نمایش تک پرده ای
راوی: مردی که از راه دور آمده بود، به جمعیت خیره شد، چشمانش را بست و خراسانیان را گفت: « شهدا را هر لحظه می بینم که گره ها را باز می کنند…. من از شرق و غرب عالم را رفته ام، به اروپا نرفته ام، اما اطلاع واثق دارم که امروز مردم دنیا از وضع جهان خسته اند…. و به دنبال یک راه نو هستند و آن را در ملت و نام و فرهنگ ایران دنبال می کنند… دشمنان بدانند! از این به بعد آنها باید با ما توافق کنند، نه ما با آنها…دشمنان بدانند! کسانی که شیوه مردمی دولت و رئیس جمهور را تمسخر می کنند، از بزغاله کمتر می فهمند… » صحنه تاریک می شود
روانکاو: گفتی اسمت چیه؟
الف نون: محمود احمدی نژاد، من همون احمدی نژادم.
روانکاو: اشکالی نداره، اینجا همه افرادی که می آن یک مشکلی دارند، اصلا نگران نباشید.
الف نون: عرض کردم من احمدی نژادم، فیلم منو ندیدین؟ ماهواره هر روز نشون می ده…
روانکاو: چرا عزیزم، دیدم، شما هر چی می خوای بگی بگو، راحت باش. شغلت چیه؟
الف نون: من رئیس جمهور مملکت هستم، عکسم همه جا هست. تلویزیون ندیدین؟…
روانکاو: شما زیاد تلویزیون نگاه می کنی؟ اتفاقا بد هم نیست، چه احساسی می کنی؟
الف نون: من شهدا رو هر روز می بینم که دارن گره ها رو باز می کنن…
روانکاو: خیلی جالبه، این گره ها کجاست؟ احساس می کنی کجا گره خورده؟
الف نون: همه جا دکتر، خونه گرون شده، می آم به اون دست بزنم، سیمان گرون می شه، صفر ها رو می گم از روی اسکناس خط بزنین، نامه می نویسن و گره می زنن، بعد شهدا رو می بینم می آن و گره ها رو باز می کنن.
روانکاو: چطوری شهدا رو می بینید؟ به چه شکلی؟
الف نون: مثل فرشته ها هستند، ریش بلند، کت و شلوار خاکستری، عینک دودی دارند، دقیقا مثل فرشته ها، می آن، گره ها رو باز می کنن، همه جا گره خورده…
روانکاو: مثلا چه جور گره هایی رو باز می کنند؟ یادتون می آد؟
الف نون: بله، آقای دکتر، دو ماه قبل بود، آخر شب سه تا از شهدا اومدن، یه پرونده بزرگ بود، شاید ده هزار برگ داشت، خیلی بزرگ بود، مثل ستون، می گفتن پرونده هسته ای ایرانه، دورش یه طناب بود، پر از گره، همه شو باز کردن و پرونده رو ورق ورق کردن، همه شو ریختن توی یک چاه بزرگ، بعد یکی شون گفت، دیگه پرونده اتمی تموم شد، گفتم راست می گی؟ گفت، من که رئیس جمهور نیستم دروغ بگم، من شهید شدم…
روانکاو: شما گفتی احساس می کنی رئیس جمهوری، تا حالا احساس کردی دروغ هم می گی؟
الف نون: دروغ نمی گم، بعضی اوقات، اگر به صلاح مملکت باشه…
روانکاو: اون وقت شما رئیس جمهور کجا هستید؟
الف نون: من رئیس جمهور ایران هستم، دکتر شوخی می کنی؟ حتما عکس های منو دیدین؟
البته من هم شوخی می کنم، ولی در مورد انرژی هسته ای شوخی ندارم، من فرشته ها رو دیدم که اومدن و یک گره های تازه ای رو باز کردن…
روانکاو: گره چی بود؟
الف نون: جنگ می خواست بشه، اون شهدا با کت و شلوار خاکستری اومدن، چند تا گره خورده بود توی لندن و سوئیس و نیویورک، اون ها گره ها رو باز کردن، گره کراوات بود، دور گردن بوش و براون و البرادعی و سارکوزی نامرد بزغاله، گره کراوات ها رو باز کردن، یهو دیدم نور توی پیشونی همین ها تابید، سه تایی سینه می زدن، مرکل گریه می کرد، به من گفتن پرونده جنگ تموم شده، اونها گره ها رو باز کردن…
روانکاو: دیگه چی احساس می کنی؟ بگو، هر چی فکر می کنی بگو…
الف نون: دکتر! من از شرق و غرب عالم رو رفتم
روانکاو: چه جالب! اروپا هم رفتی؟
الف نون: نه، فقط اروپا نرفتم، خوردیم به قطعنامه، وگرنه برنامه اش روی میز بود، بخشکی شانس، ولی دکتر! اطلاع واثق دارم که امروز مردم دنیا از وضع جهان خسته اند.
