واشنگتن و متحدانش برای متقاعد کردن ایران به تعلیق برنامه هسته ای اش متوسل به یک جنگ اقتصادی شده اند: اعمال فشار بر دوبی که روابط تجاری مهمی با همسایه خود [ایران] دارد.
دوبی به همراه بندر جبل علی، تنها به عنوان اولین سکوی مبادلاتی خاورمیانه شناخته نمی شود، بلکه اولین جایگاه مالی و سرمایه داری منطقه نیز به شمار می آید. اینها مزایایی است که به تاریخ آن گره خورده. این امیرنشین عرب همواره یکی از مراکز تجاری، به ویژه در رابطه با همسایه اش ایران بوده و هست [۱۴ میلیارد دلار صادرات در سال ۲۰۰۷]. درحال حاضر در حدود ۴۵۰ هزار ایرانی در امارات متحده عربی سکونت دارند و در حدود ۹۵۰۰ شرکت اماراتی حداقل دارای یک شریک ایرانی هستند.
از نظر جمهوری اسلامی، دوبی آخرین دروازه به سوی جهان است. ولی از نظر ایالات متحده، این شهر آخرین حباب اکسیژنی است که با ترکاندن آن امکان تنفس برای حکومت تهران قطع می شود. به همین دلیل، این امیرنشین میان متحد و همسایه اش بلا تکلیف مانده.
استفن اوستن، مسؤول امور مربوط به بانک ها و سرمایه گذاری های خارجی در ایران ، در این رابطه می گوید: ”فشارهای غیررسمی ای بر بخش های خدماتی، بانک ها و مسؤولان نظارتی اعمال شده تا ما نتوانیم به بخش های ضروری دسترسی داشته باشیم. ایالات متحده به طور غیررسمی و پشت پرده به امیرنشینان خلیج فارس در مورد وجوه نقدشان هشدار داده. آنها نمی توانند در ایران سرمایه گذاری کنند.“
دوبی در این رابطه از سیاست های امریکا پیروی نمی کند و واشنگتن نیز به رویکرد دیگری متوسل شده: اعمال فشار و محدودیت بر تأمین وجوه لازم برای انجام مبادلات بازرگانی. پس از بانک های ایرانی، نوبت به مؤسسات بانکی بین المللی رسید و آنها نیز وارد این ورطه شدند.
این مؤسسات مالی برای جلوگیری از وقوع درگیری با ایالات متحده رویکردی را پیش گرفته اند که در آن نامی از مؤسسات آنان برده نمی شود و فاصله با مشتریان ایرانی را نیز حفظ می کنند. این درحالی است که این رویکرد و همچنین مقاومت در برابر فشارهای امریکا برای دوبی و دیگر امیرنشینان خلیج فارس مشکل و حتی می توان گفت غیرممکن است.
منبع: شبکه فرانس ۲۴، ۲۱ فوریه