شش نامزد تایید شده یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری ایران: علی اکبر ولایتی، وزیر خارجه سابق ایران، محسن رضایی، رئیس پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و محمد غرضی، نماینده پیشین مجلس. سعید جلیلی، رئیس هیات مذاکره کننده هسته ای، حسن روحانی، رئیس پیشین مذاکرات هسته ای و محمد باقر قالیباف، شهردار تهران.
از میان ۶۸۶ نفر ثبت نام کننده، تنها این شش کاندیدا تایید صلاحیت شدند. ائتلاف محافظه کاران عبارت بودند از: علی اکبر ولایتی، وزیر امور خارجه سابق ایران، محمد باقر قالیباف، شهردار کنونی تهران، محسن رضایی، فرمانده پیشین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و محمد غرضی، نماینده پیشین مجلس شورای اسلامی. علاوه بر این، سعید جلیلی، رئیس راستگرای مذاکرات هسته ای نیز در این جناح قرار داشت. حسن روحانی، رئیس پیشین مذاکرات هسته ای، تنها نماینده مصلحت گرایان و اصلاح گرایان در این رقابت هاست.
بحث عمده تا کنون بر سر نگرانی های اقتصادی و مذاکرات با غرب بر سر جاه طلبی های هسته ای ایران بوده است. هر کس که برنده شود، به عنوان رئیس جمهور جدید، باید راهی برای پایان دادن به تحریم و عواقب وخیم اقتصادی آن باشد. این عواقب شامل تورم حدود ۳۸ درصدی و بیکاری ۴ میلیون نفری از سال ۲۰۱۲ که ارزش پول کشور بیش از ۱۰۰ در صد و صادرات نفت خام با کاهش ۳۹ درصدی به یک و نیم میلیون بشکه در روز تقلیل یافته، بوده است.
صرفنظر از نتیجه این انتخابات، واضح است که ایرانیان عادی آرزوی پیشرفت اقتصاد ایران و بهبود سیاست داخلی و خارجی را دارند.
رئیس جمهور آینده باید به دنبال پیدا کردن راه هایی برای کاهش اضطراب غرب در مورد ایران، به عنوان یک قدرت هسته ای، و این هراس که ممکن است چنین چیزی منافع آنها را در منطقه تهدید کند باشد.
با وجود لفاظی های خامنه ای علیه ایالات متحده، او و حامیانش، گزینه ای به جز یک معامله ظاهری ندارند. با این حال، حتی با انتخاب روحانی، هیچ تضمینی وجود ندارد که ایالات متحده به مذاکرات برای پایان دادن به کشمکش های جاری پاسخ مثبت دهد.
نظرسنجی های قبل از انتخابات در ایران نشان می داد که قالیباف و روحانی پیشرو هستند. حمایت از آنها، همیشه به دلیل سیاست های آنها، که به طور فرساینده ای مورد بی علاقگی جوانان ایرانی است، نبوده است؛ بلکه دلیل آن این واقعیت است که آنها در برابر جناح محافظه کار ایستاده اند.
طی تبلیغات ریاست جمهوری، روحانی توجه جوانان طبقه متوسط ایرانی را، به دلیل انتقاد از سیاست های اقتصادی و خارجی دولت، درخواست آزادی زندانیان سیاسی و همچنین احترام و درخواست فرصت های برابر برای زنان، به خود جلب کرد. این امر ستون فقرات رژیم را به لرزه در آورد و آزار و اذیت حامیانش را به دنبال داشت. پیروزی روحانی می تواند تعادل سیاسی را به هم بزند، محافظه کاران را به عقب براند و خامنه ای را در موقعیت ضعف قرار دهد.
تا سه ماه پیش قالیباف، شهردار تهران، بیشتر به دلیل دستاوردهای خود در پایتخت، که شامل احداث پارک ها و بزرگراه های مدرن می شود، از پشتیبانی ایرانیان برخوردار بود. وی به خامنه ای بسیار وفادار است، اما در حال تغییر چهره خود به عنوان یک تکنوکرات می باشد.
اما پیروزی جناح محافظه کار، به ویژه جلیلی که از حمایت بسیج، سازمان شبه نظامی داوطلبانه، برخوردار است، ایران را بیشتر به سمت راست می کشاند. چنین چیزی ممکن بود شرایط را برای دنبال کردن یک عملیات نظامی، برای ایالات متحده (یا متحد خود، اسرائیل) مهیا کند. این در حالی است که تحریم های بیشتر، فشار اقتصادی مضاعفی را بر مردم عادی ایران تحمیل می کند.
صرفنظر از نتیجه این انتخابات، مردم عادی ایران به طور شفاف، آرزوی پیشرفت اقتصاد ایران و بهبود سیاست داخلی و خارجی را دارند. در غیر این صورت، ممکن است دیر یا زود اعتراضات خیابانی سال ۲۰۰۹ تکرار شود.
منبع: مترو - 14 ژوئن
