آیا دخالت نظامی غربی ها در لیبی باعث ایجاد یک ائتلاف پنهانی میان ایران و سرهنگ قذافی شده است؟ این موضوعی است که دستگاه های اطلاعاتی غربی مطرح کرده اند. جمهوری اسلامی نگران از پیامدهای عملیات نظامی اروپا و آمریکا در آفریقای شمالی تصمیم گرفته تا این کشور را به جهنمی برای متحدان سازمان ناتو تبدیل کند یا حداقل تا آنجا که ممکن است مقاومت نیروهای قذافی علیه غربی ها را افزایش دهد.
تهران درتلاش است تا از درگیری های پیش آمده در جهان عرب که آن را نقطه ضعفی برای مواضع غربی ها در خاورمیانه می داند نهایت استفاده را ببرد؛و همچنین توجه جامعه جهانی را از برنامه هسته ای خود منحرف سازد.
طبق این تحلیل، در اوایل ماه می رهبر انقلاب طی بخشنامه ای به نیروی القدس اعلام کرد که علیه “محور شرارت ایالات متحده-انگلستان-فرانسه” به سرهنگ قذافی کمک نظامی کنند.
به گفته منابع غربی، این طرح شامل نقل و انتقالات تسلیحاتی، ازجمله موشک های زمین به زمین و زمین به هوا و همچنین خمپاره انداز می شود که باید علیه نیروهای مخالف دولت لیبی مورد استفاده قرار گیرند. مسؤولیت این انتقالات به اعضای نیروی القدس مستقر در الجزایر و سودان واگذار شده و برخی از آنها نیز تا نزدیکی مصر پیشروی کرده اند.
حسین طائب، رییس بخش اطلاعاتی سپاه، به سرعت به طرابلس، پایتخت لیبی، سفر کرد و گروه کوچکی از کماندوهای سپاه نیز تحت فرماندهی وی قرار گرفتند. مأموریت آنها دادن مشاوره به حکومت لیبی در زمینه نظارت بر ارتباطات و اطلاعات است.
ازطرف دیگر گروه طائب همچنین تاکتیک مخفی سازی مبارزان و تجهیزات نظامی در اماکن غیرنظامی را به حکومت معمر قذافی آموزش داده اند. در بخشنامه رهبر انقلاب آمده است که حملات سازمان ناتو به این اماکن به طرابلس این امکان را می دهد که با انجام “حملات تبلیغی خود و تضعیف حمله کنندگان” پاسخ آنها را بدهد.
این منابع غربی می افزایند یکی از استراتژی های علی خامنه ای این است که “غربی ها را تا حد ممکن در خاک لیبی نگهدارند و توان واکنش آنها نسبت به سرکوب های سوریه را به صفر برسانند”.
مداخله ناتو در لیبی انتقاد شدید مسکو را درپی داشت که در واکنش به این عمل تمامی قطعنامه های سازمان ملل درمورد سوریه را وتو کرده است. آلن ژوپه، وزیر خارجه فرانسه، روز اول ژوئیه در دیدار از مسکو مؤاخذه های سرگئی لاوروف، همتای روسی خود را در این پرونده بی اثر کرد. فرانسه معتقد است که اقدامات حکومت سوریه به راحتی می تواند کل منطقه را بی ثبات سازد.
ایالات متحده از ماه آوریل حکومت سوریه را متهم کرده که به دنبال کمک ایران در ادامه سیاست سرکوبگر خود علیه معترضان خیابانی است. در این راستا، تجهیزات پلیسی برای سرکوب و تکنیک های سانسور اینترنت ازسوی جمهوری اسلامی تأمین شده. اتحادیه اروپا در تاریخ ۲۴ ژوئن این اتهامات را تأیید کرد و تصمیم گرفت که سه تن از مسؤولان عالی رتبه جمهوری اسلامی در سپاه را تحریم کند: محمد جعفری، قاسم سلیمانی و حسین طائب که “به حکومت سوریه در سرکوب معترضان و تظاهرکنندگان کمک کرده اند”.
کمک جمهوری اسلامی به سرهنگ قذافی آنطور که این منابع می گویند کاملاً تناقض آمیز است. مسؤولان سیاسی و مذهبی جمهوری اسلامی طی ماه های اخیر اظهارات خود را در حمایت از مخالفان لیبی افزایش داده اند و درعین حال از مداخله غربی ها به عنوان استعمارگری نوین یاد کرده اند. ازنظر تاریخی، روابط میان قذافی و حکومت آیت الله ها همواره تنفرآمیز بوده است. جمهوری اسلامی سرهنگ قذافی را مسؤول ربودن امام موسی صدر و ناپدید شدن او در لیبی در اواخر دهه ۷۰ می داند.
این شرایط به خوبی نشان می دهد که چرا گزینه حمایت از معمر قذافی باعث بروز اختلافاتی در داخل حاکمیت جمهوری اسلامی میان رهبر انقلاب و محمود احمدی نژاد شده است. جمهوری اسلامی با حمایت از حکومت لیبی که روابط چندان جالبی نیز با آن ندارد به غربی ها نشان داد که تا چه حد توان ایجاد دردسر دارد؛ درست مانند افغانستان که در آنجا نیز تسلیحات و مواد منفجره برای طالبان تأمین کرده است.
منبع: لوموند، ۵ ژوئیه
