تحریم های سازمان ملل توانسته است برنامه هسته ای و موشکی ایران را به تاخیر اندازد و از این رهگذر وقت بیشتری برای مذاکره و دیپلماسی بخرد. ولی فشارها به تنهایی موفق نشده است رهبران ایران را وادار کند مسیر خود را تغییر دهند و بطور بالقوه می تواند به تهدید ها و تحریکات بیشتری از سوی ایران تبدیل شود.
حاضر نگاه داشتن تمام گزینه ها بر روی میز قاعدتا به این معنی است که دیپلماسی جهانی به رهبری آمریکا باید رهبران فعلی و آینده ایران را قانع کند که از کنار گذاشتن برنامه سلاح هسته ای بیشتر عایدشان خواهد شد تا از ادامه برنامه هسته ای.
اوباما، رئیس جمهور آمریکا در زمانی که انتخاب شد در پی باز کردن مسیر مذاکره با ایران بود.
انتخابات تقلبی ریاست جمهوری ایران در سال 2009 تلاش های اوباما را دچار وقفه کرد و باعث شد کوشش های دیپلماتیک برای مذاکره و گفتگو با ایران متوقف شود.
اکنون که فشار ها در بالاترین حد خود قرار دارد، اوباما باید برخورد خود را بار دیگر متعادل سازد و گفتگوها را بصورت مرحله ای از سر گیرد و بازرسی های دقیق تر و عمیق تر آژانس بین المللی انرژی هسته ای را تشویق کرده تا از نظامی شدن برنامه هسته ای ایران و غنی سازی بیشتر اورانیوم برای مقاصدی بالاتر از سوخت نیروگاه جلوگیری شود.
اگرایران از این اقدام عاقلانه و اعتماد سازی در این زمینه، به منظور کاهش تحریم ها، سر باز زند، رژیم تهران منزوی تر خواهد شد.
حل کردن بحران هسته ای موجود به هر صورت مستلزم درگیر شدن در اقدامات عملی و مذاکرات است. اوباما و رهبران اروپایی باید مرتبا تمایل ایران را به مذاکره و تغییر مسیر خود محک بزنند و این کار را جز از طرق دیپلماتیک نخواهند توانست انجام دهند.
منبع: نیویورک تایمز – 6 ژانویه 2012
