ترکیب بندی صادقانه
“حسرت درناها” عنوان نمایشگاه عکسهای ابراهیم حقیقی است که جمعه شب گذشته ـ 20 خرداد ماه ـ درمیان علاقمندان به هنر های تجسمی و در گالری “ممیز” خانه‌ی هنرمندان ایران افتتاح شد. گزارشی است از برپایی این نمایشگاه…
پیداکردن لحظات ناب، دیگر تنها دلیل برای ثبت تصویر نیست، بلکه تفکر و رویداد ذهنی عکاس که در پس عکس پنهان است معنا را می‌سازد و ما در صورت تصویر به دنبال رمزگانی هستیم که ذهن را به درون آن هدایت کند و نشانه‌های تصویر را با پیوستگی با عناصر دیگر عکس می‌یابیم.این مهم درباره اغلب آثار ابراهیم حقیقی هم جلوه می نمایاند. به شکلی که هرکدام از مجموعه عکسهای اودارای موضوع و عناوین است که بازتاب ذهنیتی تعمق گرا، کنجکاو وحساس است.
حقیقی مدت هاست که در حرفه ی خود فعالیت دارد و درموقیعت های متفاوتی دست به خلق آثاری می زند که برای بیننده جذاب است.او درباره ترکیب بندی بسیار می داند، وبه همین دلیل تناسبات از پیش تعیین شده را به گونه ای واضح، محتاطانه و خط کشی شده اعمال می کند و این خود موجب شده که نگاه و ذهنیت وی آن چنان که شایسته است، بیان شود، چرا که آثار او به گونه ای خلاق و قابل تامل هستند. حقیقی، نگاهی شخصی و پخته را عرضه می کندو درپس آن ترکیب بندی های وی از سوژه های مورد نظرش نیز درراستای خلق یک فریم از عناصر بسیار زیبا رخ می دهد. شاید اگر جسارت حقیقی در شکستن اصول ترکیب بندی از پیش تعیین شده بود، نحوه و نوع بیانش، به کمک این شکل از ثبت لحظات متفاوت بود.
شکل تصاویر ارائه شده از سوی عکاس ما را به این نکته مهم سوق می دهد که برای ثبت لحظات بداهه طبیعت و رویدادهای موجود در آن ایجاد نورپردازی مناسب برای سوژه هم بسیار مهم جلوه می کند. این کار به خصوص هنگامی که دوربین به سوژه بسیار دورباشد خیلی مشکل است. با دقت بر همه فریم های موجود در نمایشگاه متوجه می شویم که عکاس در هیچ یک از آثار خود از فلاش استفاده نمی کند، چون یا باعث تغییر رنگ عکس می‌شود و یا به احتمال زیاد باعث زیاد شدن بیش از حد نور بخاطر نزدیکی زیاد به سوژه می‌شده است.
ابراهیم حقیقی خود درباره این نمایشگاه می گوید:عکسهای این نمایشگاه حاصل یک ساعت عکاسی است. در غروب یکی از روزهای فروردین 89 زمانی که به استانبول سفر کرده بودم، پرواز پرنده‌ها نظرم را به خود جلب کرد و از آنجا که دوربینم را همیشه به همراه دارم، این تصاویر را ثبت کردم.
قاب دوربینم را با پرواز پرندگان در آسمان بستم، زیرا انسان همیشه برای پرواز کردن ناتوان بوده و به نوعی حسرت پرواز کردن مانند پرندگان را دارد، این همان حسرت اوج گرفتن است.
تقریبا همه عکس ها درقاب رنگی قرار دارند. از این رو آن دسته از عکس ها که با ترکیبی سیاه و سفید هستند بسیار به چشم می آیند.همه موضوعات در کادربندی های مخصوص به خود تعریف شده و با نماهای طبیعت که آنها نیز انتخاب شده اند به نمایش درمی آیند.دوربین به جای آنکه ایستا بماند دراینجا بر تنه و شاخسار درخت ها و بر تپه های سبز به گردش در می آید و گویی می کوشد به ما نشان دهد که حقیقی چگونه این عناصر را می نگریسته است. این نماها همچنین چشم اندازهای خیره کننده ای پیش روی می گذارند و زمان روایی را پرمی کنند.
عکس های حقیقی ناظر بی چون و چرای زیبایی در قاب تصویر است.این تصاویر به همراه درشت نمایی ابزاری چون بافت بیشتر رخ نمایی می کند. ایرادی نیست، به غیر از این زیبایی های چشم نواز و این اتمسفر چیز دیگری درقاب های تعریف نمی شوند.
پیش از هر چیز صداقتی خاص در آثار وی احساس می شود. ترکیب بندی های او به دور از هر پیچیدگی ای بسیار ساده اند. نه قرار است خبری از آینده بدهند و نه قرار است نقبی به گذشته بزنند. آثار او بیان ساده ی محیط اطراف اوست.
حقیقی درباره‌ی روی آوردنش به عکاسی گفت: قبل از این که گرافیست بشوم، با عکاسی آشنا بودم. در دانشکده هم همیشه عکاسی می‌کردم. سال گذشته تصمیم گرفتم عکس‌هایم را با موضوع سفرهایم منطبق کنم.
