“دیگر دوران رقابت کشورها با هم گذشته است. این شهرها هستند که این روزها با هم رقابت میکنند و برای آسایش شهروندان خود از هم پیشی میگیرند”.
این سخنان قدیر توبپاش شهردار استانبول است که در افتتاحیه اجالس شهرداران آسیایی سخن میگفت. او در صحبتهایش از زمانی گفت که برای رقابتهای انتخاباتی برای شهرداری فعالیت میکرد. به گفته خودش به مردم قول نداد فالن ساختمان را بسازد یا فالن میزان بر واگنهای مترو شهر بیفزاید. توبپاش گفت: “من فقط یک قول به مردم استانبول دادم و آن اینکه به این شهر رونق تجاری ببخشم چراکه معتقدم اگر شهر رونق داشته باشد آن ساختمان ساخته شده و مترو گسترش پیدا میکند و شهر زیبا میشود.” او بنا بر آنچه در کارنامه کاری خود دارد در اولین قدم دهها میلیون پیاز الله در شهر کاشت؛ اقدامی که مورد انتقاد خیلی از مسووالن و مردم قرار گرفت. اما او برای این کار توجیهی داشت، در این باره گفت: “تا دیروز اگر اسم گل الله میآمد همه یاد کشور هلند میافتادند در حالی که الله از شرق به غرب رفته است. ما الله را در اولین قدم به موطنش بازگرداندیم. برای آنکه الله ها کاشته شوند و پرورش پیدا کنند، بیش از یکصد هزار فرصت شغلی ایجاد شد. با این کار شهر زیبایی دیگری پیدا کرد. امروز از سراسر دنیا دهها هزار گردشگر برای دیدن الله های استانبول وارد این شهر میشوند که با آمدن هر گردشگر پنج فرصت کاری برای جوانان استانبولی ایجاد میشود. من به این میگویم رونق تجاری.”
شهردار استانبول راست میگوید، این روزها فستیوال الله در این شهر برگزار میشود. این همزمان است با برگزاری فستیوال فیلم استانبول که در آن الله طالیی به برگزیدگان میدهند. ترکهای همسایه الله را نیز به نام خود ثبت کردند. این اتفاقات درست زمانی در استانبول میافتد که اقتصاد جهانی دچار بحران شده و صنعتهای مادر هر روز خبر ورشکستگیشان در جراید به چاپ میرسد.
ترکیه همین کشور همسایه این بحران اقتصادی در جهان را فرصتی میداند برای رونق بخشیدن به گردش اقتصادی شهرش. به گفته خودش فقط به همین بسنده نمیکند، در گام بعدی میزبان فینال مسابقات باشگاههای اروپایی بین دو تیم آثمیالن و لیورپول میشود. هواداران دو تیم به این شهر سرازیر میشوند و با خود یورو میآورند. شهردار استانبول ثبت خاطره میکند: “در تمام مدت مسابقه دعا میکردم که بازی به وقت اضافه کشیده شود. شهرداران میالن و لیورپول که در کنار من بازی را تماشا میکردند، میخندیدند و میگفتند مگر وقت اضافه چقدر است؟ و اصالً چرا؟ و من در جواب میگفتم چون این مردم دقایق بیشتری در این شهر میمانند، ثبت خاطره میکنند و در بازگشت به شهر و کشورشان خاطره بیشتری دارند تا برای هموطنانشان تعریف کنند و دیگران ترغیب میشوند به شهرمان سفر کنند.” بله کشورهای دیگر برای همه دقیقه های زندگیشان برنامه دارند. مسووالن شهری و کشوریشان برای رفاه و آسایش شهروندانشان روی
دقیقه ها و ثانیه ها حساب کردهاند. بحران جهانی اقتصاد را برای خود تبدیل به فرصتی میکنند برای گردش اقتصادی.
برای همین است که روز به روز شهر تغییر میکند و تو در مواجهه با آن چنان شوکه میشوی که نمیتوانی این همه پیشرفت را در مدت کمی که از آخرین دیدارت از شهر داشتهای، باور کنی. استانبول دقیقه به دقیقه رشد میکند و این میسر نمیشد اگر مسووالنشان چنین برنامه دقیقی نداشتند. ترکیه دور نیست. همین کنار ماست. تازه نفت هم ندارد. کاش ما هم نداشتیم. گرانی قیمت نفت در جهان هم برای ما یک فرصت حساب نمیشود چون ما نمیتوانیم از آن استفاده کنیم. و یک نکته دیگر، مسووالن گردشگری هر روز آمار و ارقام عجیب و غریب از رشد گردشگری در ایران میدهند که با هیچ یک از شاخصهای توصیهنامه سازمان جهانی جهانگردی تناسب ندارد. از همه اینها گذشته اگر گردشگری وارد کشور شود و این شهر را از لحاظ رونق تجاری و رشد بیکاری تکان ندهد چه فایدهای دارد؟ اگر به گفته آقایان این تعداد میآیند، اما چراغهای هتلهای شهر به طور کامل خاموش میمانند یا به ندرت و تکتک روشن میشوند، به چه کار ما میآید این گردشگری؟ ما در این میدان مسابقه “پیشرفت” گیج و منگ از نفس افتادهایم، ایستادهایم و دور شدن دیگران را نظاره میکند. این حقیقتی است تلخ اما واقعیت دارد.
منبع: روزگار 31 فروردین