گفت و گو با آذر سماواتی
بدبینی دیروزی ها به نسل امروز…
در حاشیه ی جلسه نقد و بررسی نمایش “ کشتار خاموش “ با آذر سماواتی بازیگر نقش “مونیکا” همکلام شدیم. خانم سماواتی بر این باور است که ساختار کلی این نمایش بر تقابل میان دو نسل امروز و دیروز جامعه بنیان نهاده شده است. شرح گفت و گوی همکارمان در تهران با این بازیگر جوان تئاتر را در ادامه از پی بگیرید…
خانم سماواتی،نخستین تجربه اتان را با نصرالله قادری سپری کردید…بازی در این نمایش در نقش مونیکا با ژست هایی که دردنیای بازیگری کمتر سراغ داریم برایتان تا چه اندازه برایتان دشوار بود؟
سماواتی:یکی از آرزوهای من در دنیای تئاتر تجربه کارهایی است که عموما با کارگردانان باسابقه شکل می گیرد.آقای قادری از جمله کارگردانانی هستند که من همیشه دوست داشتم در نمایشی از ایشان به ایفای نقش بپردازم.حقیقت این است که اول بار وقتی به سراغ متن نمایش رفتم به شدت استرس داشتم و نمی دانستم که در برخورد با آن و روند خلاقه تولید این اثر چه راهکاری را به کار ببرم. کار با آقای قادری هم برایم غریب بود. البته پیش از این من همیشه آثارشان را دنبال می کردم و تقریبا با شکل و شمایل تولیدات ایشان آشنا بودم اما واقعیت این است که در عمل تجربه ای که به دست می آوری بسیار گرانقدر و سخت است.
حالا که در مرحله اجرا قرار دارید فکر می کنید تا چه اندازه با نقش ارتباط برقرار کرده اید؟
نقش را بسیار دوست دارم. دختری با مشخصات ویژه که همواره با شجاعت از کیان وطن پرستی خود دفاع می کند.او در پی خانواده است و برای اهداف خود تلاش می کند. برای رسیدن به مقصد دست از هیچ کاری بر نمی دارد و بغضی سنگین در دل دارد. سنگینی و سیاهی که بر او آمده است از وی شخصیتی شرور می سازد اما مخاطب این ستیزه جویی را دوست دارد و داستان درام را به نفع مونیکا پیش می برد.
یعنی تماشاگر به وی برای همه ی عملکردهایش حق می دهد؟
نه اینکه امتیازی برای مونیکا قائل باشد بلکه خط روایت را از طریق وی دنبال می کند…
اما در در بسیاری لحظات خط روایت از سوی شموئیل و ژانت نیز تعریف می شود.
بله.منظور از لحظه ی حضور مونیکا بر صحنه است.از زمانی که وی وارد داستان نمایش می شود لیدر و پیش برنده داستان و درام مونیکا است.از آن لحظه است که کنش های خشن و سرنوشت ساز بر صحنه ایجاد می شود.شموئیل و ژانت و حتی نوییل زمینه را برای عکس العمل های مونیکا ایجاد می کنند.
از نظر خودتان مونیکا تا چه اندازه می تواند تبدیل به شخصیت منفی نمایش شود؟
او منفی است.از همان ابتدا شلیک می کند.معرکه را بر هم می زند و نظم حاکم بر صحنه را به آشفتگی می کشاند.در پایان هم از کرده های خود پشیمان نیست…او در برابر پدر خود و مادر خود هم ایستادگی می کند.نشانه ای از نسل امروز.نسل من و آن چه در حال شکل گیری است.
یعنی نویسنده در برابر نسل امروز و معاصر دچار بدبینی است؟
نمی دانم(با خنده) شاید. باید از خودشان بپرسید.اما آن چه روشن است این است که نویسنده و کارگردان تقابل میان نسل دیروز و امروز را بر صحنه به چالش می کشاند و این یکی از تم ها و یا درون مایه های کشتار خاموش است.
شکل تمرینات تولید این اثر به چه شکل بود؟
سخت.واقعا سخت بود.تمرینات مئداوم در طی هفته که هر لحظه ی آن برای بازیگر غریب و شیرین بود.مهم ترین مساله ای که وجود داشت این بود که آقای قادری هرگز نشانه ای از رضایت فردی خود به عنوان کارگردان را در اختیار بازیگر قرار نمی دهد و همین باعث تلاش دو چندان تو به عنوان بازیگر خواهد شد.