مرتضی پاشایی کمتر از پنج سال بود که با صدایش مهمان خانه های هموطنان خود شده و با ترانه هایش از غمهای کوچک و بزرگ هم نسلانش حرف زده بود. جنس صدا ی مرتضی پاشایی در زمان کمی مورد استقبال مردم ایران قرار گرفت ولی زود خاموش شد. خیلی زود خبر آمد که او گرفتار بیماری مهلک سرطان شده است و باز بسیار زود او در کنسرت هایش با جسمی تراش خورده و موهای ریخته شده و البته با روحیه ای وصف ناشدنی ظاهر شد. اما انگار بیماری همچون موریانه ای درحال خوردن جسم او بود، تا اینکه خبر رسید که مرتضی عازم رفتن است.
هنوز دقایقی از بسته شدن دفتر زندگی مرتضی پاشایی نگذشته بود که جوانان تهرانی با اس ام اسی آن خبر را شنیدند و سراسیمه خود را به بیمارستان بهمن تهران رساندند و حیرت زده دیدند که خبر درست است و خبر درست بود، مرتضی پاشایی چمدان سفرش را بسته و به سمت جاده ای یکطرفه درراه بود.
از آنجایی که مرتضی بر ارابه ای سوار بود که آن ارابه در جاده ای یک طرفه، در حرکت بود، از هیچکس کاری برنمی آمد. هیچکس را یارای بازگرداندن او نبود، نه اشکهای مادرش و نه پیچ و تاب خوردن طرفدارانش. آنها فقط می توانستند یکصدا ترانه های مرتضی را با صدای بلند بخوانند و با او اینگونه خداحافظی کنند.
خداحافظی شهروندان ایرانی با مرتضی پاشایی، فقط بدرود گفتن طرفداران او با یک خواننده پاپ ایران نبود، بلکه یک اعتراض جمعی به شرایط اسفبار زیست محیطی نیز بود که بسیاری از شهروندان را به مرگ خاموش وبی صدا محکوم کرده است.
آژانس بین المللی تحقیقات سرطان در اکتبر سال ۲۰۱۳ اعلام کرد که آلودگی هوا مهمترین عامل سرطان برای انسانهاست. این آژانس در آن گزارش اعلام کرد که آلودگی هوا و نیز ذرات معلق هوا تاثیر بسزایی در ابتلا به سرطان ریه دارد.
دکتر بهزاد رحمانی رییس هیات مدیره انجمن علمی جراحان عمومی نیز در روزهای گذشته، طی گفتگویی اعلام کرده که نه تنها آمار ابتلا به سرطان در کشور بالا رفته که سن ابتلا به این بیماری مهلک نیز کاهش یافته است. وی در خاتمه گفتگوی خود نیز تاکید کرده است که طرح ابتلا به بیماری سرطان، سیاه نمایی نیست، بلکه واقع نمایی است.
برخی منابع غیر رسمی نیز حکایت از فوت روزانه ۱۰۰ نفر در ایران بدلیل ابتلا به بیماری سرطان دارد. همینطور افزایش ابتلا کودکان به بیماری سرطان خون نیز مرتبا از سوی ان جی او های کمک به کودکان سرطانی و نیز مصاحبه های گاه و بیگاه برخی مسئولین که انگشت نشانه خود را به سمت آلاینده های محیطی گرفته اند حائز اهمیت است.
بهر ترتیب سوگواری های ۳ روزه مردم تهران و نیز دیگر شهرها بیانگر این است که مردم هم سوگوار خواننده مورد علاقه خود هستند و هم معترض به مرگهای خاموش و بی صدا. شهروندان تهرانی و دیگر شهرها اعتراضشان به بی مبالاتی و سیاستگذاریهای غلط و سودجویانه را در لابلای ترانه های مرتضی پاشایی فریاد زدند، آنها از نا امنی جسم و روحشان با خواندن دسته جمعی ترانه های مرتضی سخن به میان آوردند.
مردم تهران پیکر درد کشیده مرتضی را بر دوش عواطف انسانی شان گذاشتند و با مهر و دوستی او را در قطعه ای که از آن هنرمندان است، به خاک سپردند.
در این ۳ روز شهروندان شهرهایی همچون شیراز، اصفهان، تبریز، زنجان، قزوین و حتی شهروندان قمی نیز در مرگ مرتضی پاشایی از خانه ها ی خود بیرون آمدند، شمع روشن کردند و ترانه های او را زمرمه کردند. امید که مسببین این مرگها، خود را به خواب نزنند و صدای اعتراض مردم را بشنوند و رنج مردم را فهم کنند.