نیکلاس کریستف
نمی دانم آیا ما در رسانه ها به این نکته برخورد کرده ایم یا نه که مباحث زیادی در میان تحلیلگران در مورد حمله به ایران و اینکه آیا لازم است این حمله امسال اتفاق بیافتد یا نه، وجود دارد.
در واقع چنین بحثی مطرح نشده است. یا بعبارت بهتر، این بحث شبیه به گرم شدن زمین است که تحلیلگران معتبر همه یک جانب را گرفته اند.
این ها نظراتی است که برخی از آنان ابراز کرده اند:
آن ماری اسلوتر، استاد دانشگاه پرینستون که در دولت اوباما یکی از مقامات ارشد وزارت دفاع بود، می گوید: “من هیچ کارشناس امنیتی را نمی شناسم که حمله به ایران را توصیه کرده باشد.”
پاتریک لانگ، رئیس سابق امورخاورمیانه آژانس اطلاعاتی وزارت دفاع در این مورد می گوید: “اگر آنقدر از نئوکان ها که تو را در برابر واقعیت های ژئوپولیتیک کور می کنند، دور شده باشی، می توانی به این نتیجه برسی که حمله اسرائیل به ایران، اشتباه است.”
میشل فلورنوی، فرد شماره 3 وزارت دفاع آمریکا می گوید:“بسیاری از کارشناسان امنیتی معتقدند که حمله نظامی به ایران یک اقدام ناپخته است. ما درحال افزایش تحریم ها علیه ایران هستیم. ایران تحت شدید ترین تحریم ها قرار دارد و اکنون زمان این است که فشار ها را باز هم افزایش بدهیم که مستقیما بر روی بانک مرکزی، تولیدات نفتی و سایر نقاط تاثیر بگذارد”.
او می افزاید: “وضعیت بدی برای حکومت ایران بوجود آمده است و این وضعیت بدتر می شود. همه بر سر این موضوع توافق دارند که باید صبر کرد تا تحریم ها نتیجه بدهد.”
این درست است که مقامات آمریکایی بشدت نسبت به برنامه های اتمی ایران حساس هستند، با این حال ترس از حمله اتمی ایران به اسرائیل یا کشورهای دیگر، زیاد نیست. ایران برای پاسخ به حمله شیمیایی عراق در جریان جنگ دو کشور، سلاح های شیمیایی خود را گسترش داده است. ترس بزرگ تر این است که اگر ایران دست به آزمایش اتمی بزند، کشور های دیگر هم می خواهند این کار را بکنند. این کشور ها شامل، عربستان سعودی، ترکیه و مصر می شود.
مقامات امنیتی و کارشناسان در مورد اینکه چرا حمله نظامی به ایران در کوتاه مدت، اشتباه است، نکاتی را ذکر کرده اند:
اول، این اقدام ایران برنامه های اتمی ایران را بین یک تا سه سال عقب می اندازد و بعد از آن این کشور می تواند با پنهان کاری بیشتر و حمایت داخلی بیشتر به کارش ادامه بدهد.
دوم، این اقدام اگرچه یک حمله محسوب می شود اما باید طی چندین روز و در چند مکان مختلف انجام شود. هدف این حملات کشتن دانشمندان اتمی هم هست که کشتار افراد عادی محسوب می شود. روز به روز خشم جهان اسلام و سایر کشور ها نسبت به اسرائیل و آمریکا بیشتر می شود. نیروهای متحد از طریق تحریم تلاش می کنند مشکل ایران را حل کنند.
سوم، یک جنگ منطقه ای در خاورمیانه ممکن است به آمریکا کشیده شود. ایران می تواند از حملات تروریستی در آمریکا و سرتاسر جهان حمایت کند و می تواند از متحدانش بخواهد که حمله به نیروهای آمریکا در افغانستان را افزایش بدهند.
چهار، حمل و نقل نفت در خلیج فارس ممکن است مختل بشود و قیمت نفت و گاز بالا برود و به اقتصاد جهانی ضربه بخورد.
پنجم، تحریم و روش های پنهانی مثل ویروس استاکس نت برنامه های اتمی ایران را کند کرده اند و تحریم های شدیدتر و خرابکاری های پنهانی می تواند برنامه های اتمی ایران را همچنان مختل کند و کم خطرتر هم باشد.
قبول دارم که ممکن است هرچه در اینجا گفتم اشتباه باشد. اسرائیل در سال 1981 به عراق حمله کرد و حمله سال 2007 به سوریه هر دو مو فقیت آمیز بود. این حملات به تاسیسات اتمی عراق و سوریه برنامه های اتمی این دو کشور را چنان مختل کرد که تقریبا چیزی از آن باقی نماند.
با این حال دلایل خوبی وجود دارد که بگوییم در مورد ایران همه چیز فرق می کند. از همه مهم تر اینکه این جنگ غیر قابل پیش بینی است و اسرائیل نشان داده است که اغلب در مداخله های نظام اش، قدرت تشخیص خوبی ندارد. حمله این کشوردر سال 1982 به لبنان، بدل به جنگی شد که از دل آن حزب الله لبنان بوجود آمد.
خوب است این را هم یادآوری کنم که بنیامین ناتنیاهو، نخست وزیر اسرائیل بر طبل جنگ می نوازد و این بر قدرت جنگ طلبان ایران می افزاید. سلوتر می گوید: “ادامه تهدید به حمله نظامی، ایران را متقاعد می کند که برنامه هایشان را جلو بیاندازند تا باعث وحشت اسرائیل بشود.”
اینکه اسرائیل به ایران حمله می کند یا نه، یکی از سووالات مهم امسال است و کارشناسان احتمال آن را پنجاه- پنجاه می دانند. ما نمی دانیم ضربه اقتصادی ایران را متوقف می کند یا جنگ، اما هرکس در مورد آینده مطمئن باشد، دیوانه است.
درحالی که همه درباره حمله نظامی به ایران حرف می زنند، بیایید در مورد یک چیز مطمئن شویم. بیرون از حلقه یاران نتانیاهو، تقریبا همه کارشناسان معتقدند که حمله نظامی به ایران در این برهه زمانی یک کار فاجعه آمیز خواهد بود. این مباحثه نیست، یک توافق است که بین همه وجود دارد.
نیویورک تایمز، 24 مارس
