فریده فرهی
واکنش ایران و نگرانی اش نسبت به چشم انداز دیدار بین سران عربستان و بحرین،بیش از اندازه بود. علی لاریجانی، رئیس مجلس ایران حتی اعلام کرد، اگر قرار باشد بحرین به کشوری بپیوندد، آن کشور ایران است نه عربستان.
اتحاد سعودی- بحرین ربطی به نقشه هایی که ایران برای بحرین کشیده است ندارد و مربوط به سرکوب دموکراسی است. اما سر و صدا و هیاهوی تهران و پس از آن پاسخ ریاض و منامه این واقعیت را پنهان نمی کند که این اتحاد، اگر ایجاد شود، ربط زیادی به طرح های ایران برای بحرین ندارد و بیشتر به تمایل به سرکوب دموکراسی خواهان در برابر حکومت دیکتاتور بحرین، مربوط می شود. همچنین ربط کمی هم به نگرانی های عربستان در مورد تاثیر اغتشاش در استان های شرقی اش دارد.
خوب است به یاد بیاوریم که شش ماه پیش، کمیسیون مستقل تحقیق و تفحص که از جانب پادشاه بحرین انتخاب شده بود، هیچ نشانه ای مبنی بر اینکه ایران از اعتراض ها در بحرین حمایت می کند، پیدا نکرد. تقریبا به غیر از چند توصیه، همه پیشنهاد های این کمیسیون برای اصلاحات، مورد بی اعتنایی قرار گرفت. در عوض تلاش زیادی شد تا اصلاحات را با مشکلات مواجه و مردم را در گیر مسائل قومی در کشور بکنند.
درعین حال دولت اوباما هم کار زیادی نمی تواند در این مورد انجام بدهد زیرا با توجه به نقض حقوق بشر که از سوی یکی از متحدانش انجام می شود و متحد دیگرش از آن حمایت می کند، دفاع از هرکدامشان، چهره این کشور را ریاکار نشان می دهد. آمریکا فروش اسلحه را برای مدت کوتاهی متوقف کرده است و احتمالا دلش می خواهد رویکرد آشتی جویانه ای با مخالفان داشته باشد. اما اگر خانواده های سلطنتی بحرین و سعودی سرپیچی کنند، آمریکا به همان روش ها و استراتژی های آسان ترش باز می گردد. تصمیم برای ادامه فروش اسلحه به بحرین ثابت می کند که آمریکا بحرین را همچنان عنصری حیاتی برای استراتژی دراز مدت خود برای مهار ایران می بیند.
رهبران ایران هیاهو می کنند اما تلاش زیادی برای کاهش رنج بخش اعظم مردم بحرین انجام نمی دهند.
نیویورک تایمز، 29 مه
