هنوز هیچ چیز تمام نشده است. موجی که از تونس آغاز شد و مصر را دگرگون کرد، اکنون تمام خاورمیانه را دربرگرفته است و درخواست برای دموکراسی، ده ها هزار نفر را مصمم به سرنگونی شاهان و دیکتاتورها کرده است.
منطقه اکنون به نقطه عطف غیرقابل پیش بینی و جالب توجهی در تاریخ رسیده است. تظاهرکنندگان در یمن و بحرین، تازه ترین کسانی بودند که روندی نظیر ماجرای سرنگونی حسنی مبارک رئیس جمهور مصر را دنبال کرده اند و هیجانات آن، در اردن، لیبی، الجزایر و سوریه نیز احساس می شود.
ایران که به سرکوب شدید اعتراضات سال 2009 دست زده بود، بزرگترین چالش منطقه است. آیا دولتی که خود زمانی با اعتراضات انقلابی بر سر کار آمد، اجازه به چالش کشیدن قدرتش را به منتقدان خواهد داد؟
تهران پاسخ جنبش سبز را در دو سال گذشته با دستگیری ها، ضرب و جرح و اعدام داده است، اقداماتی که بخش اعظم آن از طریق رسانه های اجتماعی در معرض دید خارج قرار گرفته است. ارتش ایران بر خلاف مصر، طرف دیکتاتورها و غیرنظامیان حاکم بر کشور را گرفته است. محمود احمدی نژاد رئیس جمهور این کشور، تلاش کرده است اعتراضات مصر را به عنوان ادامه جنبش مردمی سال 1979 ایران تفسیر کند؛ نا آرامی هایی که به سقوط شاه منجر شد.
واشنگتن که از زمان آغاز افول حسنی مبارک، رویکرد نامطمئنی را در پیش گرفته بود، در حمایت گسترده از اعتراضات تهران درنگ نکرد. هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه آمریکا گفت: “باید نسبت به باز شدن نظام سیاسی در ایران متعهد شد.”
زمانی دموکراسی، آزادی های فردی و اصلاحات اقتصادی به ایده های دست نیافتنی در خاورمیانه تبدیل شده بودند و واشنگتن نیز از پشتیبانی از این اصول مترقی دست برداشته بود. اما همزمان با بروز ناآرامی های عمدتاً صلح جویانه و همه گیر در مصر، شرایط تغییر کرد. سایر قدرت های بلامنازع نظیر ایران نیز می توانند زیر فشار شهروندان سقوط کنند.
منبع: سانفرانسیسکو کرونیکل- 15 فوریه 2011
