آلن فراشون
مهم ترین سؤالی که در خاورمیانه مطرح است این است که آیا اسراییل به ایران حمله خواهد کرد؟ از چند هفته پیش تاکنون، زمان برای سران اسراییلی به شمارش افتاده. جمهوری اسلامی تا ۹ یا ۱۰ ماه آینده تمامی تأسیسات اتمی خود را در زیر زمین مدفون خواهد کرد تا از بمباران اسراییل در امان باشند. باید قبل از آن زمان اقدام کرد. جمهوری اسلامی با حالتی تحریک کننده پاسخ می دهد: نترسید، حمله کنید! علی خامنه ای گفت: “جواب ما به غربی ها ده برابر دندان شکن تر خواهد بود.”
مقامات آمریکایی و اروپایی به صبر دعوت می کنند. آنها نیز به مانند اسراییلی ها متقاعد شده اند که ایران قصد دارد به تسلیحات هسته ای دست یابد.
ولی آنها اخیراً تحریم های بی سابقه ای را علیه هیدروکربن های ایران که تنها درآمد این کشور است تصویب کرده اند. ایالات متحده و اتحادیه اروپا می خواهند که به این تدابیر زمان داده شود تا تأثیرشان مشخص گردد.
آلن ژوپه، وزیر خارجه فرانسه، هفته گذشته در حضور دانشجویان علوم سیاسی اظهار داشت: “باید از راه حل نظامی به دلیل پیامدهای غیرقابل پیش بینی آن پرهیز کنیم.”
البته برنامه زمانی اسراییل صرفاً فنی نیست، بلکه سیاسی نیز هست. اسراییل نیروهای اپوزیسیون باراک اوباما را نیز، حداقل درحال حاضر، به حساب آورده. اگر مطبوعات اسراییلی بهار را به عنوان زمان وقوع یک حمله احتمالی معرفی کرده اند، این اتفاقی نبوده است.
این حمله باید قبل از انتخابات ریاست جمهوری در تاریخ ۶ نوامبر انجام شود. نامزدهای جمهوریخواه در کمپین های خود از ایده حمله به ایران دفاع می کنند. آنها از هم اکنون حمایت خود را از بنیامین نتانیاهو اعلام کرده اند و معتقدند که رییس جمهور دموکرات در برابر جمهوری اسلامی به “نرمی” عمل کرده است. شعار میت رامنی نامزد محبوب جمهوریخواهان این است: “اگر می خواهید ایران به سلاح اتمی دست یابد، به اوباما رأی بدهید!”
رییس دیپلماسی یکی از کشورهای بزرگ اروپایی به لوموند اظهار داشت: “هفته های آینده بسیار حیاتی اند.” او نیز معتقد است که باید به تحریم ها زمان داد تا اثر خود را نشان دهند. که البته ازهم اکنون نیز اثرات خود را به شکل عمیقی نشان داده.
ریال ایران از ماه اکتبر نیمی از ارزش خود را ازدست داده و اقتصاد این کشور روز به روز با مشکلات بیشتری روبرو می شود. فرستاده ویژه نیویورک تایمز در تهران می نویسد: “یک شرایط اضطراب آور فزاینده در میان مردم ایران به وجود آمده که از یک طرف در برابر فشارهای بین المللی قرار گرفته اند و ازطرف دیگر با دورنمای جنگ و یک وضعیت مادی وخیم روبرو هستند.”
برونو ترتره، از بنیاد تحقیقات استراتژیک و یکی از بهترین کارشناسان فرانسوی در امور هسته ای، خاطرنشان می سازد که تحریم ها “ازهم اکنون اثر خود را گذاشته اند”. او می گوید: “سران جمهوری اسلامی سرعت روند برنامه اتمی خود را کاهش داده اند. واردات مواد مختلف و همچنین فن آوری بسیار مشکل تر از قبل شده. بی شک زمان لازم برای دستیابی ایران به بمب اتمی طولانی ترخواهد شد. هدف از اعمال تحریم ها این است که محاسبات سران جمهوری اسلامی تغییر کند.”
به واقع هزینه سیاسی و اقتصادی در استراتژی هسته ای آنها بسیار مفرط و پرهزینه است. اکنون باید جمهوری اسلامی را تا حدی تضعیف کرد که این سؤال را از خود بپرسند: آیا باید حکومت را نجات داد یا به فکر بمب بود؟
اکنون حکومت جمهوری اسلامی بیش از هر زمان دیگری حالت تدافعی به خود گرفته. این حکومت در داخل کشور از هیچ محبوبیتی برخوردار نیست و در خارج نیز منزوی است. احتمالاً تا چندی دیگر نیز مهم ترین متحد خود را در کشورهای عربی ازدست خواهد داد. حمایتی که تهران از دمشق به عمل می آورد، درحال ایجاد یک خصومت شدید در میان گروه ها و مردم کشورهای عربی نسبت به جمهوری اسلامی است، به ویژه در نزد اخوان المسلمین مصر و تونس و همچنین ترکیه. جهان تسنن قصد دارد ایران شیعه را منزوی کند و از نفوذ فزاینده آن در منطقه بکاهد.
اگر از نظر برونو ترتره، “تاریخ تأیید خواهد کرد که تحریم ها علیه ایران می توانند راه حلی برای این بحران اتمی باشند”، ولی دیگر کارشناسان نظر متفاوتی دارند. رابرت پیپ، کارشناس آمریکایی از دانشگاه شیکاگو، با اشاره به سال های متمادی که تحریم ها اعمال شده است می گوید: “تحریم درواقع جایگزینی برای جنگ است و اغلب تنها مقدمه ای برای کار محسوب می شود. زمانی که تحریم شکست می خورد و اغلب هم می بینیم که شکست می خورد، استدلالات طرفداران جنگ برای عمل کردن آغاز می شود.” از نظر اسراییل، جمهوری اسلامی از “خط قرمز” عبور کرده است.
منبع: لوموند، ۱۴ فوریه
