از زمان دستگیری سه آمریکایی در حین کوهنوردی در امتداد مرز ایران و عراق، نزدیک به یک سال می گذرد. خانواده های شان بوئر، جاشوا فاتل و سارا شورد برای آزادی آنها به تلاشی بی وقفه مشغول بوده اند و علیرغم درخواست های بی شمار از مسؤولان ایرانی، این سه نفر هنوز در زندان مخوف اوین تهران دربند هستند.
یک سال محرومیت و ارعاب برای چیست؟ برای اینکه تهران از آنها به عنوان یک ابزار سیاسی در برابر واشنگتن استفاده کند؟
وکیل ایرانی این کوهنوردان اعلام کرده آنها اکنون به طور رسمی متهم شده اند و دادگاه و قاضی پرونده، آنها را به “عبور غیرقانونی از مرز کشور” متهم کرده اند. اگر دستگاه قضائی ایران آنچنان که محمود احمدی نژاد ادعا می کند واقعاً مستقل بود، آمریکایی های یاد شده مدت ها پیش آزاد شده بودند و اکنون به خانه شان برگشته بودند. اخیراً برخی از شاهدان طی مصاحبه ای اعلام کرده اند که این کوهنوردان هنگام دستگیری در خاک ایران نبوده اند بلکه در سرزمین عراق به سر می بردند.
آمریکایی ها از زمان دستگیری از دسترسی به وکیل محروم بوده اند و تنها اجازه تماس تلفنی با افراد خانواده خود را داشته اند؛ آنها تنها یک بار با مادرانشان دیدار کرده اند. به ویژه، نگرانی هایی در خصوص خانم شورد وجود دارد که به دلایل نامشخص، روزانه 23 ساعت را در سلول انفرادی سپری می کند. وی به دلیل پاره ای مشکلات پزشکی در سینه و رحم، شرایط خاصی دارد و نیازمند نظارت پزشکی است. ایرانی ها اجازه انتشار نتایج آزمایشات پزشکی او را نمی دهند.
بسیار مشکل است که از کنار مساله مقایسه وضعیت این کوهنوردان با قضیه شهرام امیری دانشمند هسته ای ایرانی که اخیراً به تهران بازگشته است، به سادگی عبور کنیم. وی ادعا کرده است که سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا، سیا، وی را در عربستان سعودی ربوده بود. مقامات آمریکایی نیز گفته اند وی خبرچینی بوده که به جاسوسی مشغول بوده اما بعداً پشیمان شده است.
با درنظر گرفتن دنیای پر رمز و راز جاسوسی، ممکن است هیچوقت از واقعیت ماجرا مطلع نشویم. اما آنچه می دانیم این است که او اجازه ترک آمریکا را پیدا کرد و آخرین بار هم در آغوش خانواده اش در تهران دیده شد. اکنون مدت طولانی از زمانی که به سه آمریکایی دربند هم این فرصت داده شود، گذشته است.
منبع: نیویورک تایمز- 23 ژوئیه
