با غرق شدن یک کشتی حامل صدها پناهجو در آب های دریایی مابین استرالیا و اندونزی، تعدادی دیگر از ایرانیان کشته شدند. این کشتی به گزارش خبرگزاری های بین المللی یک کشتی ماهیگیری بود که با مسافرانی دو برابر ظرفیت خود به سوی استرالیا در حرکت بود.
گفته می شود به جز اتباع ایران، پناهجویان دیگری از کشورهای افغانستان، عراق و ترکیه نیز در این کشتی حضور داشته و تعدادی از آنها نیز در دریا غرق شده اند. این اتفاق روز شنبه 26 آذر ماه رخ داد.
تا لحظه تنظیم این گزارش آمار دقیقی از تعداد غرق شدگان این حادثه اعلام نشده اما مقامات اندونزی در نخستین آمار گفته اند که از 390 مسافر حاضر در کشتی توانسته اند تنها حدود 80 نفر را نجات دهند.
یک عضو تیم نجات نیز به آژانس خبری اندونزی گفته که به دلیل آب و هوای بد منطقه انجام عملیات جستجو در داخل آب بسیار مشکل است.
پلیس این کشور اعلام کرده که قاچاقچیان تعدادی زیادی از پناهجویان را سوار این کشتی کوچک کرده بودند و کشتی بیشتر از دو برابر ظرفیتش مسافر داشته است.
گزارش ها می افزاید که باران و موج‌های عظیم به بلندی پنج متر و داشتن مسافر و بار اضافه مهم‌ترین عامل غرق شدن این کشتی بوده است.
امدادگران توانسته‌اند از اظهارات نجات‌یافتگان دریابند که چگونه این فاجعه رخ داده است.
بر اساس این اظهارات، اغلب مسافران کشتی پس از آنکه از دوبی در امارات به جاکارتا پایتخت اندونزی پرواز کرده بودند، توسط قاچاقچیان با چهار اتوبوس هر یک با ظرفیت ۶۰ نفر به لنگرگاهی منتقل شده‌اند تا آنها را با کشتی به خاک استرالیا برسانند و تقاضای پناهندگی بدهند.
بر اساس اطلاعات اولیه، حادثه در فاصله ۴۰ مایلی دریایی شهر ساحلی “پریگی” در جزیره جاوا رخ داده است.
مقصد این کشتی جزیره کریسمس آیلند بوده که در نزدیکی سواحل اندونزی ولی جزو خاک استرالیا است. این جزیره در ۲۶۰۰ کیلومتری شمال غربی استرالیا و حدود ۳۰۰ کیلومتری سواحل اندونزی قرار دارد.
هر یک از پناهجویان میان ۲۵۰۰ تا ۵ هزار دلار برای انتقال به خاک استرالیا به قاچاقچیان پول داده بودند.
عصمت آدین، یک پناهجوی بیست و چهار ساله افغان که از این حادثه جان سالم بدر برده به خبرگزاری ها گفته که موج های قوی باعث شد کشتی به شدت تکان خورده و باعث ایجاد هرج و مرج در درون کشتی شود.
او گفته: “هرج و مرج در میان مسافران، کشتی را بیشتر بی ثبات ساخت و غرق شد.”
این پناهجو افزوده که او و گروهی دیگر با کمک توته و پارچه های بدنه کشتی توانستند خود را روی آب نگه دارند و غرق نشوند تا گروه نجات فرا برسد.
او اضافه کرده که حدود چهل کودک در میان مسافران کشتی حضور داشته اند.
یک پناهجوی نجات یافته دیگر هم گفته است: “در قایق همه به هم چسبیده بودند و جایی برای رفتن نداشتند، این مسئله قایق را بی‌ثبات ساخته بود و یکی از دلایل غرق شدن آن بود.”
در جست‌وجوی آزادی و زندگی بهتر
این نخستین بار نیست که کشتی ها یا قایق های حامل مهاجران غیر قانونی که به سمت استرالیا می روند، در آب غرق می شوند.
ماه گذشته نیز یک قایق دیگر حامل پناهجویان ایرانی، افغانی و عراقی بر اثر طوفانی بودن دریا در نزدیکی استرالیا غرق شد که دست کم هشت تن از مسافران ایرانی حاضر در آن کشته شدند.
سالانه تعداد زیادی پناهجو که درصد زیادی از آنها ایرانی هستند، در آرزوی زندگی بهتر یا فرار از تعقیب سیاسی و عقیدتی دولت خود، با ورود غیر قانونی به استرالیا که از مرفه ترین کشورهای جهان است در این کشور پناهنده یا به طور مخفیانه مشغول به کار می شوند.
این رویه البته تنها مختص به استرالیا نیست. در 32 سال گذشته و با روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی، ایران که تا پیش از آن یکی از کشورهای مهاجرپذیر جهان بود و سالانه تعداد زیادی از اتباع کشورهای دیگر برای کار به آن مهاجرت می کردند، خود به یکی از بزرگترین کشورهای جهان در زمینه خروج اتباعش تبدیل شد.
دولت جمهوری اسلامی هرگز آمار رسمی درباره تعداد افرادی که در این مدت به طور غیر قانونی از کشور خارج شده اند ارائه نداده است اما گزارش های منتشر شده توسط کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان و دولت های دیگر، این رقم را دست کم بالغ بر یکصد هزار نفر نشان می دهد.
این البته به جز میلیون ها ایرانی (عمدتا از قشر تحصیلکرده، کارآفرین، نخبه و صاحبان سرمایه) است که در این مدت به طور قانونی از کشور خارج شده اند و بسیاری از آنها هرگز بازنگشتند.
تعدادی نامشخص از پناهجویان ایرانی هم که برای خروج از کشور و دستیابی به آزادی و رفاه اقتصادی از کشور به طور غیر قانونی خارج می شوند، پیش از رسیدن به کشور دوم یا ثالث یا در آب ها غرق می شوند، یا هدف گلوله نیروهای مرزی ایران و دیگر کشورها قرار می گیرند و یا به روش های دیگر در راه کشته می شوند.
این در حالی است که در صورت رد پناهندگی یک فرد در کشورهای دیگر و مجبور شدن او به بازگشت به ایران نیز، مجازات زندان به اتهام تبلیغ علیه نظام از طریق درخواست پناهندگی یا حتی مرگ در صورت ارتباط با گروه های اپوزسیون او را تهدید می کند.
اخبار مربوط به این اتفاقات معمولا در رسانه های رسمی یا وابسته به حکومت مانند صدا و سیما سانسور می شوند.
