دریاچه ارومیه در شمال غربی ایران زمانی میزبان عده زیادی از مردم بود. این دریاچه که بزرگ ترین دریاچه خاورمیانه محسوب می شد محل استراحت و شنای مردم بود بدون اینکه غرق شوند.
در طی بیست سال این دریاچه نمک کم کم خشک شد و به همراه آن زمین های کشاورزی هم خشک شدند.
به گفته برنامه توسعه سازمان ملل، آب دریاچه از سال ۱۹۹۷ به یک سوم تقلیل پیدا کرده و علت آن بحران آب و سیاست های کشاورزی ایران است.
رئیس جمهور ایران، حسن روحانی، وعده داده است که 5 میلیارد دلار در ده سال آینده برای حل کردن مشکل دریاچه ارومیه مصرف کند اما آیا این کار نتیجه ای خواهد داشت؟
این اتفاقی است که میثم میر زنده دل، عکاس به آن امیدوار است.
در سال ۲۰۱۳، زنده دل با دوستانش به دریاچه ارومیه سفر کرد. در آن زمان او با ماجرای کم آب شدن دریاچه آشنا شده بود اما تنها زمانی که با چشمان خودش دریاچه را دید متوجه نابودی اکوسیستم آن منطقه شد.
زنده دل می گوید: بعد از دیدن دریاچه ارومیه متوجه شدم که این یک فاجعه اجتماعی و زیس محیطی است.
زنده دل می گوید که دیدن دریاچه او را بر آن داشت که مستندی از دریاچه درحال مرگ و تاثیر آن بر جامعه تهیه کند. یک پروژه عکاسی که می گوید هرگز به پایان نخواهد رسید.
کشتی های رها شده تنها نشانه ای هستند که می گویند زمانی در آنجا آب وجود داشته است.
مجمتع های مسکونی و زمین بازی بچه ها اکنون پر از نمک و گرد و غبار هستند و تنها خاطره ای از زمان رونق این منطقه بجا مانده است.
فضای آنجا بسیار تلخ است و به نظر می رسد که کاملا متروک شده است. برخی از مردم هنوز آنجا زندگی می کنند اما اکثر ساکنان به دهکده های اطراف رفته و مزرعه هایشان را رها کرده اند.
زنده دل می گوید: وقتی که در سکوت روی نمکزار راه می روم تنها صدای شکسته شدن کریستال های نمک به گوش می رسد. زمانی را به یاد می آورم که صدای آب نشان از زندگی مردم بود و بسیار مایوس کننده است که سکوت این دریاچه را فراگرفته است.
همراه با خشک شدن دریاچه، عطش زنده دل برای ساختن مستندش بیشتر شده است. او می گوید: من معتقدم که این وظیفه من است که واقعیت ها را نشان بدهم و قضاوت را به عهده مخاطب بگذارم.
سی ان ان ، ۱۰ فوریه
