میکل آیستاران
دولت یهود از ورود میرید کوریگان ماگوایر به خاک اسراییل جلوگیری کرده و شیرین عبادی نیز پس از انتخابات ریاست جمهوری در سال ۲۰۰۹ تصمیم گرفته کشورش را ترک کند.
به نظر می رسد که اسراییل و ایران مکان های مناسبی برای برندگان جایزه صلح نوبل نیستند. دولت یهود از ورود خانم میرید کوریگان ماگوایر، فعال ایرلندی و برنده جایزه صلح نوبل، جلوگیری بعمل آورد و او از دیوان عالی این کشور فرجام خواهی کرد.
دادگاه اسراییل علیه او حکم داد و از نیروهای امنیتی خواست وی را به محل اقامت اش بازگردانند، زیرا او به مدت ۱۰ سال از ورود به خاک اسراییل منع شده بود. این حکمی بود که به دلیل حمایت وی از ورود کشتی های صلح به غزه صادر شده و می بایست از سوی او امضاء می شد.
ماگوایر در فرودگاه بین المللی بن گوریون بازداشت شد و طی چند روزی که در انتظار برگزاری دادگاه خود بود اظهار داشت: “اسراییل آپارتاید را در خاورمیانه گسترش می دهد.” این اظهارنظر از سوی دولتمردان محلی به “تبلیغ علیه اسراییل” تعبیر شده است.
عبادی در تبعید
اخراج این فعال زن و برنده صلح نوبل از تل آویو چند ماه پس از آن روی می دهد که برنده صلح نوبل دیگری تصمیم گرفته به دلیل فشارهای دولتمردان جمهوری اسلامی از کشورش خارج شود. شیرین عبادی با وقف زندگی خود برای دفاع از حقوق بشر در کشورش، به دنبال انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۹ که در آن محمود احمدی نژاد برنده اعلام شد کشورش را ترک نمود.
این ناراضی اصلاح طلب، رییس جمهور فوق محافظه کار را به دستکاری در روند انتخابات متهم کرده. این بزرگ ترین بحران حکومت آیت الله ها از زمان پیروزی انقلاب اسلامی است؛ بحرانی که اعتراضات مردمی در آن بسیار گسترده بود و بازداشت و پیگرد قضایی مخالفان از سوی دولتمردان به اوج خود رسید.
حرفه خانم عبادی در ایران با مشکلات بسیاری برای او و خانواده اش همراه بوده. او پس از چندین سال تلاش به مقام قضاوت رسید، ولی با وقوع انقلاب اسلامی از این مقام به منشی دادگاه تنزل یافت و امروز شرایط را به گونه ای می یابد که مجبور به جلای وطن شده است. این موضوع همواره در مصاحبه ها از سوی او رد می شد، زیرا او به این معتقد بود که “برای انجام تغییرات در داخل کشورش تلاش کند”.
عبادی به عنوان وکیل، قاضی، استاد دانشگاه، نویسنده، فعال صلح و مدافع حقوق زنان، همواره در داخل برای تغییر قوانین کشورش تلاش کرده و بهای آن تهدید به مرگ، تهدید به اخراج از کانون وکلا و زندان بوده است.
او در آخرین مصاحبه ای که در دفتر کارش در تهران با آ ب ث انجام داده بود، اظهار داشت: “هیچ دولتی در ایران تاکنون به من کمک نکرده است. هیچ وقت. تنها چیزی که از سوی دولتمردان نصیبم شده اعمال فشار و جلوگیری از انجام وظایفم بوده است. دو بار وظایفم به صورت قانونی با موانعی روبرو شده، یک بار زمانی که مسأله حقوق کودکان را مطرح کردم و دومین بار زمانی که قصد حمایت از زندانیان سیاسی را داشتم. در کار و زندگی روزمره نیز شرایط را برای ما مشکل و پیچیده می کنند، زیرا مجوز کار برای کسانی که می خواهند در راه دفاع از حقوق بشر تلاش کنند، از سوی آنان صادر نمی شود.”
منبع: آ ب ث، ۵ اکتبر
