داستان آنقدر عجیب است که اگر درعین حال ناراحت کننده نباشد، مشکل بتوان آن را جدی دانست. حمید بابایی، یک دانشجوی بورسیه دکترا در دانشگاه لیژ، به شش سال زندان محکوم شد. همسر او، کبری پارساجو، دانشجوی دکترا در رشته شیمی در دانشگاه بروکسل، از گذرنامه خود محروم شده و به این دلیل که برای آزادی شوهرش کمپینی را آغاز کرده، تهدید به بازداشت نیز شده است.
هر دو ۲۹ ساله اند. آنها تابستان سال جاری به تهران بازگشته بودند تا خانواده خود را ببینند. مأموران دستگاه اطلاعاتی با بابایی تماس گرفتند و از او خواستند که دیگر دانشجویان ایرانی مقیم بلژیک را تحت نظر داشته باشد و جاسوسی آنها را بکند. او این خواسته را رد کرد و به همین دلیل محکوم شد. سازمان عفو بین الملل روز چهارشنبه عریضه ای را در حمایت از آزادی او آغاز کرد.
این مرد جوان به اتهام “اقدام علیه امنیت ملی و تماس با کشورهای متخاصم”، ازجمله بلژیک، محکوم شده است. رییس “دادگاه انقلاب” که او را محکوم کرده، براین اعتقاد است که بورس و کمک های مالی تأمین شده ازسوی دانشگاه لیژ گواهی بر همکاری با یک کشور دشمن می باشد.
دیدیه رندرس، به عنوان وزیر امور خارجه یک “کشور دشمن” با ایران، آخر هفته گذشته به تهران سفر کرد. معلوم نیست چرا از او یک استقبال بسیار گرم و در بهترین سطح انجام شد. او در سفر خود خاطرنشان کرده که قبل از عادی سازی روابط میان ایران و بلژیک، باید “یک رابطه اعتماد انگیز” ایجاد کرد.
آن طور که مشخص است چنین روزی فردا نخواهد بود. چطور می توان به کشوری که دانشجویان اعزام شده خود به خارج را مجبور به جاسوسی و پلیس بازی می کند اعتماد کرد؟ و در همین کشور شاهد آن بودیم که محمد جواد ظریف، همکار آقای رندرس، در برابر مجلس فراخوانده شد تا “توضیح دهد” که چرا جرأت کرده در مصاحبه اش با یک شبکه تلویزیونی آلمانی، هولوکاست را یک “واقعه غم انگیز هولناک” بخواند.
منبع: لا لیبر، ۴ مارس
