در میان ایرانی- آمریکائی هایی که در سنین بسیار جوانی به موفقیت های علمی چشمگیر دست یافته اند، بابک امیر پرویز جایگاه خاص خود را دارد. بابک که در سال 1352 در ایران متولد شده و درس خوانده دانشگاه شریف درس است، اکنون در دانشگاه سیاتل مشغول کارست. با او که واضع طرح “چشم بیونیک” است مصاحبه کرده ایم؛ طرحی که این دانشمند ایرانی درباره آن می گوید: “با نگاه کردن از خلال یک لنز تکمیل شده، می توانید تصاویر تولید شده را برآنچه در دنیای بیرون نقش بسته منطبق کنید.“این مصاحبه در پی می آید.
از خودتان بگوئید.
من عضو دانشکده مهندسی برق دانشگاه واشنگتن هستم. [فکر می کنم عنوان رسمی من، دستیار پروفسور جرالد مک مورو در زمینه نوآوری باشد.] من در تهران به دنیا آمدم و مراحل اولیه تحصیلاتم را آنجا گذراندم. دارای مدرک مهندسی برق از دانشگاه شریف، لیسانس ادبیات انگلیسی از دانشگاه واشنگتن، فوق لیسانس فیزیک، فوق لیسانس مهندسی برق و دکترای مهندسی برق از دانشگاه میشیگان هستم. تحصیلات فوق دکترای خودم را در شیمی و بیولوژی شیمیائی در دانشگاه هاروارد انجام دادم و آن را در سال 2003 در دانشگاه واشنگتن به اتمام رساندم.
شما تحصیلات دانشگاهی را در آمریکا و ایران چگونه مقایسه می کنید؟
مقایسه این دو سیستم مشکل است. فکر می کنم نظام دانشگاهی ایران تا اندازه ای تحت تأثیر سیستم آمریکائی است [زمان های پیشتر از آن متأثر از نظام فرانسوی بوده است]. مردم ایران، هم دانشجویان و هم اساتید، فوق العاده هستند. من دانشگاهیان زیادی را در سراسر دنیا می شناسم اما به جرأت بایدبگویم دانشجویان و اساتید ایرانی می توانند از نظر توانمندی های شخصی، به خوبی با همه رقابت کنند.اماآمریکا توانسته است برخی از بهترین نخبه های سراسر دنیا را جذب کند و امکانات فوق العاده ای برای تحقیق و رشد شخصی در اختیارشان بگذارد. دانشگاه های آمریکا در مجموع بهترین دانشگاه ها هستند. نوآوری و برتری علمی واقعاً در آمریکا ارزشمند است و تمام سیستم حالتی پویا در انجام کاررا ایجاد می کند.
شما ایدۀ “چشم بیونیک” را مطرح کرده اید. ممکن است در این مورد توضیح بدهید؟
یکی از طرح هائی که گروه من روی آن کار می کند، تلاش برای کارگذاری یک صفحه کامپیوتری بر روی عدسی چشم است. امیدمان این است که یک روز مردم بتوانند از این لنز مانند لنزهای معمولی استفاده و از ویژگی صفحه نمایش سیار در آن استفاده کنند.
پروژه هایی که روی آنها کار می کنید چیست؟
گروه ما در حال حاضر به جزء پروژۀ لنز چشمی، بر روی طرح های مختلفی کار می کند. ما مشغول کار بر روی تولید ابزارهای نانو (الکترونیک، نوری، حسگر بیولوژیک) و تعریف روش هائی برای اختلاط این سطوح نامتعارف، ساخت انواع جدیدی از ماشین های انسانی، تولید تجهیزات برای بیولوژی تک سلولی و نیز کار بر روی تولید ابزارهای هوشمند بیومدیکال هستیم.
به نظر شما مزایا و موانع کار در اینجا چیست؟
محیط دانشگاهی در آمریکا فوق العاده است. هرچند ما باید برای انجام تحقیقات پول جمع کنیم، اما منابع متعددی برای تأمین آن وجود دارد (مثلاً گروه من از طریق صندوق ملی علوم و مؤسسه ملی بهداشت تأمین مالی می شود) و ما دانشجوهای بسیار خوبی را از تمام دنیا جذب می کنیم. واقعاً هیچ مانع جدی به ذهنم نمی رسد.
فکر می کنید چرا دانشمندان نخبه زیادی نظیر خودشما ایران را ترک می کنند؟
مردم به دلایل مختلفی خارج می شوند: اجتماعی، علمی و چیزهای دیگر. ولی برای کسی که مایل است بهترین آموزش های ممکن را در زمینه های علمی و دانش فنی ببیند، ایالات متحده در شرایط فعلی بهترین مقصد است.
پیام شما برای ایرانی- آمریکائی های دیگر چیست؟ آنها چطور می توانند میان رقابت شغلی و وظایفشان در قبال جامعه توازن برقرار کنند؟
فکر نمی کنم به اندازه ای مجرب باشم که بتوانم به کسی توصیه ای بکنم، اما پیشنهادم این است که هرکس چیزی را که نسبت به آن عشق و علاقه دارد دنبال کند. شاید این روش خوبی باشد، حتی اگر به نظر سایر مردم، این کار جالب توجه و از نظر مالی خیلی جذاب نباشد. ما اگر واقعاً نسبت به کاری که می کنیم علاقمند باشیم، می توانیم کارآمد تر باشیم. ضمناً تأکید می کنم حضور مدنی و اجتماعی هم دست کم به همان اندازه کارهای علمی دارای اهمیت است.
