پگاه نویدی
با شدت گرفتن فشارها بر جنبش های اجتماعی کشور، صدور احکام سنگین قضایی برای فعالین جنبش زنان و موج بازداشت های اخیر فعالان جنبش دانشجویی، در ساعات پایانی روز گذشته، اتوبوس عمومی حامل منصور اسانلو، رئیس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه در محدوده دویست متری خانه او در شرق تهران توسط یک دستگاه خودروی پژو متوقف شده و وی به زور به داخل پژو منتقل گردیده است. ماموران لباس شخصی، سپس وی را با خود برده اند و در حالی که فضای محل ربودن خیابانی، با ضرب و شتم شدید اسانلو فریادهای او، به شدت ملتهب بوده، به مردم معترض گفته اند که “داریم دزد دستگیر می گیریم”.
خبرهای رسیده از انتقال منصور اسانلو به نقطه ای نامعلوم حکایت می کند. برخی از منابع خبری نیز گزارش داده اند که راننده ی اتوبوسی که منصور اسانلو سوار آن بوده است حادثه را به همکاران و خانواده ی او خبر داده و هم اینک ماموران 110 نیروی انتظامی برای “رسیدگی” به ماجرا در خانه اسانلو به سر می برند. ابراهیم مددی، نائب رئیس سندیکا که به تازگی از بازداشت چند روزه توسط وزارت اطلاعات رها شده است از علل ربودن خیابانی منصور اسانلو ابراز بی اطلاعی کرده و ضمن محکوم کردن نحوه برخورد ماموران امنیتی و ضرب شتم شدید رئیس سندیکای کارگران شرکت واحد خواستار آزادی بدون قید و شرط و سریع وی شده است.
اسانلو پیش از دستگیری: آماده هزینه دادنیم
اسانلو که پیش از این نزدیک به هفت ماه در زندان و زیر انواع فشارهای جسمی و روانی به سر برده و پس از آزادی بارها مورد تعقیب و آزار قرار گرفته است، چندی پیش در سفر به لندن و بروکسل در کنگره فدراسیون جهانی حمل و نقل در لندن شرکت کرده و در سخنرانی های متعدد خود از جمله در اجلاس فدراسیون های جهانی اتحادیه های کارگری در لندن، ضمن تشریح وضعیت فعلی طبقه کارگر ایران و اقدامات خلاف قانون جمهوری اسلامی در جلوگیری از تشکیل تشکل های آزاد کارگری، خواستار توجه محافل حقوق بشری و نیز کارگری جهان به سندیکای کارگران شرکت واحد و احقاق حقوق اتحادیه ای کارگران ایران شده بود.
رییس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه تاکید کرده بود که کارگران ایرانی چشم به راه رسیدگی به موارد فوق سازمان بین المللی کار هستند تا بتوانند فعالیت های سندیکایی خود را در ایران پیش ببرند و اتحادیه یا فدراسیون سراسری در تشکیل دهند.
وی اعتقاد دارد که از این پس، باید شاهد حمایت های بیشتر سازمان های بین المللی کارگری از کارگران ایران و حرکت های صنفی آنان بود.
این فعال کارگری در گفتگویی گه پیش از بازگشت به ایران داشت تاکید کرد که “چنین حمایت هایی به ما کمک می کند تا درجهت رفع مشکلات فراوان طبقه کارگر در ایران گام های موثری برداشته شود و در این راه نیزآماده پرداختن هزینه در این راه حق طلبانه هستیم.”
منصور اسانلو در این مورد که آیا فکر می کند دربازگشت به ایران، مشکلی برای او بوجود خواهد آمد یا نه، گفت: “در بازگشت به ایران، برای ازسرگیری وظایف سندیکایی اش، مشکلی پیش نیاید و سعه صدر مسئولان ادامه یابد و حق آزادی فعالیت برای تشکل های کارگری در ایران به رسمیت شناخته شود.”
فراز و نشیب های سندیکا
از زمان آغاز دوباره تکاپوی سندیکالیست های شرکت واحد که همزمان با سالهای آخر عمر دولت خاتمی در ایران بود تا شروع فصل انقباضی دیگری در دولت احمدی نژاد، سندیکای کارگران شرکت واحد با فراز و فرودهای مختلفی دست و پنجه نرم کرده است. در حال حاضر، حدود 40 نفر از کارگران واحد را تنها به دلایل همکاری برای ایجاد تشکل آزاد کارگری از کار بیکار کرده اند. در همین ارتباط ۱۷ نفر از آنها را در راهروهای دادگاه ها و دادسراها سرگردان کرده و گفته می شود که هر لحظه این احتمال هست که مانند محمود صالحی، فعال کارگری که با وجود وضع جسمانی وخیمش همچنان زیر فشار نیروهای امنیتی در کردستان قرار دارد، این جمع را نیز روانه زندان کنند. در ماهای اخیر و با گسترش فشارها بر حرکت های اجتماعی کشور، با گرفتن تعهد نامه از بخشی از کارگران از آنها خواسته شده که در هیچ امور سندیکایی شرکت نکنند. مقامات، هر گونه تماس کارگران با هیات مدیره سندیکا را ممنوع کرده و هر روزه تعدادی از کارگران به خاطر نقض این دستور به انتظامات شرکت واحد فرا خوانده شده و تهدید به اخراج می گردند. به علاوه، در حالی که فعالین سندیکایی شرکت واحد به رغم همه فشارها و تهدیدات موجود در صدد برگزاری مجمع عمومی سالانه و انتخابات مجدد هستند، شوراهای اسلامی کار، با برگزاری یک انتخابات فرمایشی با استناد به ماده 131 قانون کار جمهوری اسلامی، سعی در ایجاد مانع برای برگزاری انتخابات آزاد سندیکا کرده اند.
یادآوری می شود که فعالان سندیکایی شرکت واحد، به رغم فشارها و تهدیدات مختلف که با زندان و شکنجه های روحی و روانی توام بوده است، در فاصله کوتاهی از نضج گیری دوباره سندیکا بعد از سرکوب های سیاسی دهه شصت خورشیدی، قادر شدند با پیگیری های مداوم خود۵۰ درصد دستمزد کارگران تعلیقی را بدست آورند. آنان اخیرا، در حرکتی نمادین، مراسم اول ماه مه، روز جهانی کارگر را با همه تهدیدات پیش رو همراه با سایر فعالین کارگری در ابعاد گسترده ای برگزار کردند و مراسم دولتی ماه مه را به اعتراض جمعی کارگران کشور نسبت به سیاست های اقتصادی بحران زا قوانین ضد کارگری تبدیل نمودند.