ژان دانیل
از یکشنبه هفته قبل مطمئن شدیم که هیچ جنگی تا قبل از ماه سپتامبر در ایران روی نخواهد داد، ولی همچنین می دانیم که مذاکرات جدی نیز میان اسراییل و فلسطین انجام نخواهد شد. رییس جمهور جدید ایران خواستار مذاکره ای شد که آمریکایی ها نیز بلافاصله آن را پذیرفتند، ولی نخست وزیر اسراییل تمامی شرایط تعیین شده ازسوی فلسطینی ها برای انجام مذاکراتی در واشنگتن را که از قبل نیز پیش بینی شده بود، رد کرد. در مورد اول، جان کری، وزیر خارجه آمریکا، آنچه را که اوباما از وی انتظار داشت انجام داد، ولی در مورد دوم شکست خورد.
مراسم تحلیف رییس جمهور جدید ایران، حسن روحانی نیز برگزار شد؛ یک چهره خوب؛ یک شخصیت میانه رو؛ صفتی بسیار امیدوارکننده در کشوری اسلامی. آیا او به واقع خواهد توانست فلسفه رهبر خود را با خواسته های غربی در مورد زرادخانه هسته ای وفق دهد؟ آیا او در مورد اقتصاد ایران که به شدت تحت تأثیر تحریم های بین المللی قرار گرفته گزینه ای اتخاذ خواهد کرد؟
به محض ورود روحانی به عرصه سیاسی ایران، موضوع نابودی اسراییل مجدداً مطرح شد. نتانیاهو از او به عنوان “گرگی در لباس میش” نام برد. ولی چند ساعت بعد متوجه شدیم که رییس جمهور خود، حرف هایی را که در دهانش گذاشتند، بر زبان نیاورده. او فقط از “زخمی که پس از سال ها همچنان بر قوت خود باقی است” سخن گفت. تفاوت این حرف با سخنان آتشین سلف وی، محمود احمدی نژاد، فاحش است.
در مورد حسن روحانی دو نکته قابل ذکر است. اول اینکه: نمی توان از حق استفاده احتمالی از بمب اتمی گفت درحالی که پروژه حذف اسراییل از نقشه جهان در ذهن نقش بسته. دوم اینکه: نمی توان امید به کاهش یا لغو تحریم های وحشتناک اقتصادی داشت درحالی که مدام خواسته های سازش ناپذیر و گاهی تحریک کننده در مورد استقلال هسته ای ایران و حق این کشور برای غنی سازی شنیده می شود.
بی شک حسن روحانی نگرانی های فوری دیگری نیز دارد. او هنوز ازسوی برخی اعضای پرنفوذ در سلسله مراتب حاکمیت جمهوری اسلامی مورد قبول واقع نشده. ولی می توان گفت که بقیه ماجرا به غرب یا به ائتلافی که از سه کشور ایالات متحده، فرانسه و عربستان سعودی تشکیل شده، بستگی دارد. اگر به مانند گذشته مدام گفته شود که “تمامی گزینه ها روی میز است”، بی شک کار رییس جمهور جدید ایران سخت خواهد شد.
اسراییلی ها به “گشایش” ازسوی ایران اعتقادی ندارند. تا زمانی که آنها ازسوی ایران احساس ناامنی کنند، بهانه ای برای تخلیه نکردن مناطق باختری رود اردن خواهند تراشید. باراک اوباما نیز به نوبه خود وعده داده که خاطره درگیری ها را پاک کند و بدین ترتیب درتلاش است تا حمایت ایران از فلسطین را از حالت تک قطبی خارج سازد.
اکنون بدترین حالتی که ممکن است اتفاق بیفتد چیست؟ اینکه اسراییلی ها مأموریت جان کری را به شکست منتهی کنند؛ اینکه سران جدید ایران همچنان به کمک شان به سوریه، حزب الله و حماس ادامه دهند؛ اینکه جهان عرب که از ایران هراس دارد، همچنان به کمک مالی خود به فرقه های اسلام گرا ادامه دهد و اسراییلی ها را نیز تشویق به مداخله نظامی علیه ایران کند. ولی به هرحال نباید فراموش کنیم که وقوع بدترین سناریو به عملکرد خود ما بستگی خواهد داشت.
منبع: نوول ابزراتور، ۱۱ اوت
