دلفین مینویی
آنها که بخاطر به چالش کشیدن سران سیاسی کشور به زندان افتاده اند، همچنان مبارزه خود را دنبال می کنند. حتی مخاطب برخی از آنها شخص آیت الله خامنه ای است.
فریاد برای شورش، فریادی از تاریکی که جرأت یافته دیوارهای سانسور را درهم شکند. ماه گذشته ابوالفضل قدیانی، از مخالفان حکومت جمهوری اسلامی، از پشت میله های زندان نامه ای سرگشاده و مستقیم به شخصیت غیرقابل انتقاد حکومت نوشت و او را مسؤول کلیه نابسامانی های فعلی دانست: رکود اقتصادی، تحریم های بین المللی و دورنمای حمله به ایران به دلیل برنامه هسته ای.
این مخالف در بخشی از نامه خود نوشت: “مردمی مانند من جان خود را فدا نکردند که امروز فردی به نام علی خامنه ای بخواهد کشور را تصاحب کند.” او با این نامه خط بطلان بر شایعاتی کشید که براساس آنها گفته می شد مخالفان ایرانی عقب نشینی کرده اند.
این عضو ۶۵ ساله حزب اصلاح گرای مجاهدین خلق اسلامی یکی از فعالانی است که از ابتدای سرکوب معترضان به انتخابات پرتقلب ۲۰۰۹ در زندان بسر می برند. آنها که از دنیا قطع شده اند و برای بسیاری شان امکان ملاقات و داشتن وکیل مدافع وجود ندارد، مجبور شده اند از فعالیت های سیاسی خود دست بردارند. ولی بی شک از مبارزه خود دست برنداشته اند. تحصن و اعتصاب غذا یکی از راه های جدید مقاومت آنهاست.
“شیوه ای برای نه گفتن به سکوت اجباری”
اغلب اوقات شاهدیم که کلمات بهترین مأمن آنهاست. یکی از زندانیان سابق می گوید: “در اولین ماه های حبس مرا به یک سلول انفرادی فرستادند که در آن تنها یک قرآن وجود داشت. به همین دلیل برای اینکه دیوانه نشوم، شروع کردم به خواندن اشعار در ذهن ام.” او روزی پس از اینکه یک جلسه بازجویی طولانی را سپری کرده بود، خشم خود را روی دیوار سلول خود خالی کرد. او با نوک یک سنجاق کلمه “آزادی” را روی دیوار در کنار دیگر جملات زندانیان سابق حکاکی کرد. او می گوید: “این شیوه ای برای نه گفتن به سکوت اجباری است.”
زمانی که زندانیان به سلول های عمومی منتقل می شوند، گاهی اوقات می توانند به توجه نگهبانان خود امید ببندند: گرفتن چند ورق کاغذ و یک خودکار و نوشتن تفکرات شان.
یکی از نمونه های آن، مربوط به وکیل زندانی نسرین ستوده می شود که نامه ای برای فرزندان خود نوشت. او در این نامه نوشت: “از اینکه ماه هاست شما را ندیده ام در رنج ام.” او که به دلیل سر نکردن چادر علاوه بر روسری، از داشتن ملاقات ممنوع شده به فرزندانش می نویسد: “مسؤولان می گویند که ما چون زندانی هستیم باید هم حجاب داشته باشیم هم چادر. درحالی که این محدودیت در هیچ جای قانون ما نوشته نشده […] اگر من چادر به سر نکردم، به دلیل احترام به حقوق ام بوده […] من ترجیح می دهم مجازات ملاقات نکردن شما را تحمل کنم، تا اینکه به آنها اجازه دهم قوانین خودکامه خود را بر ما تحمیل کنند.”
اگر نسرین ستوده توانسته طی یک ملاقات کوتاه با شوهرش نامه خود را به او بدهد، دیگر زندانیان از مرخصی یک هم سلولی برای ارسال نامه هایشان استفاده می کنند. گاهی این مراسلات برای خروج از زندان در کفش و شیرینی مخفی می شوند.
محکومیت های سنگین و بی رحمی در زندان
فوق محافظه کاران یک ماه به انتخابات مجلس مانده در تلاش اند تا قدرت خود را بسط دهند و دستگیری فعالان نیز به شدت افزایش یافته است. در چنین فضای سرکوبگری، تعداد نامه ها افزون تر و محتویات آنها تندتر می شود. محمد نوری زاد اولین کسی است که راه انتقادات تند علیه رهبر انقلاب را گشود. این روزنامه نگار که سابقاً از طرفداران حکومت بوده، در یکی از نامه های خود به علی خامنه ای او را از “جاهلان”ی که در اطرافش گرد آمده اند آگاه می سازد. او نیز به مانند دیگر زندانیان مخالف از سال ۲۰۰۹ در زندان بسر می برد.
او که مورد شکنجه قرار گرفت و به انفرادی افتاد، درحال حاضر به قید وثیقه آزاد است و همچنان نامه های جدید خود را برای شخصیت اول حکومت می فرستد. او در یکی از نامه هایش که از زندان فرستاده نوشته است: “فکر نمی کنم دیگر هواخواهی برایتان باقی مانده باشد. نماینده تعداد اندکی بودن که افتخار ندارد.“
حشمت الله طبرزدی، رهبر سابق دانشجویی که از پیشرفت رسانه های جدید استفاده کرده، تا بدانجا پیش رفته که یک فیلم ۱۵ دقیقه ای از زندان رجایی شهر ارسال کرده و در آن از محکومیت های سنگین و بی رحمی بازجویان زندان سخن گفته است.
این فیلم که با یک تلفن همراه برداشته شده و در سایت یوتیوب قرار گرفته، به سرعت برق در سطح وبلاگ ها منتشر شد. چنین اقدامی بی شک مدت حبس او را طولانی تر خواهد کرد. ولی او که تاکنون ۷ سال را در حبس گذرانده معتقد است که چیزی برای ازدست دادن ندارد. او در برابر دوربین می گوید: “ما آماده ایم تا بهای گزافی را بپردازیم. ما حقوق خود را می شناسیم و تا آخر خواسته هایمان پیش خواهیم رفت.”
منبع: فیگارو، ۵ فوریه
