اتین موژوت
هوگو چاوز، رییس جمهور ونزوئلا، در مصاحبه ای اختصاصی با روزنامه فیگارو از ایالات متحده خواسته است طرح مارشال جدیدی را برای امریکای لاتین آغاز کند.
چاوز دوشنبه شب از ستارگان هالیوود پیشی گرفت و در جشنواره ونیز شرکت کرد. او به سؤالات فیگارو در مورد مواضعش نسبت به ایران و اسراییل پاسخ گفته است.
آقای رییس جمهور شما اخیراً چندین سفر دیپلماتیک انجام دادید: طرابلس، الجزیره، دمشق، تهران که به مسکو و مادرید ختم می شود. شما که دوست و متحد رییس جمهور احمدی نژاد هستید، آیا مدارکی در دست دارید که نشان دهد ایران به دنبال دستیابی به سلاح اتمی نیست؟
من به واقع دوست و متحد رییس جمهور احمدی نژاد هستم و از او تشکر می کنم که فن آوری را از ایران به ونزوئلا منتقل کرده. ما هفته گذشته قرارداد جدیدی امضاء کردیم. این حق ایران است که امکان استفاده از انرژی اتمی را داشته باشد، همان طور که فرانسه، ونزوئلا و دیگر کشورها این حق را دارند؛ چرا که نه… من به عنوان رییس جمهور ونزوئلا صحبت می کنم؛ از دید من استفاده از بمب یک فاجعه است. به همین دلیل است که این موضوع باید در جایی قطع شود و همه به سوی خلع سلاح کلی پیش برویم.
در مورد ایران پاسخ ندادید…
من مطمئنم که ایران درحال تولید بمب نیست. هیچ کس تاکنون در این زمینه مدرکی رو نکرده است.
اگر اینطور است، پس چرا ایران به خواسته های مشخص کشورهای غربی پاسخ درستی نمی دهد؟
من که نمی توانم به جای ایران پاسخ بدهم، ولی رییس جمهور احمدی نژاد و آیت الله خامنه ای تمامی نظارت ها و بازدیدهای آژانس اتمی را قبول کرده اند. ولی آنها هیچ گاه قبول نمی کنند که زیر سلطه دیگران باشند. اگر اروپا و ایالات متحده نگران اند، که به نظرم به اشتباه نگران اند، باید هم رأی باشند و در چارچوب سازمان ملل در جهت نابودی کامل تسلیحات هسته ای در تمامی کشورها تلاش کنند.
چند روز پیش شما اسراییل را یک کشور “نسل کش” معرفی کردید؛ همان طور که می دانید این اظهارات غیرقابل قبول اند، زیرا معنی آن این است که دولت اسراییل طرح نسل کشی فلسطینیان را در سر دارد، یعنی چیزی شبیه به مواضع هیتلر نسبت به یهودیان…
منظور من این نبود که اسراییل می خواهد فلسطینیان را قتل عام کند. البته آنها این کار را کاملاً بی پرده انجام می دهند. آیا آخرین حمله اسراییل به غزه را خاطرتان هست؟ مگر می توان نام دیگری جز قتل عام بر آن گذاشت…
شما به خوبی می دانید که عکس العمل اسراییل پاسخی به راکت اندازی گروه حماس علیه مردم غیرنظامی اسراییل بود…
فکر می کنم که باور این موضوع کمی سخت است. این یک حمله وحشیانه علیه یک ملت بی گناه بود. اسراییلی ها به دنبال بهانه ای بودند تا فلسطینیان را قتل عام کنند. من جیمی کارتر را می شناسم، او انسان بزرگی است. اخیراً که به کرانه باختری رود اردن رفته بود گفت: “دلم می خواهد گریه کنم.”
ولی جیمی کارتر هیچ گاه از قتل عامی که توسط اسراییلی ها انجام شده باشد حرفی نزده.
جیمی کارتر جیمی کارتر است و هوگو چاوز هوگو چاوز. من معتقدم این تهاجمات باید محکوم و مجازات هایی علیه اسراییل تعیین شوند.
یک سؤال ساده آقای رییس جمهور. آیا شما حق اسراییل برای زندگی در مرزهای امن و مشخص را به رسمیت می شناسید؟
من حق اسراییل برای زندگی را به مانند هر کشور دیگری به رسمیت می شناسم. کشورها همه حق زندگی دارند، حتی کشور آینده فلسطین. ولی اسراییل باید به حق فلسطینیان برای تعیین سرنوشت شان احترام بگذارد.
با به قدرت رسیدن باراک اوباما در کاخ سفید یک نقطه عطف در سیاست خارجی امریکا رقم خورد که می توان آن را با واژه “گشایش” تعریف کرد. به نظر می رسد که شما اصلاً به این گشایش پاسخی نداده اید؟
من نیز از گشایش اوباما استقبال کردم. به او گفتم، همان طور که به جرج بوش گفته بودم، “می خواهم دوست شما باشم”. ما با هم صحبت کردیم و من کتاب زیبایی در مورد امریکای لاتین به او هدیه دادم. با آمدن اوباما امیدهای بسیاری به وجود آمد، ولی متأسفانه تغییر و تحولات بسیار کم بود. اگر ما به شرایط قاره امریکا نگاه کنیم، نتیجه کاملاً برعکس است. به عنوان مثال مواضع آقای اوباما و خانم کلینتون در مورد کودتای هندوراس اصلاً شفاف نبود. رییس جمهور برکنار شده هندوراس از مقر خود خارج شد و به یک پایگاه امریکایی منتقل گردید. تأسیسات نظامی امریکا در هفت پایگاه در کلمبیا یک نکته بسیار منفی است. من فکر می کنم رییس جمهور اوباما باید به آنچه که رؤسای جمهور برزیل و آرژانتین به وی پیشنهاد کرده اند فکر کند: اجرای یک طرح مارشال جدید به نفع امریکای لاتین.
آیا فکر می کنید این پیشنهاد شانسی برای اجرا دارد؟
شک دارم. امروز هیچ پاسخ مثبتی در این زمینه دریافت نشده، درحالی که بحران اقتصادی به شدت قاره ما را تهدید می کند: یک سال پیش در حدود ۴۲ میلیون نفر زیر خط فقر زندگی می کردند و امروز این رقم به ۵۳ میلیون نفر رسیده. ولی من امیدوارم که اوباما ایده هایش را مشخص کند و صدای واقعیت را بشنود. من هرگز امید را از دست نمی دهم، ولی نمی توانم انتقاد نکنم. با این حال، دستم را به سوی باراک اوباما و مردم امریکا دراز کرده ام.
منبع: فیگارو ، ۹ سپتامبر