روانکاو: شما خیلی خسته می شی؟ زیاد کار می کنی؟
الف نون: نه، خسته نمی شم، ملت! کی خسته است، دکتر بگو، دشمن!
روانکاو: دشمن؟ آهان، دشمن! بگو ببینم از کجا اطلاع پیدا کردی مردم جهان از وضع دنیا خسته اند؟
الف نون: اونها به من هر روز زنگ می زنن، خیلی هستند. می گن ما از این غرب خسته شدیم، ما می خوایم شما بیایید.
روانکاو: اونها چطوری با شما حرف می زنند؟ با خودت حرف می زنند؟ از کجا؟
الف نون: از همه جا، از کاراکاس، ونزوئلا، توگو، جزایر بالی، همه اش از بالی زنگ می زنن، از پاریس، فرانسه، کاراکاس، مسکو، از همه جا، حتی از عربستان…
روانکاو: به چه زبونی حرف می زنند؟
الف نون: به زبون آدم درمونده، همه شون فقیرن، پابرهنه، می گن بیا ما رو نجات بده… وقتی حرف می زنن، من می فهمم، مثل اینکه همه زبون ها رو بلد باشم، خیلی هاشون فارسی حرف می زنند. می گن ما فقیریم، به ما کمک کنید، ما رو مدیریت علمی کنید…
روانکاو: احساس می کنی فارسی حرف می زنند، یا احساس می کنی حرف هاشون رو درک می کنی؟
الف نون: نه، فارسی حرف می زنن، می دونم، انگار خدا می خواد اونها هر جور می خوان حرف بزنن، ولی ما بفهمیم. دکتر اون ها خسته شدن.
روانکاو: شما خودت هم زیاد کار می کنی، نه؟ خسته می شی؟ کارت سخته؟ نه؟
الف نون: نه، من خسته نمی شم، به جثه ام نگاه نکن، دشمن خسته می شه، اروپایی ها بخصوص جنوب اروپا خیلی خسته شدن، کلمبیا هم خیلی خسته شدن، جزایر بالی، اونها می گن ما دنبال یک راه نو هستیم و می گن ملت ایران و فرهنگ ایرانی باید بیاد کشور ما… اونها ما رو دنبال می کنن.
روانکاو: تو از اونها می ترسی؟
الف نون: دکتر! من حتی نمی دونم ترس رو چطوری می نویسن. هرگز نترسیدم… مگر از خدا و امام زمان، تازگی ها از امام زمان هم نمی ترسم. تا چند ماه دیگه می آد. اگر ایشون بیاد، من باید برم، نمی دونم اون موقع از عهده این وضع بربیاد، حتما برمی آد… شهدا کمکش می کنن، ریش بلند دارن، نور توی پیشونیشونه، با کت و شلوار خاکستری، با جوراب سفید شیشه ای. زن شون براشون خریده…
روانکاو: گفتی همه خارجی ها می خوان ایرانی بشن؟
الف نون: نه، نمی خوان ایرانی بشن، می گن شما بیایید آقای ما باشید، سرور ما باشید، من همه شون رو می بینم، من می گم من نوکر شما هستم، اونها می گن تو سرور مائی، محمود!
روانکاو: ببین محمود! تو باید با مشکلاتت مواجه بشی… می دونی؟
الف نون: من نه، اونها، دکتر! ما خیلی به اروپا و آمریکا فرصت دادیم، از این به بعد اون ها باید با ما توافق کنند…
روانکاو: تو قبلا به اون ها فرصت دادی؟ اصلا سعی کردی مشکلاتت رو حل کنی؟
الف نون: نه، من قبلا به اون ها فرصت ندادم، اون ها اگر فرصت پیدا کنن منو نابود می کنن، اونها باید با ما توافق کنند…
روانکاو: تو به اون ها گفتی چی می خوای؟
الف نون: من با اون ها حرف نمی زنم، اگر حرف بزنم ممکنه قبول کنند، اون وقت مذاکره می کنن، علی نمی خواست بره، من به غلامحسین گفتم استعفاش رو بیار، امضاش کردم، می خواست بره مذاکره کنه…
روانکاو: ولی تو باید مشکل رو حل کنی…
الف نون: مشکل حل نمی شه، مگر اون فرشته ها بیان، گره ها رو باز می کنن. این دفعه اون ها باید با ما توافق کنند.
روانکاو: مگه دفعه قبل شما با اونها توافق کردی؟
الف نون: من نکردم، ولی قبلی ها می خواستن بکنن، می خواستن مملکت رو بفروشن، می خواستن نفت ها رو بخورن، نفت شده بود بیست دلار، من رسوندم به صد دلار… اونها باید با ما توافق کنند.
روانکاو: اگر اونها بخوان توافق کنند، قبول می کنی؟
الف نون: نه، هیچ وقت، عمرا اگر توافق کنم، اگر اونها قبل از آقا بیان، مملکت می ره از دست. من توافق نمی کنم.
