عراق آماده برای استیلای ایران

نویسنده

ahmadinejadmaleki.jpg

‏ ریچارد بیستون

محمود احمدی نژاد حق داشت که در پایان دیدارش از بغداد، به خود ببالد. او نه تنها اولین رییس جمهور ‏ایرانی نام گرفت که از بغداد دیدن کرده، بلکه قدم بزرگی را در دستیابی به پیروزی برداشت که آیت الله ‏خمینی- پدر انقلاب ایران- از دیدن آن محروم ماند.‏

آیت الله خمینی بیست سال پیش و پس از آن که کشورش در مرداب خونین جنگ با عراق گرفتار شده بود، ‏حاضر به سازش شد. بعد از کشته شدن یک میلیون انسان در جریان جنگ هشت ساله، او دست برداشتن از ‏این نزاع را به نوشیدن جام زهر تعبیر کرد، و یک سال پس از آن هم درگذشت. ‏

احمدی نژاد وقتی در بغداد مورد استقبال “ کاک جلال”، یعنی جلال طالبانی- رییس جمهور عراق، قرار ‏گرفت دریافت که عراق در برابر استیلای ایران، سر تسلیم فرود آورده است.‏

درحالیکه تهاجم به عراق تحت رهبری ایالات متحده مورد انتقاد گسترده ای در تمام خاورمیانه قرار گرفته ‏است، ایران منتفع اصلی این کشمکش محسوب می شود. ‏

صدام حسین به عنوان دشمن کینه توز ایرانی ها، به همراه رژیم بعثش، از سر راه برداشته شده اند. حالا ‏رهبران شیعه به جای او نشسته اند و این در حالی است که اغلب این رهبران، سال های تبعید خود را در ‏ایران سپری کرده بودند و تحت تاثیر القائات هم قطارانشان در ایران بوده اند. ایرانی ها امیدوارند که این ‏وفاداری سیاسی به یک رابطه جدید در خاک عراق منجر شود، خصوصاً در منطقه جنوب عراق که به عنوان ‏نقطه غنی نفتی تحت کنترل مسلمانان شیعه قرار دارد.‏

به جز اظهارات همیشگی ضد آمریکایی احمدی نژاد در روز گذشته، او از ابتکارات جدیدی هم سخن گفت که ‏عراق را هرچه بیشتر به ایران نزدیک می سازد. ‏

مشوق های ایرانی شامل توافقات بازرگانی، اکتشاف مشترک نفت، برپایی منطقه آزاد مشترک، و نیز ساخت ‏یک فرودگاه با مقاصد زیارتی در نردیکی شهر مقدس نجف است. ضمناً ممکن است ایران کار تامین برق ‏شهر بصره در جنوب عراق را نیز بر عهده بگیرد.‏

‏ ‏

منظور کاملاً روشن است. ایران بدون شلیک حتی یک گلوله، در حال تبدیل شدن به متحد سیاسی غیر قابل ‏چشم پوشی و یک شریک بازرگانی عراق است. برخلاف تلاش های انگلیس در بازسازی جنوب عراق، ‏ایرانی ها متعهد به تامین همه چیز – از کالاهای تجاری گرفته تا تامین برق- شده اند. اما در پشت صحنه، آنها ‏همچنان مشکوک به تجهیز، تامین مالی و سرپرستی جنگجویان شیعه یعنی تنها نیروی اصلی در عراق هستند. ‏

در حالی که ایران از خلاء قدرت بوجود آمده در عراق نهایت استفاده را می برد، هم پیمانان عرب بغداد به ‏کندی از خود حرکتی نشان داده اند. سفارت ایران در بغداد از همان اولین روز اشغال این کشور تحت ‏فرماندهی ایالات متحده، باز بوده و پنج سال است که به فعالیت خود ادامه داده است. در مقابل، خیلی از ‏کشورهای عرب حتی دفتر نمایندگی دیپلماتیک خود را در پایتخت عراق هنوز بازگشایی نکرده اند.‏

منبع: تایمز آنلاین – 4 مارس ‏