در ایران در حدود صد نفر به ورزش اسکیت سواری علاقه مندند و از خیابان ها و پارک های اسکیت سواری که درحال توسعه اند، برای این منظور استفاده می کنند. ولی این ورزش همچنان باید با چند ممنوعیت فرهنگی مبارزه کند.
چه کسی هنوز براین اعتقاد است که ایران نسبت به عناصر فرهنگی غربی، و به ویژه آمریکایی، عقب مانده؟ پس از راگبی و بیس بال، به عنوان دو ورزشی که جمهوری اسلامی در آنها دارای تیم ملی است، اسکیت بورد نیز درحال باز کردن جای خود است. اسکیت بورد که اولین بار در کالیفرنیا ابداع گردید، راه خود را به این کشور نیز باز کرده و زنان معدودی نیز به استفاده از آن علاقه مندند.
محمد جواد رحیمی، یکی از علاقه مندان به ورزش اسکیت سواری و از اولین ایرانیانی که در حدود ده سال پیش این ورزش را آغاز کرده دراین خصوص می گوید: “البته این ورزش چندان هم مورد علاقه عموم مردم نیست.” او درتلاش است تا کارگاه تولید اسکیت بورد خود در تهران را گسترش دهد. او این رؤیا را در سر می پروراند که بتواند برای علاقه مندان حرفه ای اسکیت بسازد و یک برند مورد قبول برای تمامی ایرانیان بسازد. او اولین اسکیت بورد خود را در خارج از کشور خریداری کرده. در آن زمان، مغازه ای در کشور نبود که اسکیت بورد بفروشد.
اسکیت بازان محلی روز به روز حرکات جدیدتری را زیر چشمان آیت الله خمینی که بر نمای ساختمان های پایتخت نقاشی شده انجام می دهند. مقامات حتی اجازه داده اند تا شش پارک برای اسکیت بازی در تهران تأسیس شود و به گزارش شبکه سی ان ان در تاریخ ۱۸ اوت، در شهرهای دیگر چون اصفهان و قم نیز چنین پارک هایی افتتاح شده. در مجموع، این کشور در حدود صد اسکیت باز دارد.
نظارت مقامات بر شیوه پوشش
نفوذ اسکیت بورد در ایران همراه با فرهنگی بوده که پیرامون این ورزش وجود دارد: یک روحیه آزاد، طراحی و نقاشی های نقش بسته بر روی اسکیت. محمد جواد رحیمی در سال ۲۰۱۳ در وبلاگی مربوط به اسکیت سواری نوشته است: “با این حال، ما مشکلات عدیده ای با مسؤولان و فدراسیون بر سر مسایل بی اهمیت مانند شیوه پوشش یا کوپ موی خود داریم.”
اسکیت سواران ایرانی که در این رشته استاد شده اند، تلاش می کنند تا ازطریق سایت های تخصصی و ویدئویی، عملکرد خود را با همتایان خارجی شان مقایسه کنند. آنها برای انجام این کار باید از مرز سانسور بگذرند؛ استفاده از شبکه مجازی که با تغییر آدرس IP امکان دستیابی به سایت را بدون اینکه کاربر شناسایی شود به وجود می آورد.
مسابقاتی نیز در این زمینه برگزار می شود و مارک هایی مانند “رد بول” از آنها حمایت می کنند. محمد جواد رحیمی همچنین از اسکیت بازان آمریکایی و آلمانی دعوت کرده تا به ایران بیایند و پیاده روها و خیابان های شهر را با یکدیگر تقسیم کنند. او چند ماه پیش در سایت “سفر خیالی” [Visual Traveling] از سفر این افراد به ایران به عنوان “یکی از بهترین رویدادهای زندگی”اش یاد کرده است.
نوول ابزرواتور، ۲۶ اوت
