فرض کنیم از مردم کشورهای مختلف سئوال کنیم که “دوست دارید سال دیگر در چه وضعی باشید؟” در هر کشوری چه پاسخی داده می شود:
آمریکا: دوست دارم یک سال دیگر جلوتر بروم، با همین وضع که هست.
عربستان سعودی: دوست دارم همین وضع اقتصادی را با وضع فرهنگی هزار سال قبل داشته باشم.
آلمان: دوست دارم هیچ چیز تغییر نکند.
قطر: دوست داریم در این یک سال در همین مسیر سه سال جلوتر بروم.
ونزوئلا: دوست دارم چاوز سال دیگر زنده شود و دو هزار سال بماند، دوستش دارم.
کوبا: دوست دارم…( بلافاصله دستگیر می شود، هر آرزویی برای آینده ممنوع است.)
انگلیس: دوست دارم یک سال دیگر مثل همین دویست سال قبل باشد.
سوریه: دوست دارم یک سال دیگر بشار اسد برود، ولی دوست ندارم کسی دیگر بیاید.
زیمبابوه: دوست دارم سال دیگر بتوانم سی سال عقب بروم، به زمانی که وزن تخم مرغ از اسکناس بیشتر بود.
مصر: من چیزی را دوست ندارم، چون مطمئنم شش ماه بعد علیه آن کودتا می شود.
چین: دوست دارم بعد از بیست سال بسته بندی سنجاق، از سال بعد مداد بسته بندی کنم.
سوئد: دوست دارم سال دیگر همه مردم زن بشوند، تا به جامعه ای زیبا برسیم.
اسرائیل: دوست ندارم در اسرائیل تغییری رخ بده، دوست دارم در ایران احمدی نژاد دوباره بیاد سرکار، داریم نابود می شیم.
فرانسه: دوست دارم در سال دیگر همه چیز تغییر کند، دولت، آمریکا، کره زمین، شوهرم، فرزندانم، همه چیز و بخصوص چیزهایی که ممکن نیست.
کره شمالی: دوست دارم یک سال دیگر دوست داشتن آزاد شود.
پاکستان: دوست دارم سال دیگه برم بهشت، دیگه از این جهنم خسته شدم.
ایتالیا: دوست دارم در سال دیگه یک سفری به ایتالیا بکنم و بالاخره کشورم رو ببینم.
روسیه: دوست دارم برگردم به تامین اجتماعی پنجاه سال قبل، قدرت جهانی صد سال قبل، وضع اقتصادی بیست سال قبل و آزادی بیست سال بعد.
عراق: دوست دارم سال دیگه زنده بمونم، کشورم هم نه دست ایران باشه، نه آمریکا، نه عربستان.
ایران: دوست دارم ایران سال بعد از نظر اجتماعی یه کشور اروپایی باشه، از نظر فرهنگی برگردیم به سه هزار سال قبل، از نظر اجتماعی برگردیم به چهل سال قبل، از نظر سیاسی برگردیم به تابستان و پائیز سال ۱۳۷۶، همه اونایی که رفتن خارج برگردن داخل، همه اونهایی که موندن داخل برن خارج. خودمم می رم یه کربلا یا لاس و گاس.