منصور اسانلو امروز در زندان اوین است. او در تاریخ 10 ژوئیه 2007 توسط تعدادی ناشناس از داخل اتوبوسی در تهران ربوده شد. این سومین حبس او از سال 2005 است. در آن سال، سندیکای شرکت واحد تهران و حومه تأسیس شد.
تاکنون دلیل حبس او به طور رسمی از سوی مقامات جمهوری اسلامی ارائه نشده و هیچ گاه نیز به نامه های اعتراض آمیزی که برای آنها ارسال شده پاسخ نداده اند. به گفته خانم شاران بارو، رییس شورای اتحادیه های کارگری استرالیا، ”تنها جرمی که او مرتکب شده، تأسیس یک اتحادیه کارگری مستقل در ایران است”.
از طرف دیگر، ابراهیم مددی، نایب رییس سندیکای شرکت واحد نیز در زندان اوین به سر می برد و وضعیت سلامتی آنان به شدت رو به وخامت است.
در این رابطه، فدراسیون بین المللی حمل و نقل و کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری در تلاشند تا آزادی سریع و بی قید و شرط آنها را به دست آورند و این درحالی است که هزاران کارگر و شهروند در سراسر جهان از اقدام آنها حمایت و پیروی کرده اند.
ازطرف دیگر، به دنبال تلاش نماینده اتحادیه های کارگری اندونزی و همسر او برای ملاقات منصور اسانلو در تاریخ 9 اکتبر، مقامات زندان اوین ادعا کردند که وی برای مداوای فوری به بیمارستان منتقل شده است. منصور اسانلو در ماه مه 2005 متحمل آسیب هایی از سوی نیروهای امنیتی زندان شده بود. همسر اسانلو در نهایت توانست وی را در روز 15 اکتبر ملاقات کند و شایان توجه است که منصور اسانلو در این ملاقات به همسر خود گفته هیچ گونه درمان و مداوایی بر روی او صورت نگرفته است.
فدراسیون بین المللی حمل و نقل و کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری اعتراضی را در این رابطه به سازمان جهانی کار تسلیم کرده اند. روزهای گردهمایی توسط این فدراسیون مشخص شده و همچنین فیلم، پوستر و گاه شمار این رویدادها در دسترس معترضان قرار گرفته است.
در حال حاضر، ایران یکی از کشورهای عضو میثاق بین المللی حقوق سیاسی و مدنی است که ماده 22 (1) آن می گوید: ”هر شخصی به صورت فردی یا گروهی این حق را دارد که به طور آزادانه با دیگران به گردهمایی بپردازد و در حمایت از منافع خود به تشکیل اتحادیه کارگری یا عضویت در آن مبادرت ورزد.” و همچنین ماده 26 از قانون اساسی ایران که می گوید: “امکان تشکیل احزاب، جمعیت ها و انجمن های سیاسی و صنفی وجود دارد، مشروط بر آن که با اصول استقلال، آزادی، وحدت ملی، موازین اسلامی و اساس جمهوری اسلامی در تناقض نباشد. هیچ کس را نمی توان از شرکت در آنها منع کرد یا به شرکت در یکی از آنها مجبور ساخت.” در این رابطه، عهدنامه های دیگری نیز در چارچوب سازمان جهانی کار به امضاء رسیده است.
در تاریخ 16 اکتبر، فدراسیون بین المللی حمل و نقل فیلمی را تحت عنوان “آزادی بازخواهد گشت: داستان منصور اسانلو” منتشر کرد. هدف از انتشار این فیلم در سطح جهان، برانگیختن تلاش های بین المللی برای آزادی منصور اسانلو و همکارش، ابراهیم مددی است و اینکه حق کارگران ایرانی در ملحق شدن به اتحادیه های کارگری محترم شمرده شود.
فدراسیون بین المللی حمل و نقل در هفته “همبستگی جهانی با کارگران حمل و نقل جاده ای در جهان” [15 تا 21 اکتبر 2007] از اعضای اتحادیه ها در کشورهای مختلف، به ویژه رانندگان اتوبوس، خواسته است تا در حمایت از منصور اسانلو، در راهپیمایی اعتراضی اتحادیه های کارگری در بروکسل از مقابل پارلمان اروپا تا مقابل سفارت جمهوری اسلامی ایران شرکت و نشان هایی را با عکس او و شعار “اسانلو را آزاد کنید” بر روی سینه سنجاق کنند. کشورهایی که در این اعتراض شرکت کرده اند عبارتند از: اتریش، بلژیک، جمهوری چک، استونی، فرانسه، آلمان، لیتوانی، لوکزامبورگ، هلند، اسپانیا و سوئد.
از سوی دیگر، کمیته هماهنگی فدراسیون بین المللی حمل و نقل در تایلند در هفته همبستگی همراه با اتحادیه های حمل و نقل جاده ای اقدام به برگزاری نمایشگاهی ویژه در بانکوک کرده است. در وین نیز رانندگان اتوبوس نشان های منصور اسانلو را بر سینه سنجاق کردند و پوسترهای “اسانلو را آزاد کنید” روی گیشه های فروش بلیت نصب گردید. روز چهارشنبه اتحادیه های نروژی نیز این نشان ها در میان 10 هزار راننده اتوبوس پخش کردند تا بدین طریق بتوانند تا پایان هفته همبستگی با سنجاق کردن این نشان ها بر روی سینه خود در این جنبش مشارکت کنند.
لینک قسمتی از فیلم “آزادی بازخواهد گشت: داستان منصور اسانلو”:
منبع: سازمان عفو بین الملل، 19 اکتبر
مترجم: علی جواهری