پی یر کانسا
تصمیم کشورهای غربی برای انجام مداخلات نظامی پس از آن اتخاذ شد که فیلم های سربریدن توسط داعش در فضای مجازی منتشر گردید. این تصمیم که از آن می توان به عنوان چهارمین عنصر خشونت نام برد، جهان اسلام را چند تکه کرده.
نزاع میان شیعه و سنی با انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹ آغاز شد، چرا که این انقلاب اولین حکومت سیاسی ای بود که به طور رسمی خود را “اسلامی” نامید؛ چالشی غیرقابل تحمل برای عربستان سعودی؛ به ویژه آنکه خمینی خواستار شراکت در مدیریت اماکن مذهبی مقدس شده بود. وهابیون عربستان سعودی ید طولایی در کشتار شیعیان دارند، چرا که از سال ۱۸۰۲، تسخیر کربلا، به عنوان یک شهر مقدس شیعه، به معنی نابودی قبور و حرم های آن، ازجمله حرم امام حسین، و قتل عام ساکنان آن بود.
امروز این “جنگ مذهبی” باعث شده تا ۹ کشور چند تکه شوند: افغانستان، عراق، سوریه، پاکستان، لبنان، یمن، بحرین، تا حدودی در سومالی، و مالزی که در آن تشیع به طور رسمی ممنوع است. وحشیانه ترین سوءقصدها، ازجمله سوءقصدهایی که در زمان زیارت انجام می شود، در میان مسلمانان ۱۰ برابر بیشتر است و سه کشوری که بیشترین آسیب را در این زمینه دیده اند، عبارتند از افغانستان، عراق و پاکستان. امتی که امروز سلفی های جهادگرا از آن سخن می گویند، درواقع به یک سلاخ خانه عظیم تبدیل شده. اکنون بهتر می توان درک کرد که چرا ریاض نسبت به کمک رسانی زمینی به حکومت شیعه بغداد اکراه دارد. غربی ها یک بار دیگر نیز در این رویارویی ها خود را درگیر کرده بودند: جنگ ایران و عراق. آیا آنها باید در این جنگ نیز موضع گیری کنند؟ خیر! ولی خب این کار را می کنند، چرا که با رد کمک ایران در دفاع از حکومتی تماماً شیعه، حضور عربستان سعودی را پذیرفته اند.
دومین جنگ به کردها و ترکیه مربوط می شود. این جنگ از سال ۱۹۲۳ با پیمان لوزان آغاز شد. این پیمان، کردستان را میان ۴ کشور منطقه تقسیم کرد. تمامی شورش هایی که بین سال های ۱۹۲۵ تا ۱۹۳۹ کردستان ترکیه را لرزاند، ازسوی آتاتورک مورد سرکوب قرار گرفت. این شورش ها در سال های ۶۰ بار دیگر در ترکیه، عراق و ایران و در بی تفاوتی کامل جامعه بین المللی ادامه یافت. از آن زمان به بعد، سرکوب ها به طور مرتب انجام می شد: کشته شدن ۲۷ هزار ترک از سال ۱۹۸۴، نابود شدن ۳۰۰۰ روستای کرد، که این برای ترکیه رقمی در حدود ۸۴ میلیارد دلار برآورد می شود.
سومین جنگ درحال حاضر در جریان است و از زمان جنگ خلیج فارس و به ویژه انقلاب های عرب، باعث شده تا اسلام گرایان به جان یکدیگر بیفتند. شناخته شده ترین مورد آن، جنگی است که گاهی به شکلی خشونت بار باعث روبرو شدن اخوان المسلمین [مورد حمایت قطر] و سلفی های مصر، لیبی و تونس [مورد حمایت عربستان سعودی] می شود. ولی جدیدترین شان رویارویی میان القاعده و زیرمجموعه هایش با وفاداران جدید خلافت البغدادی است. دولت اسلامی با انصار الشریعه، به عنوان شاخه محلی القاعده در سوریه، به نزاع پرداخته و نتیجه آن نزدیک به ۷۰۰۰ کشته است.
چهارمین جنگ نیز همان جنگی است که غربی ها علیه خاورمیانه انجام می دهند. آیا برای توضیح این جنگ باید تا توافقنامه “اسکایز پیکوت” که منطقه را چند پاره کرد پیش رفت؟ آیا باید تا اقدامات چرچیل پیش رفت که شهرهای مختلف و روستاهای کرد را با گاز شیمیایی ازبین برد و دو سوم سکنه شهر کردنشین سلیمانیه را کشت؟ آیا باید تا قتل عام شیعیان بین سال های ۱۹۲۱ و ۱۹۲۵ پیش رفت؟ اینها هیچ کدام اهمیت ندارد. نکته مسلم این است که اوباما چهارمین رییس جمهور آمریکاست که نیروهای خود را در این کشور، که از ۲۳ سال پیش مورد حمله نظامی غربی ها قرار دارد، پیاده کرده. از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۱، یعنی در مدت حمله آمریکا، بین ۱۵۰ تا ۱۶۰ هزار نفر در این کشور کشته شده اند. آیا غربی ها امروز از معیارهای خود در برابر دولت اسلامی دفاع خواهند کرد؟ نباید فراموش کنیم که سه کشور حاضر در ائتلاف همچنان اجرای قوانین مربوط به قطع سر، قطع اعضای بدن دزدان و سنگسار را ادامه می دهند: قطر، امارات متحده عربی و عربستان سعودی [البته با برخورداری از امتیازات بسیار زیاد]. آزادی های مذهبی چطور؟ این مورد را که به هیچ وجه نمی توان از ریاض انتظار داشت. آیا آنها از مردم قتل عام شده حمایت و دفاع خواهند کرد؟ چطور می توان افکار عمومی جوامع عرب را متقاعد کرد در حالی که دو ماه پس از بمباران اسراییل در نوار غزه و کشته شدن ۱۹۰۰ نفر، شاهد هیچ گونه واکنشی ازسوی پایتخت های غربی نبودند، ولی به محض آنکه دو نفر غربی در عراق کشته شدند، آنها تصمیم به بمباران گرفتند؟ آیا بخاطر نفت است؟ بخش بزرگی از صادرات هیدروکربن های منطقه به سوی کشورهای آسیایی می رود که به طور کامل در ائتلاف غایب اند.
اکنون بهتر می توان درک کرد که چرا ائتلاف نمی تواند یک هدف سیاسی مشخص را به نمایش بگذارد: هر یک از مؤتلفین با دیگری در نزاع است. به علاوه اینکه عملیات نظامی غربی چراغ سبزی خواهد شد برای هرگونه سوءقصد یا گروگانگیری و سرزنی در سراسر جهان. این جنگ طولانی خواهد بود و بردی در آن وجود ندارد، چرا که هیچ یک از کشورهای حاضر در ائتلاف حاضر نیستند از نیروهای زمینی خود در ختم کردن این قائله استفاده کنند. درواقع هر یک از آنها نگران منافع خودش است.
منبع: مدیا پارت، ۱۷ اکتبر
