نگاه

سالهاست از ما، مردمانی ساخته اند بدهکار؛ نه به دیگری، که به خودمان. تعداد اندکی طلبکارند و جمعیت بی شماری بدهکار. بدون آنکه بین این جماعت کثیر بدهکاران و اندک مردم طلب کار معامله ای صورت و یا قراردادی نوشته شده باشد. این یک قرار نانوشته است و طلبکاران تا جان در بدن دارند با نگاهشان، با کلمات شان و با رفتارشان در هر بزنگاهی، در هر لحظه ای که این مردم همیشه بدهکار می خواهند نفسی تازه کنند، بلافصله صف می کشند و مردم را به یاد بدهکاری های پرداخت نشده خود می اندازند. و این خیل بدهکاران که هر گز پای قرار دادی را امضا نکرده اند، بی آنکه به طلبکارانی که پاشنه در خانه آنها را سوراخ می کنند، اعتراضی کنند، به آنها نگاه می کنند، سکوت می کنند و می گذرند.حتی گاها بخاطر آزرده شدن خاطر آنها، از به تعویق افتادن بدهی های خود، عذر می خواهند و از آنان طلب بخشش می کنند تا بزرگوارانه از تقصیر های ناکرده آنها بگذرند.

در هفته گذشته لاله افتخاری نماینده مجلس،حضور لیلا حاتمی هنرمند پر طرفدار ایرانی در جشنواره کن و دست دادن و روبوسی او با ژیل ژاکوب، رییس جشنواره کن را رفتاری غیر اخلاقی خواند و اعلام کرد که ما شهید دادیم که اسلام زنده بماند، این اسلام نباید با رفتارهای غیر اخلاقی کسی که خودرا هنرمند ایرانی می داند، آسیب ببیند.

علی جنتی وزیر ارشاد هم در مصاحبه ای کوتاه رفتار خانم حاتمی را غیر قابل قبول و غیر قابل دفاع اعلام نمود.

به فاصله چند روز، جمعی که حتی نامشان را نیز اعلام نکرده اند، با عنوان “جمعی از خواهران دانشجوی حزب الله” به طرح شکایتی علیه لیلا حاتمی در قوه قضاییه اقدام و در این شکایت حاتمی را به دست دادن و بوسیدن با مرد اجنبی متهم کرده و از قوه قضاییه خواسته اند که مجازات پیش بینی شده در ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی را در مورد او اعمال کند.

ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی بدین شرح است: هر گاه کسی علنا در انظار و اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی می نماید به حبس از ۱۰ روز تا دو ماه یا به ۷۴ ضربه شلاق محکوم خواهد شد.

در اینجا می توان از آن جماعت همیشه طلبکار چند پرسش را مطرح کرد:

 الف ـ- زمانی که آن دیپلمات ایرانی در برزیل در استخری به جرم آزار دختران جوان در استخر تحویل پلیس داده شد، چرا هیچ یک از شما به یاد عفت عمومی نیفتادید؟ چرا خانم لاله افتخاری به عنوان نماینده مجلس در آن روز حرفی از بخطر افتادن اسلام و خون شهدا بمیان نیاورد؟ حتی رامین مهمانپرست در کنفرانس مطبوعاتی وزارت خارجه، آزار جنسی دختران توسط آن دیپلمات را، یک سو تفاهم فرهنگی خواند و با این توجیه خود به افکار عمومی در جهان اعلام نمود که آزار جنسی زنان در ایران امری عادی است.

ب ـ- چرا زمانی که محمود احمدی نژاد مادر هوگو چاوز را در آغوش گرفته بود و پا بپای او در فراغ چاوز اشک می ریخت، کسی او را هشدار به ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی نداد و خواهران حزب الله، احمدی نژاد را بخاطر در آغوش گرفتن زن اجنبی به ماده ۶۳۸ قانون مجازات هشدار ندادند و طرفداران او با خونسردی گفتند که مادر چاوز، زنی مسن بود که احمدی نژاد با او ابراز همدردی کرد همین و بس؟

پ ـ چرا جماعت طلبکاران به هنگام معارفه رییس ۸۴ ساله جشنواره کن با لیلا حاتمی به یاد تفاوت های فرهنگی نمی افتند؟ اصلا چرا به حضور پر افتخار یک زن هنرمند ایرانی در کسوت داوری این جشنواره اعتنا نمی کنند و فقط برای او خط و نشان می کشند، تا جایی که ژیل ژاکوب رییس جشنواره کن اعلام می کند: این من بودم که با خانم حاتمی روبوسی کردم. در آن لحظه او در نظر من مظهر تمامی سینمای ایران بود، این بحث جنجالی که به دلیل یک رسم عادی و متداول دنیای غرب در گرفته دلیلی برای بودن ندارد. عاقبت لیلا حاتمی هم برای تفهیم تفاوت فرهنگی ایران و فرانسه، مجبور می شود روبوسی با ژیل ژاکوب را به فراموشکاری وی ربط دهد ولی نتواند بگوید ما در دنیای متنوع و رنگارنگی زندگی می کنیم و گاها در شرایطی قرار می گیریم که تفاوتهای جدی با فرهنگ ما دارد و انسانها باید در تصمیمات خود آزاد باشند.

اما آنانی که در هفته اخیر صدای وا اسلامشان بلند بود، باید بدانند که پروژه فراری دادن هنرمندان از ایران، دیگر پروژه ای نخ نما و تکراری است که براحتی هر یک از آنان بدان تن نخواهند داد. آنها در ایران می مانند و با هنرشان روزنه های جدیدی را به روی هموطنان خود باز خواهند کرد و تکثر و تنوع فرهنگی را با هنرمندانه ترین روشها به خورد جماعت همیشه طلبکار نیز خواهند داد.