تئاتر از سینما جذابتر است…
“پگاه آهنگرانی” بازیگر نمایش “شرق، شرق است” در گفتگو با خبرنگاران تئاتر ایران پاسخگوی سوالات آن ها شده است. همکارمان در تهران چکیده ای از سوال و جواب های مطرح شده در این جلسه ی مطبوعاتی را برای انتشار در این صفحه آماده کرده که در ادامه می خوانید…
چند سالی است که در تئاتر حضور چشمگیر تری دارید. یعنی تقریبا سالی یک نمایش را از شما در مقام بازیگر بر سالن های تئاتر می بینیم.علاقه ات به تئاتر از کی و چگونه شروع شد؟
در طول سال‌های فعالیت در سینما همواره یکی از تماشاگران پرو پا قرص تئاتر بودم، اما با این وجود تا پیش از بازی در نمایش”منهای دو” به کارگردانی داود رشیدی هیچ‌گاه فکر نمی‌کردم بتوانم وارد صحنه تئاتر شوم. بازیگری در تئاتر را با بازی در نمایش”متولد1361” پیام دهکردی شناختم در این نمایش متوجه شدم که تئاتر چیست زیرا پروسه تمرین ما شش ماه به طول انجامید.
شما بازیگری هستی که تجربه های زیادی را در عرصه بازیگری سینما داشته ای و این روزها تجربیات خود را در تئاتر سپری می کنید. چه تفاوتی وجود دارد میان همکاری هایتان در هر دو گونه ی نمایشی ؟
سطح آثار نمایش‌های صحنه‌ای خیلی بهتر از کارهای سینمایی است و تئاتر همچنان از سطح بالایی نسبت به سینما برخورداراست و کارهای خوب همچنان در تئاتر بیشتر است.
بنابراین معتقدی که کیفیت آثار تولید شده در تئاتر به مراتب بیشتر از سینماست؟
در هفتاد درصد تئاترهای که در طول سال مشاهده می‌کنم حداقل چیزی وجود دارد شاید همه آثار اجرا شده خوب نباشند اما حداقل تماشاگر با سرخوردگی از سالن نمایش بیرون نمی‌آید. این در حالی است که این اتفاق در سینما کمتر به چشم می‌خورد تا جائی‌که در برخی موارد مجبور می‌شویم قبل از پایان فیلم، سینما را ترک کنیم. در شرایط فعلی اوضاع تئاتر نیز همانند سینما خراب است، اما با این وجود هم چنان استاندارد تئاتر بالاتر از سینما است. البته من یک بازیگر حرفه‌ای در تئاتر نیستم، اما در همین تجربه کاری‌ام متوجه شدم که مشکلاتی در تئاتر وجود دارد که اصلا در سینما مطرح نیست و این همان مسئله مادی است.
درباره اوضاع اقتصادی تئاتر هم همین نظر را دارید؟
من بازیگر سینما هستم و پول خود را از راه بازی در سینما به دست می‌آورم، اما گاهی تعجب می‌کنم که علاقه‌مندان و فعالان تئاتری چگونه با این دستمزدها زندگی می‌کنند؟ این موضوع واقعا برایم شگفت‌آور است که بازیگران و فعالان تئاتری با وجود چنین مشکلاتی با دل و جان در این حرفه فعالیت می‌کنند.
یعنی روش فعالیت ها تفاوت زیادی با هم دارند…
زمین تا آسمان…به عنوان یک بازیگر باید شش ماه برای یک کار تئاتر وقت بگذاری و در نهایت یک میلیون تومان دستمزد بگیری. این در حالی است که برخی از بازیگران در سینما با دو ماه کار در یک فیلم سینمایی با ارج و قرب بیشتر پول کلانی را کسب می‌کنند، اما این اتفاق در تئاتر نمی‌افتد.
از نظر کیفی و نیروهای انسانی چه تفاوت هایی در هر رشته ها وجود دارد؟
این مسئله برایم اهمیت داشت. در تئاتر حتی دستیار صحنه هم دانشجوی تئاتر بوده و آدم‌های با مطالعه و متخصصی هستند و برخلاف پشت صحنه سینما خیلی از ماجرا دور نیستند. در سینما از کسی که به عنوان کارگردان است توقعاتی داریم که در بیشتر موارد برآورده نمی‌شود. در دانشگاه خیلی، دانشجوها با نحوه عملی کارها آشنا نیستند. در خارج از ایران دانشجویان رشته تجسمی به گالری‌ها و موزه‌های مهم می‌روند و در ارتباط با اثر در مقابل اثر صحبت می‌کنند، اما در اینجا چنین چیزی نیست. هر چیزی هرچه قدر نزدیکتر باشد، برای دانشجو ملموس‌تر می‌شود. در سینما هم همین طور است. اگر دانشجویان سینما حتی دستیار پنجم یک کار سینمایی شوند، بیشتر یاد می‌گیرند تا اینکه در آکادمی تنها نحوه تئوری کار را بیاموزند.
کمی برایمان درباره تجربه تان در “شرق شرق است بگویید.شیوه برخورد با این دست کارها را چگونه به دست آوردید؟
متن خوبی بود البته نمی‌دانستم قرار است چطوری با آن برخورد شود و چگونه اجرا شود، اما اصل متن، متن بدی نبود.
با وضعیتی که در تئاتر لمس کردید و به خوبی برایمان توصیف شد آیا حاضرید باز هم در تئاتر باشید؟
به نظرم تئاتر خیلی جذابتر از سینما است و این موضوع به خاطر نفس خود تئاتر و روابط پشت صحنه و فضای سالم آن است. البته سینما فضای کثیفی ندارد، اما در سینما به خاطر مسائل مادی کمی فضا مخدوش است.دوست دارم باز هم در تئاتر کار کنم، البته اگر تا زمانی که خیلی نبود پول در تئاتر اذیت‌ام نکند و مجبور نشوم این لابه‌لا به سینما بروم و کار کنم ترجیح می‌دهم تئاتر کارکنم. متاسفانه فیلم‌های سینمایی این قدر بد و پیشنهادهای خوب این قدر کم است که آدم ترجیح می‌دهد تئاتر کار کند و از پشت صحنه نمایش لذت ببرد.