آقایان مراجع عظام! این اولین بارست که سئوال های خویش به نزد شما می آورم. بار بعدی را پاسخ های شما تعیین خواهد کرد؛ نه فقط برای من، که تنها یکی از صدها روزنامه نگار زخم خورده و محروم از حقوق قانونی آن سرزمینم، که برای همه آنان که رابطه شان با شما، قاعدتا بی شرط و شروط نبوده و نیست ونمی تواند باشد.
سئوال ها:
1- آیا کشتن مردم بی سلاح مجاز است؟
2-آیا رفتن به خلوت خانه ها و زیر و رو کردن وسایل شخصی زنها ـ به فرض که مردان آنها جرمی مرتکب شده باشند- و ترسانیدن کودکان آنان مجاز است؟
3- آیاحمله به دانشجویانی که در خوابگاه های دانشگاهی سکنی دارند، آن هم گاه خواب، پرتاب کردن آنان از پنجره ها، سوزاندن تن های نازک شان به سیگار، واداشتن آنان به سینه خیز رفتن روی شیشه های خرد شده… مجاز است؟
4- آیا کشتن فرد بی سلاح، با قمه و تبر مجاز است؟
5- می توان اسرای مجروح را به زیر زمین وزارت کشور دولتی ـ حتی دولت کریمه جمهوری اسلامی ـ برد و مانند اسیران با آنان برخورد کرد؟
6- آیا ممانعت از دادخواهی مادران دل سوخته و پدران در هم شکسته از داغ فرزند، مجاز است؟
7- می توان از وسایلی مانند آمبولانس برای بردن زخمیان به دخمه ها، به جای رسانیدن آنان به بیمارستان، استفاده کرد؟
8- آیا سکوت در برابر تجاوز به زنان در زندان ها مجاز است؛ حتی اگر از مخالفان حکومت اسلامی باشند؟
9- آیا سکوت در برابر کشتن دختری جوان که دشمن، حنجره اش را نشانه گرفته، و او در ناباوری، می بیند که خون از دهانش روان است و در بهت پر پر می زند، مجاز است؟
10….
سئوال هایی از این دست بسیارست؛ کافیست به دفاتر محترم تان بفرمایید فهرستی از اقداماتی راکه موجب این سئوال ها می شود تهیه کنند.
اگر پاسخ تان به این سئوال ها مثبت است که شما را به خویش و ما را نیز؛ لیک اگر پاسخ تان به این سئوال ها منفی ست، بفرمایید:
1 ـ تمکین به کسانی که چنین شرایطی را موجب می شوند، حرام نیست؟
2 ـ ولی فقیه “جامع الشرایطی” که بر این شرایط صحه می گذارد، عزلش واجب نیست؟
و سئوال آخر:
مرجعی که جهانی چنین پلید را ببیند و بر آن صحه گذارد، یا حتی در برابر آن راه سکوت برگزیند، هنوز جای اقتدا دارد؟