آلدا انگویان
میخائیل ساکاشویلی، رییس جمهور گرجستان، روز ۳۰ ژانویه اولین سفر رسمی خود به واشنگتن راانجام داد. گرجستان به دلیل موقعیت جغرافیایی خود و توجه شدید حکومت فعلی این کشور به همکاری با سازمان ناتو که امید ورود به این سازمان را در سر می پروراند، می تواند علیه جمهوری اسلامی به واشنگتن کمک کند.
باراک اوباما روز ۳۰ ژانویه در کاخ سفید پذیرای همتای گرجی خود شد. جدا از ملاقات هایی که این دو در راهروهای سازمان های مختلف بین المللی داشته اند، این سفر درواقع اولین سفر رسمی رییس جمهور گرجستان به واشنگتن بود.
در دستور کار این بازدید، همچنین نشست آتی سازمان ناتو در شیکاگو که گرجستان امیدوار است “برگه ورود” به آن را دریافت کند نیز به چشم می خورد؛ ورود قطعی به سازمان ائتلاف آتلانتیک و مشارکت فعالانه تفلیس در ائتلاف بین المللی در افغانستان که ۱۶۰۰ تا ۱۷۰۰ سرباز گرجی نیز در آنجا حضور دارند. گرجستان در میان کشورهایی که عضو سازمان ناتو نیستند، بیشترین تعداد سرباز را در افغانستان دارد.
با این حال به گفته کارشناسان، مباحثات میان گرجستان و ایالات متحده پیرامون موضوع دیگری نیز در جریان بوده: مشارکت تفلیس در عملیات نظامی احتمالی آمریکا علیه ایران. نشریه روسی “وزگلیاد” نوشته است احتمالاً ساکاشویلی به آمریکا پیشنهاد داده که “درصورت رویارویی احتمالی علیه تهران می تواند از خاک گرجستان استفاده کند و بدین ترتیب نگرانی خود را از تهدید نظامی احتمالی روسیه برطرف سازد”. جورگوی نودیا، تحلیلگر مستقل گرجی، دراین خصوص می گوید: “سفر رییس جمهور گرجستان در راستای تقویت همکاری ها میان گرجستان و آمریکا در حوزه های امنیتی، به ویژه در رابطه با ایران است. می توان اینگونه تصور کرد که گرجستان در صورت رویارویی با ایران بسیار فعال تر از ترکیه یا دیگر همسایگان ایران از ایالات متحده حمایت خواهد کرد.”
روزنامه مسکویی “کومرسانت” با حالتی طنزآمیز می نویسد: “آیا ساکاشویلی می خواهد از گرجستان استفاده بهینه کند؟” هفته نامه تفلیسی “کویریس پایترا” در تحلیلی آورده است: “هیچ کس فکر نمی کند که روز ۳۰ ژانویه این دو رییس جمهور درخصوص استفاده از آسمان گرجستان به توافق رسیده باشند.”
به گفته برخی از ناظران و مخالفان گرجی، “توافق ساکاشویلی به این دلیل بوده که در صورت حمله به ایران، گرجستان به مثابه پایگاه پشتیبان آمریکا عمل کند تا بلکه بدین طریق فرودگاه های نظامی وازیانی و مارنئولی و همچنین بندر باتومی در سواحل دریای سیاه بازسازی شوند، و همچنین بودجه ساخت چندین بیمارستان در شهرهای مختلف گرجستان تأمین شود”.
آمریکا دیگر نگرانی شمال ایران را نخواهد داشت. این روزنامه می نویسد بی شک حمله به آماج های استراتژیک واقع شده در شمال ایران از سمت قفقاز بسیار “راحت”تر خواهد بود. اعزام هواپیماهای جنگنده آمریکایی “سوپر هورنت” از ناوهای هواپیمابر واقع در خلیج فارس در حدود ۲ ساعت زمان می برد، ولی پرواز از سمت آذربایجان تنها ۳ تا ۵ دقیقه زمان خواهد برد.
ولی چه خواهد شد اگر تهران علیه تفلیس به مقابله به مثل برخیزد؟ روزنامه کویریس پالیترا می نویسد: “از شمال ایران تا پایتخت گرجستان [با گذر از ارمنستان یا آذربایجان که هر دو با ایران مرز مشترک دارند] بین ۱۶۰ تا ۲۱۵ کیلومتر فاصله است. این فاصله بلند امکان استفاده از توپخانه توسط تهران را ازبین می برد. ولی خطر اصلی ابرهای رادیواکتیوی خواهد بود که ممکن است در صورت نابودی آماج های هسته ای ایران به این منطقه گسیل شود.”
ازطرف دیگر، درحال حاضر دشمن شماره یک تفلیس روسیه است. درحقیقت مسکو چندین پایگاه نظامی در این منطقه دارد: شهر گیومری [در ارمنستان]، منطقه آبخاز در شرق کرانه دریای سیاه، اوستیای جنوبی، از استان های خودمختار و جدایی طلب گرجستان که در سال ۲۰۰۸ ازسوی مسکو به رسمیت شناخته شد، ایستگاه رادار گابالا در آذربایجان. بدین ترتیب مسکو می تواند “آسمان جنوب قفقاز را قفل کند”. این روزنامه در پایان اظهار امیدواری می کند و می نویسد: “به لطف این شرایط [قدرت حمله روسیه]، گرجستان احتمالاً به عنوان پایگاه عملیات نظامی علیه ایران وارد تاریخ نخواهد شد.”
منبع: کوریه انترناسیونال، ۳۱ ژانویه
