ژاک اوبر روتر
توافق مقدماتی انجام شده میان ایران و گروه شش کشور نشانه ای ملموس از رفع تنش و برقراری آرامش است. بی شک توافق انجام شده در ژنو نمی تواند به مانند چوب جادو عمل کند و در ظرف یک روز بحران اتمی ای را که از خواست ایران برای غنی سازی اورانیوم نشأت گرفته، حل و فصل نماید. ولی این توافق قبل از هر چیز به مثابه پیروزی سیاست واقع بینانه بر ایئولوژیی است که سال ها “شیطان بزرگ” و “جمهوری آیت الله ها و آخوندها” را از یکدیگر دور ساخته بود. این توافق حتی اگر موقتی و صرفاً برای شش ماه قابل تمدید تعیین شده باشد، ولی دورنمای عملیات نظامی آمریکا، و حتی اسراییل را، علیه تأسیسات اتمی ایران به شدت کم رنگ ساخته. اعلام نخست وزیر اسراییل، بنیامین نتانیاهو، دایر بر اینکه تل آویو تعهدی نسبت به این توافق ندارد، تغییری در اصل موضوع ایجاد نمی کند.
ایالات متحده و اتحادیه اروپا در ازای محدود ساختن غنی سازی اورانیوم تا میزان ۵ درصد، که به واقع از غنی سازی لازم برای تولید بمب اتمی فاصله زیادی دارد، متعهد شده اند که تحریم ها را کاهش دهند. اکثریت مردم ایران از وعده کاهش تحریم ها، حتی در صورت ناچیز و مشروط بودن، استقبال بسیاری کردند. زیرا خزانه ایران تقریباً خالی است، ارزش پول رایج این کشور سقوط کرده، اقتصادش از رمق افتاده و حکومت به شدت ازسوی خشم آحاد جامعه مورد تهدید قرار دارد. برای آمریکایی ها و اروپایی ها که در یک بحران اقتصادی همه گیر تقلا می کنند، بازار ۸۰ میلیونی ایران نعمت بزرگی است که نباید از آن چشم پوشی کرد.
کشورهای اروپایی در این مسابقه یک برتری بزرگ نسبت به آمریکا دارند، زیرا مکانیسم تحریم ها برای آنها خیلی سریع تر برداشته خواهد شد [در صورتی که ۲۸ کشور اروپایی روز ۱۹ دسامبر، در زمان نشست شورای اروپا، آن را به تأیید برسانند]، ولی کنگره آمریکا نسبت به گشایش با ایران سازش ناپذیر به نظر می رسد. این توافق برای شرکت های پژو، رنو و توتال خبر بسیار خوبی است، ولی فعلاً باید آن را مورد تأیید قرار داد. زیرا واقع بینی سیاسی به تنهایی برای اطمینان دهی و امنیت بخشیدن به سرمایه گذاری در ایران کافی نیست. فعلاً در آغاز راهیم؛ آغازی که امیدبخش به نظر می رسد.
منبع: اکو، ۲۶ نوامبر
