با توجه به آنچه که در بروجرد رخ داد و “همایش ملی تبیین شخصیت علمی حضرت امام خمینی” به دلیل عدم امکان حضور سید حسن خمینی در آن لغو شد اکنون بیشتر می توان بر درست بودن شایعه “برنامه ی زدن دو حسن” صحه گذارد.
برگزار کنندگان این همایش روز دوشنبه بدون آنکه نامی از نوه ی بنیانگذار انقلاب ایران به میان آورند یا به گروه های فشار و جریان های صاحب نفوذ اشاره ای کند با انتشار بیانیه ای اعلام کردند: “با کمال تاسف به سبب افراط گری افراط گرایان، و تهدیدهای تشنج آفرین آنها و با نهایت شگفتی، برخی مسوولان و تاثیرگذاران این شهر، اصرار بر برگزاری همایش با حذف یکی از سخنرانان همایش را داشتند. دانشگاه آیت ا… بروجردی با در نظر گرفتن تمامی جوانب و با عنایت به اینکه حرمت مومن از حرمت خانه کعبه بالاتر است، و برگزاری همایش با حذف یکی از سخنرانان که سبب شکستن حرمت مهمان همایش می شد، کل همایش را لغو کرد”.
بر اساس برنامه ی تنظیم شده قرار بود “همایش ملی تبیین شخصیت علمی امام خمینی ” طی روزهای ۱۶ و ۱۷ اردیبهشت با حضور سیدحسن خمینی، قربانعلی دری نجف آبادی و سیدهاشم رسولی محلاتی در بروجرد برگزار شود، اما پیش از آغاز تجمع ها و اعتراض هایی از جانب جریان های شناخته شده صورت گرفت.
اگر چه سابقه ی برخورد جریان های خودسر و به اصطلاح لباس شخصی ها با سید حسن خمینی به سال ها پیش باز می گردد و اولین بار در حضور آیت الله خامنه ای روی داد، اما آغاز دور جدید این اقدام ها پس از ماه ها تعلیق از زمان احمدی نژاد معنادار است.
وی از بستگان و یاران نزدیک سید محمد خاتمی نیز هست که در جریان اعتراض های پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ در موارد بسیاری با رهبران جنبش سبز هم دلی و هم زبانی نشان داده و به طور مکرر خواستار رفع حصر زهرا رهنورد، میرحسین موسوی و مهدی کروبی و همچنین آزادی زندانیان سیاسی شده است.
سید حسن خمینی تنها فردی نیست که طی روزهای اخیر نتوانسته در مکان های عمومی به ویژه مراکز آموزش عالی حضور پیدا کند. هفته ی پیش در زمان حضور سید محمد خاتمی در دانشگاه شهید بهشتی در یک مراسم ترحیم، جمعی از دانشجویان بسیجی در جریان سخنرانی وی اخلال کردند و مسئولان دانشگاه از بیم درگیری و برخورد فیزیکی مجبور شدند برنامه ی طراحی شده را ناتمام بگذارند و رئیس جمهور دولت اصلاحات را از بیم تعرض جریان های خودسر از آمفی تئاتر دانشگاه بیرون ببرند.
سه روز پیش نیز برگزاری همایش “اقوام و اقلیت ها، چالش ها و فرصت ها” در دانشگاه شیراز به دنبال مخالفت بسیج دانشجویی منتفی شد. علت مخالفت این گروه از دانشجویان مرتبط با لایه های تندرو جریان اقتدارگرا حضور علی یونسی دستیار ویژه رئیس جمهور ایران در امور اقوام و اقلیت ها به عنوان یکی از سخنرانان بود.
دفاتر و اعضای بسیج دانشجویی در مراکز آموزش عالی در حال حاضر ارتباط نزدیکی با نمایندگان نهادهای رهبری در دانشگاه ها، مسئولان رده بالای سپاه پاسداران و فرماندهان بسیج مستضعفین دارند و در حرکت های اعتراضی سیاسی و اجتماعی به عنوان بازوی اجرایی جریان اقتدارگرا عمل می کنند.
مدت هاست این شایعه در محافل سیاسی و بین روزنامه نگاران دهان به دهان می گردد که از کانون های قدرت پنهان به جریان های خودسر و لباس شخصی ها خط داده شده است که “باید دو حسن را زد”؛ سید حسن خمینی و شیخ حسن روحانی.
به نظر می رسد که پس از زمینه سازی های فکری و تبلیغاتی و برگزاری همایش ها و نشست های توجیهی اکنون دستور راه اندازی این طرح صادر شده باشد. در جریان اجرایی شدن این طرح شخص حسن خمینی و اطرافیان نزدیک رئیس جمهور که منتسب به نزدیکی به اصلاح طلبان و جنبش سبز هستند در اولویت برخوردهای لفظی و فیزیکی قرار گرفته اند.
در شرایطی که پیشینه ی امر نشان می دهد نمی توان به قوه ی مجریه و مدعی العموم امیدی بست، دولت تدبیر و امید و شخص حسن روحانی خود باید آستین ها را بالا بزنند و راه حل مناسبی برای خنثی کردن این برنامه پیدا کنند تا امنیت و آرامش به محیط های دانشگاهی و مراکز علمی باز گردانده شود.
به نظر می رسد اگر دولت نتواند جریان های خودسر را خانه نشین کند، با شکست سنگینی در اجرای وعده های انتخاباتی مبنی بر بیرون آوردن کشور از فضای امنیتی مواجه خواهد شد. اگر رئیس جمهور قادر نباشد به طور جدی حافظ فضای آرام و آزاد بحث و گفت و گو در مراکز آموزشی و فرهنگی کشور باشد، این جریان های شناخته شده اما برخوردار از امنیت کامل سیاسی- قضائی، در آینده ی نزدیک دایره ی برخوردها و زمینه های تشنج آفرینی های خویش را ازهمایش ها و اجتماعات به کل جامعه گسترش خواهند داد.
بی شک حاکم شدن چنین فضای ناامنی در کشوراین ذهنیت را در جامعه، به ویژه در میان نسل جوان و دانشجویان ایجاد خواهد کرد که دولت توان لازم را برای اجرای قانون و مهار یک عده ی کوچک اما منسجم ندارد. پیامد این امر خواه ناخواه تقویت این تفکرخواهد بود که نمی توان بیش از این به دولت اعتدال دل بست و از آن در برابر اقتدارگرایان دفاع کرد.