اپیزود اول؛ خدا هم ترک ما کرده: باز زلزله و باز هم ویرانی و مرگ و آوار گی فرودست ترین مردمی که جز به رضای حق گامی بر نمی دارند؛ اما به راستی این خشم طبیعت است که پیاپی بر پیکر مردم این کهنه دیار تازیانه می زند؟ آیا خدا هم ترک ما کرده که با این همه شور بختی، رانش زمین را هم چون عذاب مضاعف بر ما نازل می کند؟
می گویند زندگی پر از نشانه است و باید در طول مسیر عمر این نشانه ها را شناخت تا به سلامت از آن عبور کرد. بر طبق یک باور دینی خشم طبیعت هم یک نشانه است؛نشانه فراوانی کفر و نافرمانی از خالق هستی. و این باور مردمی است که سی و پنج سال پیش از این برای رستگاری خود و عبور از مسیر سنگلاخ زندگی، همه آرزو های خود را در استقرار حکومتی دینی و زمامداری عالمان ربانی دیدند. مگر نه این است که عالمان خدا جوی وقتی هنوز بر سریر قدرت بی سئوال نبودند مدام در گوشمان می خواندند از فراوانی ظلم است که خشم طبیعت از سوی خدا بر مردم ظلم پذیر نازل می گردد؟ مگر یادمان رفته آن احادیث قدسی را که از فراز منابر به نوای خوش می شنیدیم که راه رستگاری، سر سپردگی به حکومت الله و ولی فقیه نایب برحق آن بر روی زمین است؟
دیگرنه ازچرایی و چگونگی رانش زمین و سیل ویرانگر به زبان علم می گوئیم، و نه از بی کفایتی دولتمردان و ظلم حاکمان بر خود. دیگر هیچ اعتراضی هم به تاریکی خانه خود نداریم و باور می کنیم که چراغ خانه را باید به مسجد برد که عین ثواب است. ازنالیدن در باب چپاول بیت المال، آن هم کرورکرور و صرف مردم بیگانه کردن هم خسته ایم. فقط همین یک پرسش ساده، آخرین حرف است: شمایی که از بیم خشم خدا و باور عدل سخن می گفتید، این همه خشم طبیعت و تنگی روزگارمان از چیست؟ حالا یک پیاله شیر و پاره نان تان کجاست؟
ما را با طبع طبیعت چه جنگی؟ / آنکه میوه ی درخت ما را در سقوط می تکاند / رانش زمین نیست / از سفر با زورق بی بادبان است / که این سیل ویرانی / گلیم کهنه ی ما می شوید
اپیزود دوم؛ مرگ های زنجیره ای زندانیان سیاسی: حالا دیگر خبر مرگ یک زندانی سیاسی در زندان های رژیم هم امری عادی شده. اگر چه واکنش ها و مخالفت ها همچنان ادامه دارداما انعطاف ناپذیری رژیم نسبت به مخالفان خود، خاصه در مورد زندانیان سیاسی، حساسیت جامعه را هم نسبت به اینگونه وقایع کم رنگ کرده است. امروز دیگر خبر مرگ یک زندانی در زندان به دور از ذهن و باور مردم نیست؛ گویی چنین سرنوشتی را برای فعالان سیاسی اجتناب ناپذیرمی دانند، حال آنکه این همه نیست جزعدم پیگیری موثرو به چالش کشیدن رژیمی که با ارتکاب اولین جنایت خود نسبت به محبوس شدگان ( مرگ زهرا کاظمی توسط قاضی سعید مرتضوی)، سرفصل تازه ای را برای جنایت های بعدی خود گشود و اوج آن ماجرای بازداشتگاه کهریزک می شود که بعد از چند صباحی جار و جنجال، عاقبت با دستگیری چند عامل درجه سوم، غائله ختم می گردد؛ آنچنان که در مورد مرگ ستار بهشتی چنین شد. اگر چه هنوز هم شرح ماجرای آن بر زبان ها جاریست و حتی نماینده ای از مجلس فرمایشی در صحن علنی ازمرگ نا خواسته آن جوان دربند شده می گوید اما آیا هیچ تاثیر و تغییری درعملکرد رژیم نسبت به اینگونه جنایت ها ایجاد گردیده؟ از این رو امروز وقتی خبر مرگ یک زندانی امنیتی در بیمارستان امام خمینی تهران منتشر می شود، جز اظهار تاسف و باز هم صدور چند بیانیه واکنشی نیست چرا که همه از قساوت و بی رحمی دژخیمان حاکم بر ایران می گویند که آوازه زهر چشمی که از ملت گرفته است به گوش جهانیان هم رسیده است؛ و اگرنبود همین چند مقاله و بیانیه، آن هم از سوی خارج نشینان و رسانه های برون مرزی، این فجایع پنهان می ماند و آب از آب تکان نمی خورد. گویی آن روایت مشهور از مرحوم صادق هدایت که در باره مردم روز گار خودگفته بود امروز هم صادق باشدکه:
« مردم ایران درست مانند مرغ‌های زنده در قفس مرغ فروش کنار خیابان هستند. آن‌ها با خیال راحت در کنار یک‌دیگر زندگی می‌کنند و اصلا به فکر خطر نیستند که درنهایت مرغ‌فروش در قفس را باز خواهد کرد و یکی از آن‌ها را بیرون خواهد کشید و برای مشتری سر می زند. این مرغان درون قفس شاید گرسنه باشند، و شاید هم تشنه باشند، اما به هر صورت به زندگی ادامه می‌دهند. تا اینکه یکی از آن‌ها را می‌گیرند و بقیه وحشت می‌کنند و سر و صدای زیادی به‌راه می‌اندازند، قد قد ؤ قدقد… اما برای مرد مرغ فروش فرقی نمی‌کند که کدام را بگیرد و مرغ‌های دیگر هم متوجه نمی‌شوند که سر مرغی را که ناپدید شده است بریده اند و به‌موقع نوبت آن‌ها هم می‌رسد. بهر حال مرغ‌ها پس از مدتی آرام می‌گیرند و به زندگی معمولی‌شان برمی‌گردند، تا اینکه دفعه‌ی بعد مرد مرغ فروش دست‌اش را دوباره در قفس کند و مرغ دیگری را بیرون بکشد.
و این تسلسل ظلم همچنان ادامه دارد. یک دیکتاتور وارد صحنه می‌شود، عده‌ای از مردم را می‌کشد و سایر مردم، مثل مرغ‌ها در خیابان راه می‌روند و احساس آرامش می‌کنند، غافل از اینکه در دیکتاتوری همه محکوم هستند به نابودی
شراب کهنه ما شیره گشت از واژگون بختی / اگر زینسان بماند هفته ای انگور میگردد.