دیانا موکلد
داستانی که با دستگیری دختر جوانی به اتهام خرید یک بطری مشروب آغاز شده بود، بدل به عاملی برای سنجیدن رابطه ببن دولت باراک اوباما و ایران.
این آزمایشی برای ایران و مجامع بین المللی در سرتاسر دنیا بخصوص در آمریکا هم هست.
صابری اولین ایرانی نیست که دستگیر می شود و نه اولین کسی که در ایران به جاسوسی برای آمریکا متهم می شود.سال گذشته 14 روزنامه نگار در ایران زندانی شدند و 34 روزنامه توقیف شد. اکثر اتهامات وار شده به روزنامه نگاران در ایران جاسوسی است که تعداد زیادی از خبرنگاران آزادی را در بر می گیرد که دو ملیتی هستند.
در مورد رکسانا صابری، که از شش سال پیش و از زمانی که مقالاتش در روزنامه های آمریکایی و غربی به چاپ رسید، انگشت اتهامات بسویش نشانه رفت. ابتدا با عنوان اینکه مشروب الکلی خریده است و بدئون داشتن مجوز کار خبرنگاری کرده است دستگیر و محکوم شد. ده روز بعد صابری به اتهام جدی تری چون جاسوسی متهم شد و در دادگاه سری به هشت سال زندان محکوم شد و هیچ مقام ایرانی تا کنون اسنادی را بر مبنای آن این اتهامات وارد شده است را ارئه نکرده است.
این مورد در زمان حساسی پیش آمده است که دولت آمریکا سیسات های نرم و راه گفتگو را با ایران در پیش گرفته است طرفدراران گفتگو از این می ترسند که پرونده رکسانا صابری خبرنگار، منجر به عقب نشستن تلاش های دو کشور برای بهبود روابطشان بشود. از این جدی تر تمایلی است که ایران از این پرونده ها علیه ایرانیان دو ملیتی استفاده می کند و به کشورهای دیگر فشار وارد می کند. به همین دلیل این افراد تبدیل به ژتون هایی می شوند که ایران برای رسیدن به اهدافش از آن استفاده می کند.
شاید این موضوع بتواند سرعت بالای قوه قضائیه ایران را در قبول اتهامات و حکم صادر شده در ظرف چند روز گذشته ، توجیه کند.
سرعت ایران در دادن پاسخ به نارضایتی های بین المللی و آمریکا در باره بازداشت صابری و سرعت در صادر حکم شگفت انگیز بود. قبول سریع حکم نشاندهنده ضعف قضایی است که در جریان آن رکسانا صابری و عده زیاد دیگری محکوم می شوند.
و پرونده صابری هم یک معامله سیاسی است.
شایعه شده است که ایراینان به دنبال فشاد آرودن به آمریکایی ها هستند که با معاوضه رکسانا صابری، ایرانیانی را که در دست نیروهای آمریکایی در عراق هستند، تحویل بگیرند. باعث تاسف است که زندگی یک انسان دستخوش معاملات سیاسی شده است و این نشان می دهد که یک دختر جوان روزنامه نگار آمریکایی ایرانیی تبار گروگان حکومت ایران است تا زندانی تحت نظر قوه قضائیه.
مواردی از این دست نشان می دهد که زندگی مردم به چه راحتی می تواند بعنوان ژتون بازی معامله شود و باعث طئلانی تر شدن مدت انزوای جامعه ایران از مجامع بین المللی بشود. این انزوایی است که ما را به یاد انزوای مردم عراق در دوران حکوکت صدام حسین می اندازد.
کشورهای هستند که تلاش می کنند که رابطه شان را با مجامع بین المللی حفظ کنند زیرا این مجامع منبع قدرت، درآمد و تاثیر هستند، اما به نظر می رسد که ایران فقط به چشم جاسوس و دشمن به آنها نگاه می کند.
منبع: شرق الاوسط 24 آوریل
