ونسان اوگو
شیوه دادگاه استالینی چنین بود: بازنویسی سریع تاریخ. بیش از هفتاد سال پس از نمایش های دولت مسکو که هدفش از بین بردن زبدگان بلشویک انقلاب اکتبر بود، نمایش های قضایی دسته جمعی از تاریخ اول اوت در تهران آغاز شده است. هدف از این نمایش ها قبل از هر چیز، گرفتن اعتراف، ولو به زور از کسانی است که انتخابات ۱۲ ژوئن را زیر سؤال برده اند. به عنوان مثال، ناسپاسی و حق نشناسی نسبت به محمد علی ابطحی، مشاور و مورد اعتماد رییس جمهور اصلاح طلب محمد خاتمی، و رییس و بنیان گذار مؤسسه گفتگوی ادیان، و در نهایت نادم و تائب کردن وی پشت میله های زندان، تا حدی که تقلب انتخاباتی را مردود دانست و نسبت به “خیانت های” مافوق خود اظهار تأسف کرد.
در واقع باید ضربه را شدید و از بالا فرود آورد. به همین دلیل است که یدالله جوانی، رییس دفتر سیاسی سپاه پاسداران، خواستار “محاکمه و مجازات” خاتمی و همچنین میرحسین موسوی و مهدی کروبی، رقبای انتخاباتی محمود احمدی نژاد شد. طبق تجویز دادستان، به منظور معتبر جلوه دادن تئوری توطئه باید مترصد به تأثیر و نفوذ “استعمار غرب” شد؛ یعنی بتوان همکاری و همدستی آنان با بریتانیا [مرکز توطئه های کره زمین]، ایالات متحده، فرانسه و آلمان را ثابت کرد. زیرا در واقع جمهوری اسلامی دلیر و شجاع، تنها هدف توطئه های جهانی و قدرت های استعمارگر است که قصد دارند در سرزمین پارس “انقلاب مخملی” به راه اندازند. در این مرحله نوبت به عوامل بیگانه می رسد که به اشتباهات خود اعتراف کنند و به ترغیب مردم و رساندن اطلاعات به سفارت ها و دیگر “لانه های جاسوسی” محکوم شوند.
اعترافات کلوتیلد ریس، محقق جوان فرانسوی و نازک افشار، کارمند ایرانی-فرانسوی سفارت فرانسه که ۱۸ سال از سابقه کاری او می گذرد نیز از همین جا نشأت می گیرد؛ یا به عنوان مثال، حسین رسام، تحلیلگر سیاسی در سفارت بریتانیا. البته دوملیتی بودن نیز از عواملی است که به خائن خواندن این افراد دامن می زند. به واقع چه مدارکی در دست است که این محقق و استاد زبان فرانسه در دانشگاه اصفهان را گناهکار می کند؟ یک “گزارش” یک صفحه ای به سفارت فرانسه که در واقع یادداشتی است که برای یک مؤسسه تحقیقاتی ارسال شده و همچنین ایمیل ها و عکس هایی که برای دوستانش ارسال کرده. هیچ شکی وجود ندارد که در چنین شرایط پیچیده ای [از نظر جمهوری اسلامی] این موضوع به راحتی می تواند پارانویای دولتمردان جمهوری اسلامی را تحریک کند.
در نهاست خوش بینی باید یادآور شویم که این زن جوان فرانسوی علاقه مند به فرهنگ پارسی مدت زمان طولانی در سلولش نخواهد ماند. حکومت اسلامی آنچه را که می خواست از او گرفت: انواع و اقسام اعترافات و ردیف کردن عذرخواهی ها و در نهایت طلب بخشش. نگاه داشتن او در حبس به او وضعیت یک گروگان را می دهد. اول مه نیز محکومیت رکسانا صابری، روزنامه نگار ایرانی-امریکایی، به دلیل جاسوسی از سه هفته به هشت سال افزایش داده شد. ولی هر چیزی قیمتی دارد و هنوز نمی دانیم ماهیت و میزان “تاوان”ی که مدنظر تهران است چیست و چقدر است.
منبع: اکسپرس، ۱۴ اوت
