پیمان روشن‌ضمیر، وبلاگ‌نویس ساکن اهواز، که چند ماهی را در بازداشت به سر برده بود، در دادگاه بدوی به اتهام توهین به رهبرجمهوری اسلامی و تبلیغ علیه نظام، به 17 ماه زندان محکوم شد.
وی در مصاحبه با “روز” درباره حکم صادره برای خود می‌گوید: “حکمی که برای من صادر شده براساس اتهامات تبلیغ علیه نظام و توهین به رهبری است. من برای اتهام اول به 5 ماه و برای اتهام دوم به 12 ماه زندان محکوم شده‌ام. این در حالی است که در رای انشا شده مشخص نیست این مساله با استناد به کدام مطالب و سخنان من صادر شده است”.
مدیر تالار گفت‌وگوی هفت تیر، با اشاره به دادگاه برگزار شده برای خود می‌گوید: “من پیش از حضور در دادگاه اعلام کرده بودم فقط در دادگاهی از خود دفاع خواهم کرد که علنی و با حضور هیات منصفه باشد، زیرا برگزاری دادگاه در هر شکل دیگری خلاف قوانین است. براساس نص صریح قانون اساسی هم تنها دادگاه‌هایی که خلاف عفت عمومی باشد، باید غیرعلنی باشد. اما در زمان محاکمه، نه تنها این مسایل رعایت نشد، بلکه حتی پدر من را نیز از دادگاه بیرون کردند. نکته جالب‌تر آن‌که نماینده دادستان نیز که باید به قرائت متن کیفرخواست بپردازد، در دادگاه حضور پیدا نکرد. یعنی قاضی پرونده، نقش نماینده دادستان را نیز بر عهده داشت”.
او اضافه می‌کند: “آنقدر متهمان سیاسی ما زیر بار دادگاه های غیرعلنی رفته اند که دیگر این امرعادی شده است. در حالیکه این بسیار غیر عادی است، کسی که متهم است باید نگران آبرویش باشد. وقتی کسی از دیگری شکایت می کند یعنی او گناهکار است و شاکی اسنادی بر علیه اش دارد پس دیگر نباید نگرانی داشته باشد، ولی چرا درهای دادگاه را می بندند؟ مین حرکت بهترین سند برای محکوم کردن این روال و خالی بودن دست شاکی از هرگونه مدرک و سندی علیه من است. پشت درهای بسته هر اتفاقی می تواند بیفتد”.
این وبلاگ‌نویس دی ماه سال گذشته، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده بود. روشن ضمیر یک ماه را در سلول انفرادی بازداشت‌گاه وزارت اطلاعات سپری کرد و دو ماه را نیز در زندان کارون اهواز به سر برد.
روشن‌ضمیر همان زمان در نامه‌ای از زندان نوشته بود: “امکانات زندان بسیار ضعیف است و از ابتدایی‌ترین امکانات هم محروم هستم. با وجود بیماری و سرماخوردگی شدیدی که در زندان به آن دچار شدم، آب گرم برای استحمام در دسترس نیست. حتی غذا را هم خود ما در داخل زندان می‌پزیم”.
پیش از صدور حکم برای پیمان روشن‌ضمیر، سازمان گزارشگران بدون مرز، با صدور بیانیه‌ای از وبلاگ‌نویسان ایرانی با عنوان قربانیان دادگاه‌های ناعادلانه یاد کرده بود. همان زمان رضا معینی به “روز” گفته بود: “در فهرست سالانه منتشر شده از سوی ما، ایران یکی از کشورهای دشمن اینترنت محسوب می شود، به این دلیل که از سیستان و بلوچستان تا کردستان، از آذربایجان تا لاهیجان، ما وبلاگ نویسان و روزنامه نگارانی داریم که به دلیل انتشار و ابراز عقیده خود زندانی هستند. اعمال فشار بر روزنامه نگاران، سانسور مطبوعات چاپی و آنلاین، فیلترینگ در کلیت خود ایران را در مرتبه بسیار پایینی در رابطه با وضعیت آزادی بیان قرار داده است”.
در حال حاضر وبلاگ نویسانی هم‌چون حسین رونقی ملکی، حسین درخشان و سخی ریگی با احکام سنگین زندان روبه‌رو شده‌اند.
در سال‌های گذشته یک وبلاگ‌نویس به نام یعقوب مهرنهاد نیز اعدام شد. امیدرضا میرصیافی، وبلاگ‌نویس دیگری بود که در زندان درگذشت.
پیمان روشن‌ضمیر، به همراه برخی از وبلاگ‌نویسان، نامه‌ای درباره مرگ امیدرضا میرصیافی به آیت‌الله خامنه‌ای نوشتند. وی همچنین یادداشتی با عنوان “طرق قانونی تغییر رهبر” را منتشر کرده بود: “این یادداشت‌ها کاملا منطبق بر قانون بوده است. آنها از مقالات و حرفهایی که زدم عصبانی هستند و بابت عصبانیت شان من را زندانی کردند و اسم عصبانیت شان از انتقاد های بدون توهین من را هم گذاشتند توهین به رهبر”.