روانکاو: ولی شما گفتی اونها باید با ما توافق کنن، منظورت چی بود؟
الف نون: سیاست منه، دکتر، همه دنیا فهمیدن با کم کسی طرف نیستند، من بازی شون دادم. می فهمی دکتر، هیچ کس فکرش رو هم نمی کرد… محمود؟
روانکاو: تو رو مسخره می کردن؟ احساس می کنی تو رو دست می اندازن؟
الف نون: احساس نمی کنم، دکتر! می نویسن، همه جا می گن، در رو که می بندم می فهمم صدای خنده می آد، جوک می سازن، اس ام اس می فرستن….
روانکاو: احساس می کنی همه دارند مسخره ات می کنند؟
الف نون: همه نه، خانومم قبولم داره، زن خوبیه، ولی اکبر، محمد، حتی علی، باقر، همه شون مسخره می کنن… ولی می دونی دکتر، اونهایی که منو مسخره می کنن، از بزغاله کمتر می فهمند… برغاله، می گن بع، بع، بع….
روانکاو: چرا بزغاله؟ چرا فکر می کنی برغاله نمی فهمه؟
الف نون: بزغاله ها خیلی بی شعورن، آقای دکتر! من بچه بودم بزغاله داشتیم…
روانکاو: چه احساسی نسبت به بزغاله داری؟ چرا بی شعوره؟
الف نون: بی شعوره، نمی فهمه، دیدی این پروفسورهای مثلا روشنفکر ریش بزی می گذارن، دکتر! شما نمی فهمی، باید چند سال بغل برغاله زندگی کرده باشی، هر چی بگم کافی نیست، اینها مثلا اقتصاد دان هستند؟ اومدن پیش من، گفتن من اشتباه می کنم، من گوش نمی کردم به حرف هاشون، ذکر می خوندم و روی کاغذ می نوشتم، ریش شون مثل بز بود، برغاله های نفهم!
روانکاو: در بچگی بزغاله با تو کاری کرده؟ مثلا شاخ زده؟
الف نون: اینها شاخ می شن برای آدم، بیست سال خوردن و خوابیدن… شاخ می زنن…
روانکاو: خب چرا بهشون نمی گی گاو؟ چرا نمی گی الاغ؟ چرا نمی گی خرس؟ چرا فقط بزغاله، حتما باید دلیل وجود داشته باشه…. نه؟
الف نون: اینها گاو نیستن، اگر گاو بودن مشکلی باهاشون نداشتیم، الآن خیلی ها گاو هستند، ما باهاشون کنار می آییم، حتی همکاری می کنیم. الاغ هم نیستند، چون حرف گوش نمی کنن، من می گم دنیا رو دیدم، من شرق و غرب عالم رو دیدم، می دونی فقط چند بار کاراکاس رفتم، که یکی شون نرفته، اینها بزغاله اند…
روانکاو: من نمی فهمم، تو می گی گاو و الاغ با شعور تر از بزغاله هستند، این رو نمی تونم بفهمم…
الف نون: دکتر! شما هم با من مخالفی، شما هم حتما فکر می کنی من اشتباه می کنم…
روانکاو: نه عزیزم، من باهات مخالف نیستم، فقط می خوام با هم حرف بزنیم، مذاکره کنیم، اینجا درها بسته است و من و شما بحث می کنیم…
الف نون: مذاکره؟ برای چی؟ من مذاکره ای ندارم… من رئیس جمهورم…( با خشم از جایش بلند می شود و در را باز می کند و بیرون می رود)
روانکاو هم بیرون می رود، دو نفر محافظ ایستاده اند.
روانکاو: این آقا خیلی وضعش خرابه، من نمی دونم چی کارش کنم، می گه من رئیس جمهورم…
محافظ: بله، خوب معلومه، ایشون رئیس جمهور هستند، ما هم محافظ شون هستیم….
روانکاو به محافظ نگاهی می کند و چشمهایش را گرد می کند و می گوید: بع بع، بععععععع، برین از مطب من بیرون، من بزغاله ام، بع، بعععععع، بع
پرده می افتد، نورها می رود، یک باره همه صحنه منفجر می شود، تماشاگران فرار می کنند… تعدادی از بازیگران از پشت پرده بیرون می ایند.
اکبر: دیر رسیدیم، همه جا از بین رفت. من که گفته بودم.
محمد: من باید فکرامو بکنم، ببینم می خوام اصلا توی صحنه باشم یا نه…
علی کوچیکه: من که گفتم جلوش رو بگیرید، من یه بار دیگه استعفا می دم، می رم فلسفه مو بخونم…
علی بزرگه: یعنی واقعا منفجر شد، من داشتم فکر می کردم ایشون دارن یک اشتباهی می کنن… حالا یعنی دیگه نمی شه کاری کرد؟
مسوول جدید سالن وارد می شود: بازی تمام شد، تشریف ببرید بیرون، تماشاگران جدید دارن وارد سالن می شن.