اودره دوپرون
به نوشته اکونومیست، جمهوری اسلامی ترجیح می دهد تحریم های اقتصادی را تحمل کند و اقتصاد خود را نابود سازد، ولی بر سر برنامه اتمی و تعلیق فعالیت های غنی سازی عقب نشینی نکند. این کشور ازاین پس قادر خواهد بود بیش از میزانی که برای تأسیسات انرژی و تحقیقات پزشکی لازم است، به اورانیوم غنی شده دست پیدا کند. محمود احمدی نژاد یک بار گفت که قصد دارد اسراییل را از صفحه روزگار محو کند. به نوشته این روزنامه، اینها همه نشان دهنده آن است که هدف برنامه هسته ای ایران، تولید بمب اتمی است.
ولی ایران تا چه زمانی به بمب اتمی دست پیدا خواهد کرد؟ یک کشور برای تبدیل شدن به قدرت اتمی و دراختیار گرفتن تسلیحات هسته ای نیاز به میزان لازم مواد شکافت پذیر دارد، ولی این حالت کافی نیست. یک کشور برای تبدیل شدن به قدرت اتمی باید راه های قابل اطمینانی برای رسیدن به هدفش پیدا کند و یکی از این راه ها استفاده درست از این مواد برای مسلح کردن تجهیزات است. در سال ۲۰۰۴ تصور برآن بود که ایران روند مسلح سازی را کنار گذاشته، ولی اکنون آژانس اتمی چندان قاطعانه عمل نمی کند. درحال حاضر به نظر می رسد که تزریق اورانیوم غنی شده و نصب یک چاشنی کوچک بر کلاهک یک موشک بالستیکی در حد توان فن آوری این کشور باشد.
ولی ازسوی دیگر ایران همچنین باید به اورانیوم غنی شده به میزان کافی دست پیدا کرده باشد؛ نزدیک به ۲۰ کیلوگرم. برای به دست آوردن این مقدار اورانیوم، باید مقدار بیشتری اورانیوم نیمه غنی شده برای خود تهیه [بین ۹۴ تا ۲۱۰ کیلوگرم] و مجدداً آن را غنی کند. برآورد می شود که ایران درحال حاضر ۱۲۳ کیلوگرم اورانیوم نیمه غنی شده دارد و این درحالی است که پس از غنی سازی ۲۰ درصدی، روند غنی سازی بسیار ساده تر و با سرعت بیشتری پیش خواهد رفت. با توجه به آنکه ایران توانسته اورانیوم را از میزان ۲ درصد تا ۲۰ درصد غنی کند، به لحاظ تئوریک نیز قادر خواهد بود بدون هیچ مشکلی غنی سازی را از ۲۰ درصد به ۸۰ و حتی ۹۰ درصد برساند.
دستگاه های اطلاعاتی آمریکایی و بریتانیایی معتقدند که ایران تنها یک سال تا دستیابی به میزان لازم اورانیوم غنی شده برای تولید بمب فاصله دارد و کمی بیش از یک سال نیز زمان نیاز دارد تا چاشنی مناسب را طراحی کند. به گفته دیوید آلبرایت، بازرس سابق تسلیحاتی سازمان ملل، ایران در اواسط سال ۲۰۱۴ قادر خواهد بود مواد شکافت پذیر لازم برای تولید یک بمب را طی یک یا دو هفته به دست آورد.
نامحتمل به نظر می رسد که دیگر کشورها بتوانند تهران را متقاعد به تغییر برنامه هایش کنند. اکونومیست می نویسد: “آنچه می توان آرزویش را کرد این است که این کشور تصمیم به انچام چنین کاری نگیرد یا به این نتیجه برسد که تسلیحات اتمی به کارش نخواهد آمد. درغیر این صورت باید شاهد یک خاورمیانه اتمی باشیم که در آن ایران و اسراییل و سپس عربستان سعودی، مصر و ترکیه، همگی موشک های خود را به سوی یکدیگر نشانه رفته اند.”
منبع: اکسپرس، ۲۹ ژوئیه
