سایت انجمن فارین پالیسی [سیاست خارجی] که از نیویورک منتشر می شود در آخرین شماره خود با چند روزنامه نگار زن ایرانی مصاحبه هائی انجام داده و به معرفی آن ها و فعالیت هایشان پرداخته است.
مصاحبه ای که در ادامه می آید آقای رضا اخلاقی با کلی گلنوش نیک نژاد، سردبیر سایت “تهران بیرو” انجام گرفته است.
چند وقت هست تهران بیرو روی کار آمده است؟
پنجم نوامبر ۲۰۰۸ کلیدش را زدم.
در ایران به دنیا آمدید؟ چند وقت آنجا زندگی کردید؟
بله من در ایران به دنیا آمدم و بزرگ شدم. اندکی پس از تولد هفده سالگی ام خانواده ام به آمریکا آمدند.
راجع به تحصیلاتتان بگویید.
مدرسه من تا زمان انقلاب انگلیسی زبان بود. بعدش به دبیرستانی در غرب تهران و در شهر سن خوزه به کالج رفتم. رشته من علوم سیاسی بود و بعدش مستقیما به دانشکده حقوق رفتم . وکالت نامه ام را در کالیفرنیا گرفتم، جایی که در آن مجوز کار گرفتم. بعدها دو تا مدرک فوق لیسانس از دانشکده ژورنالیسم دانشگاه کلمبیا گرفتم. . یکی در نشر و آن یکی تخصص در گزارش سیاسی.
چطور وارد حرفه روزنامه نگاری شدید؟
روزنامه نگاری یک تصادف خوش بود. احتیاج به درآمدی داشتم تا کتابی که داشتم می نوشتم را کامل کنم. و برای اولین بار از طرف “سرویس خبری شهر” در لس آنجلس مامور پوشش خبری دادگاه های سن دیگو شدم. من عاشق گزارش نویسی شدم و زندگی مرا شکل داد. سرنخش در اولین مصاحبه ام در دادسرای مرکز شهر سان دیگو بود، جایی که صدها بار به عنوان یک دانشجو و اواخر در قامت یک وکیل رفته بودم. اما برای نخستین مصاحبه ام واقعا هیجان زده بودم. از بالای پله برقی نگاهی سریع به اتاق کنفرانس خبری انداختم و اینکه برای اولین بار قرار است در آن فضا قرار بگیرم
میشه اسم چند نفر که دستاوردهایتان در روزنامه نگاری تان از آن ها الهام بخش بوده است را بگویید؟
من از وقتی به روزنامه نگاری پا گذاشتم دور و برم را آدمهای الهام بخش پر کردند. با کلی ویلر در “سرویس خبری شهر” شروع می کنم، اولین رئیسم. بیل رمپل یک گزارش نویس با سابقه در لس آنجلس، نیکولاس لمن و الکساندر استیل در دانشکده روزنامه نگار کلمبیا و دیوید فنینگ، مدیر اجرایی “فرانت لاین” همگی نابغه هستند. اخیرا دیوید. ای. هافمن رو ملاقات کردم کسی که دبیر خارجی درخشانی در واشنگتن پست است. او یادم می اندازد چرا اینقدر عاشق روزنامه نگار بودن هستم.
در حوزه های مختلف روزنامه نگاری، به نظر می آید شما تقریبا یک ماموریت غیر ممکن را انجام دادید و آن اینکه یک سایت خبری را به طور کامل توسط خودتان کلید زدید. چطور توانستید این کار را انجام دهید؟
من به اندازه کافی تجربه و تحصیلاتش را داشتم. بعدش دنبال غرایزم رفتم. گزارش نویسی خودم راجع به ایران در دانشکده روزنامه نگاری حرف های بیشتری از روایت های ساده ای در برداشت که در جریان اصلی رسانه ها وجود دارد. با حجم عظیم اطلاعات آنلاینی که در دسترس است، اعتقاد داشتم خوانندگان به طور فزاینده ای به سمت داستان های واقعی می روند و این به وسیله تخصص و مدیریت درست منابع خبری ممکن است. تقریبا هر کسی که اخبار ایران را پوشش می دهد نگران دسترسی به کشور است. تلاش برای گزارش نویسی به شیوه دسترسی به کشور، نوع گزارش شما را تحت تاثیر قرار می دهد. تهران بیرو از آغاز موفق بود چون دنبال این کار نرفتیم. ما سعی می کنیم سیاست را از روزنامه نگاری جدا کنیم و بگذاریم حقیقت خودش حرف بزند.
شما کلی هم عضو در صفحه فیس بوک IRAN Tehran Burea دارید، حدود ۲۳ هزار نفر عضو، بسیار قابل توجه است. صفحه فیس بوک چطوری درست شد؟
کاملا قابل توجه است. هر بار به صفحه فیس بوک می روم به نظر می آید هزار نفر دیگر عضو شده اند. موفقیت فیس بوکمان را باید مربوط به تلاش امیر ابراهیم نیا دانست که آن را درست کرد و به صورت سکویی ترسیم کرد که جوانان ایرانی راجع به مسائل ایران در حول بحث های تهران بیرو گفتگو کنند.
به عنوان یک زن که با سازمان بین المللی خبری بزرگی مانند PBS کار می کنید، مهمترین چالش هایی که با آن مواجه شدید چه بوده است؟
پوشش خبری ایران توسط ایرانیان هنوز به نسبت پدیده ای تازه در رسانه ایالات متحده محسوب می شود. مطمئن نیستم به عنوان یک ایرانی یا یک زن با چه حجمی از مقاومت روبرو شدم، چون که زنان در سراسر رسانه ها حاضر هستند. وقتی کار می کنم به احساس قدرت باور نکردنی دارم. روزنامه نگاری چنان حس قدرتمندی در من به وجود می آورد که به عنوان یک زن به آن فکر نمی کنم تا زمانی که یک نفر به من یادآوری اش کند.
فکر می کنید اینکه یک زن ایرانی هستید چقدر در شغلتان نقش ایفا کرده است.
صد برابر من را قوی تر کرده است. زمانی که آن قدرت را بسازید خیلی کارها می توانید با آن انجام دهید. با نگاهی به گذشته حتی از اینکه ایرانی هستید سپاسگزار هم می شوید.
به نظرتان بهار عرب چقدر بر وضع زنان در دنیای عربی/اسلامی تاثیر گذار است؟ آیا خوش بین هستید؟
اگر می توانستید از شیوه های نوآورانه تنظیم گزارش ما در تهران بیرو برای پوشش قیام عربی استفاده کنید من احساس بهتری نسبت به آن می داشتم. ژورنالیسم روی این قضیه متمرکز شده است، ماه به ماه، سال به سال، و این ربودن این انقلاب ها را سخت تر خواهد کرد.
تصویری که از ایران ده سال بعد در ذهن دارید چگونه است؟
جایی که روزنامه نگاران می توانند آزادانه با اسم خودشان گزارش بدهند.
منبع: انجمن سیاست خارجی
