زندانیان سیاسی در بیمارستان و در بی خبری

خانواده های ابوالفضل قدیانی و عبدالله مومنی در مصاحبه با “روز” نسبت به وضعیت این دو زندانی سیاسی ابراز نگرانی کردند. قدیانی به علت ناراحتی قلبی در بیمارستان پارس بستریست و مومنی  که روز شنبه برای معاینه گوش آسیب دیده خود به بیمارستان منتقل شده بود به زندان اوین بازگشته و از وضع وی هیچ خبری در دست نیست.

همزمان حسن اسدی زیدابادی، عضو شورای مرکزی سازمان دانش آموختگان (ادوار تحکیم وحدت) پس از 360 روز زندان و برای 48 ساعت به مرخصی امد. او از سوی دادگاه انقلاب به 5 سال حبس تعزیری محکوم شده و از 13 مرداد 89 در حال سپری کردن محکومیت خود است.

مهدی خزعلی، فعال سیاسی و وبلاگ نویس هم با قرار وثیقه ازاد شده است. او 27 تیر ماه بازداشت شد وتا زمان آزادی در اعتصاب غذا به سر می برد.

فضای امنیتی بیمارستان

ابوالفضل قدیانی، عضو شورای مرکزی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی به دلیل عارضه قلبی از زندان به بخش سی سی یو بیمارستان پارس منتقل شده است.

همسر آقای قدیانی که روز گذشته موفق به ملاقات او در بیمارستان شده درباره آخرین وضعیت همسرش به “روز” میگوید: دیروز بالاخره هم آقای قدیانی را دیدم و هم بالاخره موفق شدم پزشک او را ببینم. گفتند امروز باید آنژیوگرافی شود و منتظریم ببینیم چه خواهد شد.

زهرا رحیمی می افزاید: همسرم همچنان ممنوع الملاقات است و نگهبانان یا همان پاسدار یا پاسیاری که می گویند خیلی سخت می گرفتند و اذیت میکردند اما بالاخره دیروز ایشان را دیدم. از فضای امنیتی که ساخته بودند به شدت ناراضی بود و می گفت مرا به زندان برگردانید، نمیخواهم بمانم. به دادستانی رفتم و گفتم این درست نیست که به این شکل بیمارستان را امنیتی کرده اید. همسر من مریض قلبی است و این فضا استرس او را بیشتر میکند؛ باید به جای آن دو سرباز و آن ماموری که نمیدانیم کی است یکی از اعضای خانواده کناروی  باشد که بتواند کارهای مورد نیاز او را انجام دهد اما اجازه نمیدهند.

خانم رحیمی با اشاره به انتقال با تاخیر همسرش به بیمارستان می گوید: متاسفانه او را به موقع به بیمارستان نبردند. دوشنبه هفته قبل، پزشک دستور بستری اورژانسی و آنژیوگرافی داده بود اما از دوشنبه تا شنبه به تاخیر انداختند و شنبه او را به بیمارستان منتقل کردند در حالیکه می بایست همان دوشنبه که پزشک گفته بود می بردند. تازه این هم به خاطر مصاحبه ها و فریاد ها و پی گیر یهای ما بوده وگرنه خدا میداند چه در پیش بود. آن هم با سن و سال و وضعیتی که همسر من دارد که حتی داخل زندان برایش استرس شدید دارد و به قلبش آسیب می رساند.

همسر آقای قدیانی می افزاید: واقعا متاسف ام فردی را که قبل از انقلاب و بعد از انقلاب این همه به جامعه خدمت کرده با این سن و سال و شرایط جسمی در زندان نگه میدارند. بالاترین مقام و بالاترین مسئول مملکت و رئیس قوه قضائیه مسئول جان همه زندانیان سیاسی و از جمله همسر من هستند. به هیچ عنوان درست نیست این همه انسان های درست را در زندان نگهداریم و از طرفی برای کشورهای دیگر دل بسوزانیم. داخل کشور خودمان واجب تر است.

حقوق زندانیان سیاسی را به رسمیت نمی شناسند

عبدالله مومنی، عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت هم روز شنبه از زندان به بیمارستان رفت تا گوش او مورد مداوا قرار گیرد؛ گوشی که به گفته همسرش بر اثر ضربه دچار چسبندگی پرده گوش و کم شنوایی شده است.

فاطمه آدینه وند که روز شنبه همسرش را در بیمارستان دیده به “روز” میگوید: بعد از 6 ماه او را از نزدیک دیدم اما بعد از اینکه او را به زندان بازگرداندند دیگر خبری از او ندارم و نمیدانم در چه وضعیتی است چون تلفن های بند 350 همچنان قطع است و ما تنها در ملاقات کابینی می توانیم از او خبری بگیریم.

او وضعیت روحی این فعال دانشجویی را خوب توصیف می کند اما می گوید: گوش همسرم بر اثر ضربه دچار چسبندگی پرده گوش و کم شنوایی شده؛ از طرفی مریضی پوستی گرفته و تاکنون دو بار پزشک خود زندان اوین نامه داده که باید بیرون از زندان مورد مداوا قرار گیرد اما هر بار با مرخصی او مخالفت می کنند. سر همین قضیه هم او را به بیمارستان اوردند، از زندان به من زنگ زدند و گفتند برای گوش همسرت وقت پزشک بگیر و گوشش مشکل دارد. وقتی عبدالله را دیدم گفت دکتر برای پوست نوشته که باید دکتر بیرون ببیند. گفتم به من فقط گوش را گفته اند. با این حال او را اوردند ونوار گوش گرفتند و دکتر ویزیت کرد اما نسخه دکتر را به من ندادند و نمیدانم که داروهای او را برایش گرفته اند یا نه.

خانم آدینه وند می افزاید: عبدالله دچار نوعی قارچ پوستی شده. در دوران انفرادی اینقدر سلول او کثیف بوده که دچار این بیماری شده. حتی وقتی عبدالله به وضعیت کثیفی سلولش اعتراض کرده بود بازجوها گفته بودند که این حق تو است که چنین جای کثیفی باشی و… مرخصی هم که آمد دکتر رفتیم بهتر شده بود اما درمان نشده بود و به زندان که بازگشت باز بدتر شد.

همسر آقای مومنی سپس می گوید از 24 فروردین که این فعال دانشجویی از مرخصی چند روزه به زندان بازگشت تنها سه بار موفق به ملاقات حضوری با او شده. او می گوید: براساس قانون باید ماهی یکبار ملاقات حضوری داشته باشیم اما از وقتی به زندان بازگشت تنها سه بار اجازه داده اند و نمی گذارند. آخرین بار هم عید بود که او را حضوری دیدیم آن هم زمانی بود که نوه دار شده بودیم.

او می افزاید: گویی برای زندانیان سیاسی هیچ قانونی نیست و بی قانونی حاکم است. آقایان هیچ حقوقی را به رسمیت نمی شناسند بعداز آنکه عبدالله ان نامه سرگشاده را نوشت ونسبت به ظلمی که به او و خانواده اش رفته بود دادخواهی کرد  ملاقات حضوری نمی دهند، مرخصی نمی دهند، تازه اتهام جدیدی هم به خاطر همان نامه به او تفهیم کرده اند. می گویند ان نامه ضد نظام بوده و… به جای اینکه به نامه رسیدگی کنند و به دادخواهی همسرم پاسخ دهند او را متهم میکنند.

عبدالله مومنی در نامه ای سرگشاده به رهبر جمهوریاسلامی از بازجویی ها و وضعیت خود در زندان سخن گفته بود.