پروفسور دکتر اورتوین بوخبندر روز پنج شنبه در دعوت بانک “بن دورف اشتولینگن” طی کنفرانسی تحت عنوان “ایران، حکومت دین سالار زیر ذره بین” و در حضور سو یانگ لی ینیکه، سفیر افتخاری کره جنوبی، و حضار محلی، خطرات وضعیت ایران را برشمرد و به ارزیابی آن پرداخت.
مدیر تحقیقاتی سابق “آکادمی اطلاعاتی و ارتباطاتی بوندس ور” تاریخ ایران و تولد تشیع را به روشنی تشریح کرد. سپس به بحث پیرامون نبرد ماراتن پرداخت و تا عملیات انتحاری بمب افکن ها در قرن بیستم [کامیکازه] پیش رفت. یکی از سؤالات حساس این بود که: “چطور می توان کاری کرد که مردم خود را بکشند؟” و البته پاسخ به آن نیز آسان نیست. حداقل ۳۰۰۰ داوطلب در ایران وجود دارند که آماده انجام عملیات انتحاری اند و اغلب آنها کسانی هستند که یا دیپلم دارند یا مدارک دانشگاهی. او گفت که برای فهمیدن رویکرد سیاسی این حکومت دین سالار باید ابتدا این نکته را فهمید که در ذهنیت حلقه های داخلی و رهبران مذهبی آن چه می گذرد. او با مطرح کردن این سؤال مهم که “به واقع آرایه ذهنی یک آیت الله شیعه چیست؟” به یکی از سؤالات کلیدی کارشناسان امور جنگ و صلح که بر قانون اساسی ایران نیز اشراف دارند اشاره کرد. بی شک رییس جمهور فعلی ایران امام دوازدهم است که شیعیان هر لحظه در انتظار بازگشت اش هستند.
سخنران کنفرانس همچنین نسبت به ظهور یک حکومت دین سالار روان پریش هشدار داد. “جدا از آنکه بخواهیم ایران را شرور جلوه دهیم یا آن را منزوی سازیم، مسأله مهم تر این است که راهی برای ایجاد ارتباط و تفاهم با رهبران سیاسی آن وجود ندارد.” او مداخله نظامی را به عنوان آخرین راه چاره دانست و البته تأثیر آن را بسیار قابل بحث توصیف کرد. او گفت که انقلاب ایران فرزندان خود را یکی پس از دیگری می خورد و حکومت به یک گرگ خشمگین تبدیل شده است. “باید به مصالحه ای دست یافت که طی آن برنامه اتمی ایران به حال تعلیق درآید.”
بوخبندر زمان را بزرگ ترین دشمن نظام سیاسی ایران قلمداد می کند. در جامعه مدرن اطلاعاتی، ایجاد محدودیت در آزادی فردی مردم در بلند مدت بی اثر خواهد بود.
حضار کنفرانس نگرانی های ویژه ای در ارتباط با اظهارات سخنران جلسه نشان دادند: آیا مداخله نظامی اسراییل می تواند جمهوری اسلامی را از ساختن بمب بازدارد؟ آیا ممکن است که رهبران مذهبی این کشور درست به مانند سوریه، جنگی را علیه مردم خود به راه اندازند؟
از نظر بوخبندر، مهم ترین سؤال این است که “این حکومت تا چه مدت دیگر می تواند به بقای خود ادامه دهد؟” او به ویژه نسبت به مداخله نظامی هشدار می دهد. او مایل است بجای خصوصیات تهاجم گونه رهبر شیعه، شاهد پیشرفت های غیرقابل پیش بینی مشابه با آنچه در شوروی سابق روی داد باشد. او در پایان جلسه در برابر صدها تن از حضار علاقه مند به این بحث گفت: “اگر روند اصلاحات با ظهور شخصیت های جدید قابل انجام است، پس جای تمامی کوتوله های سیاسی نیز در موزه های نظامی خواهد بود.”
منبع: بادیشه سایتونگ، ۲۴ ژوئیه
