نگاهی به نمایشگاه نقاشی مریم ایزدی فرد
حجم عریان حضور زن
گالری محسن در تهران این روزها میزبان نقاشی ها و طراحی هایی از مریم ایزدی فرد است. مریم ایزدی فرد ۲۹ ساله فارغ التحصیل رشته نقاشی است که در کنار اساتیدی چون مریم مهین منوچهر منصور دهقان و به ویژه حسین ماهر وارد دنیای نقاشی و طراحی شده است. او چند سال اخیر را عمدتا در کنار حسین ماهر کار کرده است.
نمایشگاه «خودت رو جای من بگذار» مجموعه ای از ۲۴ نقاشی و طراحی است که مریم ایزدی فرد از روز جمعه ۶ خردادماه در گالری محسن برپا کرده است. او دغدغه شخصی اش را در این مجموعه نقاشی ها دستمایه کار خود قرار داده است: «فضای شخصی آدمها». برای مریم ایزدی فرد نشانه های آدمها اهمیت ویژه ای دارد. نشانه هایی که در نگاه او می تواند شخصیت آدمها را به گونه عمیق تری نشان می دهد؛ گونه ای متفاوت از یک پرتره یا حتی یک دیالوگ… برای او تخت خواب آدمها شخصی ترین فضایی است که به نوعی نمایانگر شخصیت آنها نیز هست. حسی که افراد پس از بیدار شدن دارند و ردی که هر روز روی تخت خواب آنها می ماند. ردی از تو در غیاب تو. رنگ ملافه و شکل تخت برای مریم نشانه ای از شخصیت هر فرد است. نشانه ای که گاه حتی جایی برای دیالوگ باقی نمی گذارد.
تختخواب برای او خلوت و فضایی است که زنان به ویژه آن را مخفی می کنند؛ فضایی که باید پوشیده باشد. پوششی که جامعه هم از آن استقبال می کند و با پوشاندش مشکلی ندارد. او این پوشش را به مخفی کردن لباسهای زیر زنانه تشبیه می کند. مثل فروشگاههایی که لباس زیر زنانه رنگی و زیبا را با یک پرده یا علامت ورود ممنوع از دیگر قسمتها جدا می کند. این فضا باید از نگاه مردانه پوشانده شود و حتی برای خرید هم باید از پرده ای عبور کنی تا به آن برسی. مریم ایزدی فرد این پوشش را ناشی از نگاه افراد به فضاهای شخصی می بیند؛ و ناشی از نگاه جامعه برای مخفی کردن لباس زیر وقتی زنانه باشد. او معتقد است از کودکی یاد می گیریم حتی برای آویزان کردن سوتین های شسته شده هم باید پوششی روی آن انداخت که دیده نشود. انگار حضور غریبه ای در این مرز خصوصی هست که باید پوششی انداخت تا از این نگاه غریبه محفوظ ماند… صرف نظر از اینکه سگک ها گاهی با شیطنت از زیر پوشش رها می شوند و مریم این رهایی را با طنزی در نقاشی هایش به بازی می گیرد.
نمایشگاه مریم ایزدی فرد در گالری محسن در دو بخش است. بخشی که فقط تخت خوابها را به نمایش گذاشته و بخش درونی تر دیگری که سوتین ها را هم به تصویر کشیده است. او معتقد است با این شیوه خودش هم به سانسور تن می دهد. دیواری بین نقاشی های او هست که درواقع دغدغه های او را می پوشاند. او پس از نقد خود واکنش بازدید کنندگانش را هم به نقد می کشد:
اول تخت خوابها را می بینند و به بخش پشت دیوار که می رسند شوکه می شوند؛ اما بیشتر وقت بازدید را هم در همان بخش می گذرانند. واکنش بعضی از زنان بازدید کننده مشخصا قابل تامل است. آهسته می پرسند چرا تا انقدر واضح این فضای خصوصی را به نمایش می گذارد؟
برپایی این نمایشگاه چندان هم ساده نبوده است. قرار برگزاری اولین نمایشگاه فروردین ۱۳۹۰ بوده است؛ گالری حنا. و بعد از همه قول و قرارها مدیر گالری این نقاشی ها را در شان بازدید کنندگان خود ندیده و برای بازدیدکنندگانش بیش از اینها ارزش قایل است. نمایش فضایی تا این حد شخصی در خور بازدیدکنندگان او نیست.
در این نمایشگاه مریم ایزدی فرد طراحی کارهای بعدی خود را هم به نمایش می گذارد. برای رویارویی با چالش هایی که برای نمایش این فضای خصوصی وجود دارد او راه دیگری پیدا کرده است. سوتین ها را با هیئت قورباغه ها و موجودات آبزی به تصویر می کشد. دغدغه او این است که این ذهن ما است که این فضای شخصی را زشت می کند و نه خود این فضا…
منبع: مدرسه فمینیستی
