دیوید هریس
گزارش 8 نوامبر آژانس بین المللی انرژی هسته ای در وین، یافته های نگران کننده ای را در باره ایران فاش ساخت.
در این گزارش آمده است: “آژانس نگرانی جدی خود را از ابعاد احتمالی نظامی برنامه هسته ای ایران ابراز می دارد. آژانس پس از بررسی مشروح و کامل اطلاعات دریافت شده، به این نتیجه رسیده است که این اطلاعات کاملا موثق هستند. این اطلاعات حاکی از آن بوده است که ایران فعالیت هایی را برای تولید و توسعه یک سلاح هسته ای انجام داده است.”
این گزارش چیزی را که عده ای سال هاست تکرار می کنند ثابت کرد و آن اینکه ایران مصمم است توانایی تولید بمب اتمی را کسب کند.
ولی ایران همواره توانسته است بر روی کسانی که بنا به دلایل گوناگون از آن دفاع می کردند، حساب کند و از خود دفاع کند. ایران همواره ادعا کرده است که سوء تفاهمی رخ داده است و برنامه هسته ای این کشور صرفا برای تولید انرژی دنبال می شود.
جالب است اکنون ببینیم واکنش برخی هواداران ایران به این گزارش چه خواهد بود. اظهارات پیشین آنها را بخوانیم.
چند ماه پیش محمد البرادعی، که از سال 1997 تا 2009 دبیر کل آژانس هسته ای بود، ولی هیچگاه این مساله را جدی نگرفته بود گفت:
“در دوره من در آژانس هسته ای، ما هیچ شاهدی برای اثبات اینکه ایران در حال تسلیحاتی کردن برنامه هسته ای خود است پیدا نکردیم.”
دو سال پیش، ولادیمیر پوتین، که کشورش در معادلات ایران نقش حیاتی دارد گفت: “ما هیچ اطلاعاتی در دست نداریم که حاکی از آن باشد که ایران بر روی سلاح های هسته ای کار می کند.”
یا حتی خود آیت الله علی خامنه ای رهبر ایران که گفت: “ساخت و تولید سلاح هسته ای خلاف قوانین اسلام است.”
من در قوانین اسلامی تخصص ندارم ولی به نظر می رسد آژانس هسته ای سازمان ملل اعتقاد دارد جمهوری اسلامی به سوی سلاح هسته ای حرکت می کند، همانگونه که قبلا پاکستان، عراق، لیبی و سوریه نیز، به عنوان کشورهای اسلامی به دنبال توان تولید سلاح هسته ای بوده اند.
عمر موسی، دبیر کل سابق اتحادیه عرب که احتمال نامزدی برای ریاست جمهوری مصر را نیز دارد گفت: “برنامه هسته ای ایران کاملا صلح آمیز است و هیچ کس را تهدید نمی کند. این حق تمام کشورهای دنیاست.”
راجر کهن، روزنامه نگار نیویورک تایمز هم در ماه ژوئن گفت: “وسواس در مورد برنامه هسته ای ایران ما را از شناخت و رابطه برقرار کردن با تهران منحرف کرده است. از ویژگی های ایران هرج و مرج نظام اداری آن است… و در چنین وضعیتی ایران نمی تواند به تولید سلاح هسته ای دست بزند.”
آیا البرادعی، پوتین، خامنه ای، موسی، کهن و سایرین واقعا معتقدند ایران منفعتی در تولید بمب هسته ای ندارد و گزارش اخیر آژآنس را باید رد کرد؟
یکی از مخالفت هایی که معمولا مشاهده می شود آن است که: حال که سایر کشورها سلاح هسته ای دارند، چرا ایران نداشته باشد؟ و مگر دنیا بالاخره از جنگ سرد جان سالم به در نبرد؟
البته تفاوت در آن است که در دوران جنگ سرد، آمریکا و شوروی هردو رفتاری منطقی داشتند و عوارض یک حمله هسته ای را درک می کردند و می دانستند که حمله هسته ای از یک سو به معنی نابودی دو طرف است. این امر مانع کاربرد سلاح هسته ای در آن دوره شد.
ولی آیا ایران تحت تسلط مذهب شیعه، که کمتر شناخته شده است، می تواند رفتاری منطقی داشته باشد؟ آیا می توان انتظار داشت که ایران سلاح هسته ای را بر علیه اسرائیل، که خواهان نابودی آن شده است و یا علیه کشورهای سنی همسایه خود به کار نبرد؟ آیا می توان اطمینان داشت که ایران توانایی هسته ای خود را در اختیار کشورهایی مانند ونزوئلا یا گروه های تروریستی مانند حماس و حزب الله قرار ندهد؟
پاسخ روشن است: نمی توان به ایران اعتماد داشت. چنگ و دندان نشان دادن ایران در منطقه و گفتار و رفتار خشونت بار و افراطی ایران دلیل این عدم اعتماد است.
جامعه جهانی به رهبری پنج عضو دائمی شورای امنیتی سازمان ملل باید فشار سیاسی و اقتصادی علیه ایران را به دلیل سرباز زدن این کشور از توقف برنامه هسته ای افزایش دهند. در غیر این صورت دنیا به محلی خطرناک تر بدل خواهد شد.
منبع: مسکو تایمز- 20 نوامبر
