دولت اوباما، چهار ماه پیش اظهار خوش بینی کرد که امکان دارد سازشی با ایران در مورد برنامه خطرناک هسته ای حاصل شود. آنچه رخ داد، تابستانی دلگیر و ملال آور بود.
نه تنها ایران موافقت نکرد برنامه غنی سازی اورانیوم با درجه خلوص بالای خود را متوقف کند بلکه، بر اساس گزارشات بازرسان بین المللی، موفق شده است ذخیره اورانیوم غنی شده خود را تا 30 درصد نسبت به ماه مه افزایش دهد.
ایران نه تنها پیشنهاد ارائه شده توسط آمریکا و پنج کشور متحد این کشور، دایر بر تعطیل کردن تاسیسات زیر زمینی غنی سازی اورانیوم در نزدیکی شهر قم را نپذیرفت، بلکه تعداد سانتریفوژ های مستقر در این مرکز را دو برابر نیز کرده است.
تهران به عوض مذاکره با ائتلافی از جامعه بین المللی، هفته گذشته میزبان کشورهای عضو جنبش عدم تعهد بود که در آنجا نیز، علی رفم قطعنامه های متعدد سازمان ملل برای توقف عملیات غنی سازی، صریحا بر حق غنی سازی اورانیوم و ادامه آن تاکید کرد.
آنچه در مورد ایران تعجب آور است این است که رهبران ما ظاهرا متوجه نیستند که ایران در حال تحریک اسرائیل برای حمله به تاسیسات هسته ای این کشور است. شاید علی خامنه ای، رهبر ایران، تهدید های اسرائیل را جدی نمی گیرد در حالیکه باید آن را جدی فرض کرد.
رفتار ایران دولت اوباما را در موضع ناهمواری قرار داده است.
اکثر دیپلمات های آمریکا اکنون در حال قانع کردن اسرائیل برای خودداری از حمله به ایران هستند؛ لااقل تا سال آینده.
این به معنی آن است که یک سال دیگر به توانایی هسته ای ایران مهلت داده شود تا پیشرفت کند، تا جائیکه تنها اقدام نظامی آمریکا برای تغییر آن موثر خواهد بود.
سرباززدن ایران از جدی گرفتن مذاکرات و پیگیری برنامه هسته ای توسط این کشور، خاورمیانه را هر روز به آستانه جنگ جدیدی نزدیک تر می کند؛ جنگی که جریان نفت را مختل خواهد کرد، اقتصاد جهانی را با بحران بیشتر مواجه خواهد کرد و فرقه گرایی را درسراسر سوریه، عراق و لبنان دامن خواهد زد.
با خوش بینی شاید بتواند گفت ایران همان بازی فشار برای گرفتن امتیاز را بازی می کند. در این صورت باید گفت وقت زیادی باقی نمانده است.
منبع: تمپا بی – 3 سپتامبر
