روز را چگونه می بینید؟
نشریه اینترنتی روز همان طور که در این مدت نشان داده رسانه ای برای نشر افکار و عقاید و نوشته های ایرانیان است. ویژگی این نشریه این است که که می کوشد با ایرانی های داخل، روزنامه نگاران، آشنایان به مسائل اجتماعی - سیاسی و سیاستمداران در تماس باشد که کوشش درستی است. در این رابطه، این نشریه در مقایسه با دیگر نشریه های اینترنتی - چون این اواخر نشریه های دیگری هم به وجود آمده است - یک ویژگی خاصی دارد. به عقیده من در این تلاش، گردانندگان سایت موفق بوده اند. باید دید که آیا طی ماه ها و سال های آینده، که امیدوارم این کوشش و تلاش ادامه پیدا کند، چگونه این سیاست را تعقیب خواهند کرد.
به عقیده شما در اوضاع کنونی، رسانه ای چون روز چگونه می تواند در وضعیت کشور نقش آفرین باشد؟
از جمله ابتدایی ترین و اصولی ترین حقوق اجتماعی انسان ها حق خبرگیری و خبر رسانی است. متاسفانه در جامعه کنونی ایران با توجه به محدودیت ها و فشارها و اذیت و آزارها و محکومیت هایی که در طی 4 تا 5 سال گذشته برای بسیاری از نویسندگان روزنامه و به معنای دقیق کلمه روزنامه نویس ها ایجاد کرده اند، و بستن حدود 100 روزنامه و نشریه و محدودیت های متعدد، تعدادی از روزنامه نگاران ناگزیر شده اند یا جلای وطن کنند و یا در ایران دست به قلم نبرند. متاسفانه نوعی جوی اتوسانسور نیز در ایران حاکم شده است که به عقیده من از سانسور به معنای عمومی کلمه آزار دهنده تر است. بنابراین خبرها را از لابلای خطوط روزنامه ها باید استخراج و استنباط کرد و حتی بسیاری از خبرها به خاطر همین جو منعکس نمی شود. اگر رسانه ای در خارج از ایران باشد، چه رسانه شفاهی و چه رسانه نوشتاری، بهتر می تواند بر این فضا غلبه کند.
محدودیت های اطلاع رسانی در فضای خارج از کشور را چه می دانید؟
روز و دیگر نشریات اینترنتی، و به طور کلی تمام نوشته هایی که در فضای اینترنت مطرح می شوند هم، در معرض سانسور و فیلتر کردن و ایجاد مزاحمت قرار دارند. به علاوه، باید توجه داشت که تمام مردم ایران، نه فقط در دهات و شهرهای کوچک، بلکه در شهرهای بزرگ نیز، دسترسی به اینترنت ندارند. به همین جهت است که تعداد مراجعه کنندگان به اینترنت با توجه به میزان جمعیت ایران شاید قابل توجه نباشد. این امیدواری وجود دارد که روز به روز به تعداد کسانی که به اینترنت دسترسی دارند اضافه بشوند، ولی با مزاحمت هایی که دولت بر سر راه دسترسی به رسانه های خارج از کشور به وجود می آورد، متاسفانه امکان خبررسانی به مردم ایران به مراتب نسبت به روزنامه هایی که در داخل منتشر می شوند کمتر است.
از نظر شما چه نوع مزاحمت های دیگری بر سر راه انعکاس اطلاعات در رسانه های خارج از ایران وجود دارد؟
در ارتباط با نقض حقوق بشر، من یک اشکال بزرگ را، به اعتبار نزدیک به 40 سال سابقه و تجربه در زمینه حقوق بشر می بینم و آن، وحشتی است که خانواده های زندانی ها و زجرکشیدگان از انعکاس مشکلات خود دارند. غالباً هم آنها در تله و دامی که مقامات امنیتی یا قضایی در جلوی آنها می گذارند می افتند که خبر به بیرون درز نکند و به دست روزنامه نگاران و به دست سازمان های حقوق بشر نرسد. حتی این مقامات تهدید می کنند که اگر چنان بشود، وضعیت دستگیر شده و زندانی وخیم تر خواهد شد. ولی بر خلاف آنچه این خانواده ها می پندارند، عاملی که شاید سبب خلاصی یا حداقل تعیین تکلیف زودتر زندانی ها بشود همین خبررسانی هاست. مثلا در مورد خانم هاله اسفندیاری و نازی عظیما، می بینیم که مدت 4 ماه متاسفانه گذرنامه آنها در دست مقامات امنیتی بود و ممنوع الخروج بودند ولی خبری ندادند. وقتی ما خبردار شدیم که متاسفانه کار از کار گذشته بود. یا در مورد وقایع اخیر در مورد سهمیه بندی بنزین که به کشته شدن چند نفر انجامید، اگر فامیل و وابستگان قربانیان یا کسانی که ناظر نقض حقوق بشر بوده اند بتواند خبر را در حد امکان بدون اینکه برای آنها خطری وجود نداشته باشد منعکس نمایند، به عقیده من مهمترین کار است. از این طریق می تواند مساله به مدافعان حقوق بشر منتقل بشود. به ویژه آن که متاسفانه اتوسانسور یا سانسوری که در ایران وجود دارد شاید امکان پخش خبر یا بازگو کردن تمام آن را در داخل از بین ببرد.
اگر در یک جمله بخواهید پیشنهاد مشخصی را برای بهبود کار سایت روز مطرح کنید، آن پیشنهاد چه خواهد بود؟
پیشنهاد من این است که به کار فرهنگی بیشتر بپردازید و هم و غم اولیه تان دادن گزارش و خبر نباشد. کار فرهنگی در زمینه مسائل اجتماعی- سیاسی و آشنا کردن مردم با مفاهیم سیاسی و قوانین حقوق بشر، چیزی است که جامعه ما در دوران گذار به سوی دمکراسی و حقوق بشر به آن احتیاج وافری دارد. من امیدوارم که در این زمینه بتوانید کار خود گسترش بیشتری بدهید و در مورد وضعیت حقوق بشر کارنامه آینده تان موفقتر از قبل بشود .