چارلز داراپک
روابط سرد اوباما و بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، اکنون در برابر آزمون دشواری قرار گرفته است که در ملاقات آن دو در کاخ سفید متجلی می شود. نقطه اختلاف آنها موضوع سکونت های یهودی نشین و یا مرز های دولت فلسطین نیست. موضوع اصلی ایران است و اینکه آیا باید تاسیسات هسته ای ایران را بمباران کرد یا نه.
این موضوع مناقشه بر انگیز بحث های زیادی را در دو کشور ایجاد کرده است. ولی اگر ایران از بازرسی های بین المللی طفره برود و حاضر نباشد تحقیقات خود را متوقف کند، هر یک از این دو کشور، یا اتحادی از آن دو، ممکن است به تاسیسات هسته ای ایران حمله کنند.
از این تهدید ها که بگذریم هیچ گونه اطمینان یا تاریخ معینی برای چنین حمله احتمالی ذکر نشده است. به همین دلیل است که ملاقات حضوری در این مورد اهمیت زیادی دارد. آنچه تصویر را پیچیده تر می کند وضعیت سیاسی داخلی دو کشور آمریکا و اسرائیل است که رهبران هر دو سعی دارند به مردم خود بقبولانند که در مقابل این موضوع موضعی سخت و تغییر ناپذیردارند.
کار اوباما مشکل تر است. او از روش های خطاب مستقیم، کانال های ارتباطی پشت پرده و عملیات مخفیانه و تشدید تحریم ها استفاده کرده است. نتایج آن تا کنون ناچیز بوده است، هرچند سازمان اطلاعات آمریکا معتقد است که ایران هنوز به نقطه ای نرسیده است که تحقیقات هسته ای خود را در خدمت تولید سلاح هسته ای قرار دهد.
نتانیاهو در وضعیت متفاوتی قرار دارد. شهرهای کشور او در تیررس موشک های برد متوسط ایران قرار دارد که عملا استفاده از هرگونه سلاحی را برای اسرائیل بسیار خطرناک می سازد. البته بسیاری از متخصصین اسرائیلی انجام حمله درشرایط فعلی را مناسب نمی دانند.
اوباما قبل از ملاقات خود با نتانیاهو به مجله آتلانتیک گفت آمریکا “از اسرائیل حمایت می کند” و گفت که یک ایران مجهز به سلاح هسته ای “غیر قابل قبول” است. ولی او همچنان می خواهد به آخرین دور از تحریم ها فرصتی بدهد تا تاثیر خود بر جای بگذارد.
قبولاندن سیاست انتظار به نتانیاهو در این شرایط دشوار به نظر می رسد. دو رهبر هنوز هم بعد از هشت بار ملاقات با یکدیگر به توافق نرسیده اند. ولی به هرحال شکاف میان دو رهبر به مراتب کمتر از شکاف عظیم میان آن دو و ایران است. تهران نباید تصور کند که می تواند بدون آسیب به کار خود ادامه دهد.
منبع: سانفرانسیسکو کرونیکل – 4 مارس 2012
