هفته با قطع دستان پنج زندانی آغاز می شود. در زندان همدان و به جرم سرقت. و با این توضیح دادستان همدان که: “زمانی که دستی به سرقت عادت کرد و باعث آزار مردم شد، باید کوتاه شود”.
هنوز آغاز هفته است. عبدالرضا تاجیک، روزنامه نگار و فعال حقوق می گوید: “در زندان هتک حرمت شده ام”. او به خواهرش می گوید: شما به آقای دادستان و وکیلم، آقای شریف، بگویید. آنها خودشان متوجه می شوند که یعنی چه…” محمد شریف هم می گوید: “می‌تواند به معنای «آزار جسمی و جنسی» باشد.” همه متوجه می شوند.
این “آزار جسمی و جنسی” واکنش خیلی ها را برانگیخت. گزارشگران بدون مرز اعلام کرد: “از یک سال پیش به جامعه جهانی از آنچه که در سکوت زندان‌های ایران می‌گذرد، هشدار داده شده است. چند جنایت دیگر باید انجام گیرد که نهادهای بین‌المللی واکنش مناسب نشان دهند؟ زمان آن فرا رسیده که خانم ناوانتم پیلای کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، مقامات جمهوری اسلامی ایران را وادار به پذیرش گزارش‌گر ویژه سازمان ملل در امر شکنجه کند تا وی بتواند در باره بد رفتاری با زندانیان در زندان‌های ایران تحقیق و بررسی کند”.
90 روزنامه گار ایرانی هم خطاب به دادستان تهران نوشتند: “باور نمی‌کردیم که روزی برای اعتراض به «هتک حرمت» به دوستان روزنامه‌نگارمان در زندان‌ها به مقامات مسئول نامه بنویسیم. با این‌همه تردیدی نداریم که این عبدالرضا تاجیک نیست که «هتک حرمت» شد، بلکه عدالت، قانون و حق انسان است که هتک‌حرمت می‌شود و ساختار سیاسی و حقوقی ما است که بی‌حرمت می‌گردد.”
آنطرفتر، محمد مصفایی که خیلی ها را از اعدام و زندان نجات داده، اینبار خود با خطر بازداشت مواجه شد. او به دادسرا احضار گردید و پس از بازگشت از دادسرا، ناپدید شد. آقای مصطفایی در وبلاگش نوشته بود: “احتمال دارد بازداشت شوم”. او ناپدید شد و فرشته حلیمی، همسر محمد مصطفایی و برادرش، فرهاد حلیمی بازداشت شدند. یا به گفته فعالان حقوق بشر “گروگان” گرفته شدند. عفو بین الملل هم نگرانی اش را چنین ابراز کرد: “ما نگران این هستیم که مقامات ایرانی بر آن باشند تا محمد مصطفایی را به خاطر فعالیت های حرفه ای در زمینه حقوق بشر، مورد پیگرد قرار دهند و مانع ادامه فعالیت های او شوند.”
و فقط “فعالیت حقوق بشری” نبود که منجر به تحت تقیب قرار گرفتن شهروندان شد. در تبریز هم هانیه فرشی به اتهام “فعالیت های فیسبوکی” بازداشت شد.
آنسوتر، احکامی هم در این هفته صادر شد. احکامی که واکنش هایی را در پی داشت. عمادالدین باقی به یک سال حبس و پنج سال محرومیت از فعالیت سیاسی و رسانه ای محکوم شد. وزارت امور خارجه فرانسه ضمن اعتراض به این حکم، خواستار آزادی عمادالدین باقی و تمامی کسانی شد که جمهوری اسلامی آنها را “به ناحق” بازداشت کرده است.
و درست در چنین اوضاعی بود که احکام سنگین شماری از فعالان در دادگاه تجدید نظر تایید شد. از جمله: بهاره هدایت به 9 سال و نیم حبس محکوم شد. میلاد اسدی به 7 سال حبس محکوم گردید. علی ملیحی و امیرخسرو دلیرثانی هر کدام به چهار سال حبس محکوم گشتند. مهدیه گلرو به دو سال و چهار ماه حبس محکوم شد و پیمان عارف هم به یک سال حبس و تحمل 74 ضربه شلاق محکوم گردید.
همزمان با این محکومیت ها، بهمن احمدی امویی و عبدالله مومنی به همراه پنج زندانی سیاسی دیگر دست به اعتصاب غذا زدند و سپس به سلول های نفرادی منتقل شدند. بعلاوه، رحیم رشی زندانی سیاسی کرد هم که در زندان مهاباد دست به اعتصاب زده بود، به زندان ارومیه تبعید شد.
در همین حال، یحیی صمدی روزنامه نگار کرد بازداشت شد و مدیر مسئول نشریه “صدای عدالت” به تحمل 11 ماه حبس محکوم گردید. همزمان “ویکیپدیا” بزرگترین دانشنامه آنلاین، از سوی مسئولان جمهوری اسلامی فیلتر شد.
مدیر مسئول روزنامه توقیف شده اعتماد ملی هم گفت: “دلیل توقیف روزنامه اعتماد ملی پیشگیری از تخلف بود”.
و بالاخره اینکه، در همین هفته، 3 زندانی در زندان کارون اهواز اعدام شدند و محسن آرمین هم از زندان آزاد شد.
هفته در حالی تمام شد که روزنامه نگاران در فیس بوک، عکس محمدرضا تاجیک را عکس پروفایل خودشان کردند و واکنش ها به ناپدید شدن محمد مصطفایی و بازداشت همسر و برادر همسر او همچنان ادامه داشت. شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل در پایان چنین هفته ای گفت: “مرگ قوه قضاییه را تسلیت می گویم”.