با یک تلفن ویسکی به خانه تان می آید

پریسا حافظی

شهریار به مهمانانش که به آپارتمان لوکس اش در تهران آمده اند،می گوید: “اول یک شات تکیلا بنوشید تا سرحال شوید.”

شیما، دوست دختر شهربان می گوید که آنها هر آخر هفته پارتی می گیرند.

شیما که از طریق فیس تایم صحبت می کرد و چراغ ها چشمک زن با ریتم موسیقی رپ در پس زمینه تغییر رنگ می دادند، گفت: “شهریار یک قانون دارد: مشروبتان را همراه بیاورید! ما تا صبح می نوشیم.”

با وجود ممنوعیت الکل و بازرسی های پلیس، نوشیدن مشروب در ایران امری گسترده است، بخصوص در میان افراد پولدار. چون در حکومت مسلمان شیعه ایران دیسکو و کلوپ شبانه وجود ندارد همه چیز در خانه و پشت درهای بسته اتفاق می افتد.

برخی از این نوشیدنی های الکلی قاچاق می شوند اما بسیاری از ایرانیان مشروبشان را خودشان می سازند.

حسام ۲۸ ساله که معلم موسیقی است می گوید: “من و دوستانم در وان حمام شراب درست می کنیم. این یک آیین تطهیری است که کاری مفرح است.”

بعضی ها نتایج افتخار آمیزی هم کسب می کنند. موسی، ۳۶ ساله از شهر اصفهان می گوید: “من دوستی دارم که برای مصرف خودش شراب درست می کند و هرسال ۳۰ بطری شراب به من هم می دهد.”

تنها اقلیت های مذهبی – مسیحیان، یهودیان و زرتشتی ها- اجازه دارند که برای مصرف شخصی مشروب بسازند و بنوشند اما خرید و فروش مشروب ممنوع است. کشیش های کاتولیک برای مراسم مذهبی خودشان شراب درست می کنند.

شراب سازی تاریخ کهنی در ایران دارد. دانشمندان معتقدند که در ایرانیان ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح شراب را به همراه نان و زیتون می نوشیدند.

انگور شیراز که در همین شهر تولید می شود توسط سربازان جنگ های صلیبی به اروپا آورده شد. حافظ و خیام، شعرای ایرانی در مورد فضائل شراب شعر سروده اند.

حافظ شاعر قرن چهاردهم میلادی می گوید: چه مستی است ندانم که به ما رو آورد، که بود ساقی و این باده از کجا آورد.

 در ایران مدرن ارمنی ها منابع اصلی تولید مشروبات الکلی هستند. بخصوص عرق که مشابه ودکا است و از کشمش گرفته می شود.

امین، ۳۵ساله، مربی ورزش به تازگی حیاط خانه اش انگور کاشته است و در زیرزمین خانه اش مشروب درست می کند. هر لیتر آن ۵۰ سنت در می آید.

حتی اگر کسی نتواند مشروب خودش را بسازد، شراب و آبجو و سایر نوشیدنی های الکلی تنها یک تماس تلفنی فاصله دارند.

رضا، مهندس کامپیوتر اهل تهران می گوید: “حتی لازم نیست از خانه خارج شوید. ناصر، مشروب فروش آن را به خانه تان می آورد.”

 

توطئه غرب

در دسترس بودن مشروبات الکلی برای رهبران روحانی کشور زنگ خطر محسوب می شود. آنها غرب را به توطئه محکوم کرده اند و می گویند آنها ایرانیان را از اعتقادات مذهبی خود دور می کنند.

از زمان روی کار آمدن روحانی، رئیس جمهور پراگماتیست ایران، بازرسی های پلیس کمتر شده است اما الکل همچنان ممنوع است و تولید و مصرف آن ممنوع است. در واقع بیماری های ناشی از مصرف الکل و مسمویت از الکل، به یک مشکل واقعی تبدیل شده است.

به گفته رسانه های ایران، در ایران ۲۰۰ هزار الکی وجود دارد. البته عده ای معتقدند که تعداد افراد الکی بیش از اینهاست. ماه سپتامبر گذشته، برای اولین بار اجازه داده شد که مراکز ترک اعتیاد به الکل باز شوند.

یکی از مقامات وزارت بهداشت گفت: “این مرکز برای کمک به شهروندان در تهران باز شد. با بی اعتنایی به مشکل نمی توان آن را حل کرد.”

مشروبات خانگی می توانند منجر به کوری و یا حتی مرگ بشوند. رسانه های ایران گاهی گزارش هایی در مورد مرگ بر اثر مصرف مشروب منتشر می کنند.

سال پیش مقامات رسمی وزارت بهداشت هشدار دادند که تعداد قربانیان مصرف مشروب خانگی رو به افزایش است و از دولت خواستند که در این مورد اقدام کند.

یک تجارت بزرگ در کنار مشروبات الکلی قاچاق آن است. قوه قضائیه ایران، مقامات مرزی را متهم کردند که در این تجارت با قاچاقچیان همدست هستند.

به گفته سایت های مخالفان حکومت، سپاه پاسداران که مسئول کنترل مرز ها هستند انحصار قاچاق مشروب را در دست دارند و از این تجارت سالانه ۱۲ میلیارد دلار درآمد دارند.

محسن سازگارا، مشاور سابق نخست وزیر و از بنیانگذاران سپاه که اکنون در خارج از ایران فعالیت می کند، می گوید: “سپاه مانند یک شرکت سرمایه گذاری است که شرکت ها و امپراطوری تجاری بزرگی دارد. آنها قاچاق مشروبات دست دارند.”

مشروبات شناخته شده از ترکیه و کردستان عراق قاچاق می شوند و تا ۷۰ دلار برای یک بطری بفروش می رسند.یک قوطی آبجو ۸ دلار است و یک بطری تکیلا و برندی فرانسوی براحتی به قیمت ۱۰۰ دلار در بازار سیاه بفروش می رسند.

ودکای روسی از طریق قزاقستان و دریای خزر قاچاق می شود.

دستگیری های پلیس بطور موقت روی قیمت ها اثر می گذارد اما خیلی زود این کمبود جبران می شود.

شهریار که در خانه پدر ثروتمندش زندگی می کند که تاجر ثروتمندی است، می گوید: “با نوشیدن الکل، آدم مشکلاتش را فراموش می‌کند. ما از دست محدودیت‌های زیاد برای جوانان دیوانه شده‌ایم.”

رویترز، ۲۶ مارس