آها…. ی آزادی / این روزها بدون تو تعزیر می شویم / فواره رها شده مصداق سعی ماست / پا می شویم و باز زمینگیر می شویم /قد راست می کنیم برای صعود و باز/ از ارتفاع خویش سرازیر می شویم /امروز عقده دلمان باز می شود / فردا دوباره بغض گلوگیر می شوی.
عاقبت آن حماسه سیاسی که مورد نظر آقای خامنه ای بود تحقق یافت و مردم با انتخاب یکی از صدیق ترین و نزدیک ترین یاران آقای خامنه ای که ۱۶ سال بعنوان نماینده وی در شورای امنیت ملی در سمت دبیری این شورا، وفاداری خود به نظام را به اثبات رسانده است، جان تازه ای به کالبد فرسوده نظام بخشیدند. این بارهم مردم و هم نظام به توافقی دست یافتند که حتی تصور آن در آخرین لحظات پایان این حماسه امکانپذیر نبود.
بی شک انتخاب شیخ حسن روحانی بعنوان رئیس جمهور از سوی مردم یک فرصت دوباره برای نظام است؛رژیمی که دراثرعدم تعاملات بین المللی در تنگنایی سخت از سوی جامعه جهانی قرارگرفته، اما با استفاده ازیک فرصت ـ بزنگاه ـ در جایگاه یک نظام مشروع ایستاده و مخالفان خود را شوکه کرده است تا بدانجا که نگاه جامعه بین الملل با تاسی از شور و شوق مردم از خلق این حماسه تغییر یافته و آمریکا، بزرگترین دشمن نظام نیز در یک پیام خاص برای گفتگوی بی واسطه اعلام آمادگی کرده است.
حالا دیگر سیل مطالبات از همه سوی، چه از سوی مردمی که با زیرکی دست به چنین انتخابی زدند و چه جهانی که از درایت و هوشمندی سران نظام برای مهندسی خلق این حماسه در شوک بسر می برد، به سمت منتخب مشترک مردم و نظام (حسن روحانی) براه افتاده است: آزادی زندانیان سیاسی بعنوان اصلی ترین مطالبات داخلی و تعامل بر سر مسئله هسته ای، مهمترین خواسته جامعه جهانی است و این خود همه نشان از راه پر سنگلاخی دارد که پیش روی رئیس جمهور منتخب است. اما آیا “روحانی” توان گذشتن از این راه دشوار را دارد؟
حسن روحانی در تمام سال های حضور خود در چرخه قدرت نظام، توانست با درایت و تیز هوشی دربین اکثر گروه های سیاسی جایگاه فردی معتدل و به دور از جنجال را کسب کند. از همین روست که امروز کمتر گروه و یا فردی از چرخه قدرت، با انتخاب او بعنوان رئیس قوه مجریه مخالف است؛ازهاشمی رفسنجانی که حکم مراد او را دارد تا برادران لاریجانی که بر مسند دو قوه مقننه و قضائیه خیمه زده اند، خواهان او بعنوان رئیس قوه مجریه هستند. از سر چنین حسن روابطی با سران نظام است که روحانی بلافاصله پس از تائید انتخاب خود بعنوان رئیس قوه مجریه به ملاقات رئیس مجلس می رود تا از هم اکنون راه تعامل دو قوه را هموار سازد.
اما با این همه هستند گروه هایی که با ظاهرقبول و پذیرش این منتخب مشترک نظام و مردم، از آینده این انتخاب بیمناک هستند؛کسانی چون آن دسته از اصلاح طلبانی که در توهم بازگشت به سیکل قدرت، با تن دادن به انصراف عارف ـ کاندیدای گروه خودی ـ امروز خود را بازنده این ائنلاف تحمیل شده از سوی سید محمد خاتمی، شیخ اصلاحات می بینند.
این نارضایتی و بیم از آینده ای که از هم اکنون نشانه های بایکوت همیشگی این گروه از سیکل قدرت وجود دارد، از عدم تمکین “روحانی” در اقراربه انتساب خود به گروه اصلاح طلبان سرچشمه می گیرد. خاصه که پس اعلام انصراف عارف، در بیانیه آقای روحانی این عدم تمکین با کنایه به تند روی اصلاح طلبان نمایان است. از همین رو است که با توجه به گمانه زنی هایی که برای تعیین وزرای کابینه دولت جدید در جمع های خصوصی و پشت پرده نظام، می گذرد، بد گمانی و ترس اصلاح طلبان از حذف همیشگی قوت بیشتری می گیرد.
بهر تقدیر حسن روحانی بعنوان کاندیدای منتخب ملت و نظام با وجه مردمی در صحنه سیاسی ایران ظهور شادی آوری داشته است، اگر چه تاریخ از این دست ظهور و بروز ها حکایت ها دارد آنچنانکه هیتلر هم با رای قاطبه ملت و با شور و شعف مردمی بر مسند قدرت تکیه زد وهمواره خود را منتخب مردم می دانست و یا نمونه قابل لمس تر، ظهور دولت اصلاحات است که در تاریخ این کهنه دیار با نام حماسه (دوم خرداد) ثبت گردید اما با این همه نمی توان به صرف چنین گذشته های عبرت انگیزی، با گوشه نشینی و انفعال، تماشاگر بود و مهمتر آنکه پس از سال ها خمودی و قهر با خود، امروز ملت ایران با ایجاد امید، شادمانی را به مهمانی خود کشانده است و… باشد که این رویا محقق گردد وبر آیند این شادمانی بی دلیل لمس آزادی باشد